Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

31

Χτυπάω νευρικά το αριστερό μου πόδι κάτω στο πάτωμα καθώς κουνάω το βλέμμα μου στους ανθρώπους που εισέρχονται συνεχώς στην καφετέρια. Που είναι ο Αλέξης;

Μια νεαρή κοπέλα μπαίνει μέσα κι εγώ ξεροκαταπίνω καθώς αγχώνομαι όλο και πιο πολύ για την μελλοντική άφιξη του πρώην σωματοφύλακα μου. Τι να θέλει άραγε να μου αποκαλύψει;

"Συγγνώμη για την καθυστέρηση." η μπάσα φωνή του κάνει το κορμί μου να πεταχτεί και να πέσω απευθείας στην αγκαλιά του. Εκείνος χαϊδεύει στοργικά τα μαλλιά μου κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να ανακουφίζεται απ'αυτή του την κίνηση. Τελικά έπρεπε να τον χάσω για να αισθανθώ την παρουσία του.

"Μικρή νιώθω τόσο χαρούμενος που με δέχτηκες στην ζωή σου. Όταν σε πρωτογνώρισα ήσουν τόσο απόμακρη, τόσο ψυχρή."

"Είχα πολλά στο κεφάλι μου." παραδέχομαι κι εκείνος μου κάνει νόημα με το χέρι του υποδεικνύοντας μου την καρέκλα ώστε να καθίσουμε. Σταυρώνει τα χέρια του πάνω στην επιφάνεια του ξύλινου τραπεζιού και η ματιά του περιφέρεται προς την μεριά των σερβιτόρων ώστε να μας παραγγείλει κάτι.

"Εγώ δεν θέλω κάτι, πάντως." λέω κι εκείνος κατσουφιάζει μην δεχόμενος την δήλωση μου.

"Καλησπέρα. Τι θα θέλατε;" ρωτάει με μια απαλή φωνή η κοπέλα κι ο Αλέξης δίνει τις παραγγελίες μας προσφέροντας μου έναν χυμό πορτοκάλι, που παρεπιπτόντως είναι ο αγαπημένος μου,

"Σε ευχαριστώ. Είναι ο αγαπημένος μου." του παραδέχομαι κι εκείνος χαμογελάει εμφανίζοντας την λευκή οδοντοστοιχία του.

"Το ξέρω, Άριελ." γουρλώνω τα μάτια μου και για τις δύο λέξεις που χρησιμοποίησε. Πρώτον πως είναι δυνατόν να γνωρίζει για το αγαπημένο μου ποτό και δεύτερον πως γνωρίζει το όνομα με το οποίο με αποκαλούσε ο πατέρας μου, διότι είχα ψύχωση μ'αυτήν την γοργόνα;
Την έβλεπα διαρκώς όσο ήμουν μικρή και πάντα του έλεγα πως θέλω να γίνω σαν εκείνη, με τα ίδια φλογερά μαλλιά. Έτσι κι εκείνος με κορόιδευε συνεχώς. Όμως ο Αλέξης μπήκε πολύ πιο μετά στην ζωή μας, οπότε όλο αυτό δεν βγάζει νόημα.

"Εξηγήσεις!" απαιτώ κι εκείνος εμφανίζει ένα νοσταλγικό χαμόγελο στα χείλη του.

"Πόσα αδέρφια είχε ο πατέρας σου;"

"Κανένα." απαντάω και φέρνω με τρεμάμενα χέρια το ποτήρι ώστε να υγράνω τα ξεραμένα χείλη μου. Κατεβάζω λαίμαργα την γουλιά και αδημονώ την συνέχεια του λόγου του. Ένα προαίσθημα με προειδοποιεί πως κάτι πολύ ανησυχητικό θα εμφανιστεί στο προσκήνιο. Πραγματικά δεν θα αντέξω κι άλλες αποκαλύψεις.