Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

36

Κατευθύνομαι προς την κουζίνα και ψάχνω απεγνωσμένα τον διακόπτη προκειμένου να φωτίσω τον σκοτεινό χώρο. Μάλλον όλοι έχουν κοιμηθεί, εφόσον έχει πάει δώδεκα τα μεσάνυχτα οπότε οφείλω να κάνω ησυχία. Μήπως να μην ανάψω τον πολυέλαιο;
Δεν μπορώ να τον βρω με τίποτα.

Καθώς συνεχίζω να περπατάω δίχως να διακρίνω τίποτε, χτυπάω το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου σε μια γωνία που υποθέτω πως είναι ένα τραπέζι.

"Γαμώτο!" αναφωνώ πιάνοντας το πόδι μου πασχίζοντας να συνεχίσω μα ο πόνος δεν μου το επιτρέπει τόσο γρήγορα. Πόσο με νευριάζει όταν χτυπάω αυτό ακριβώς το σημείο. 

"Μην βρίζεις." πετάγεται ο Νίκος και απευθείας αισθάνομαι την καυτή του ανάσα πάνω στον σβέρκο μου. Το χέρι του κυλάει μέχρι την κοιλιά μου ρίχνοντας με δύναμη το κορμί μου πάνω στο στέρνο του. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αλήθεια εάν αυτή τη στιγμή αγγίξει άλλη μια ίντσα του δέρματος μου απλά θα πεθάνω. 
Γιατί με επηρεάζει τόσο πολύ πλέον;
Λες και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, ούτε στην αρχή της γνωριμίας μας δεν ανατρίχιαζα τόσο πολύ σε κάθε επαφή μας. 

"Νι..νίκο.." βαριανασαίνω πασχίζοντας να τον διώξω από κοντά μου μα εκείνος δεν κουνιέται εφόσον είναι πολύ πιο δυνατός από μένα. Με το άλλο χέρι του χαϊδεύει τις τούφες των μαλλιών μου και φτάνει μέχρι τη βάση του λαιμού μου. Πλησιάζει το πρόσωπο του κι εγώ νιώθω όλο και πιο κοντά μου την ανάσα του, αφήνοντας το κορμί μου στον έλεγχο του. Γιατί δεν μπορώ να τον σταματήσω;

"Τι θέλεις να φας;" ρωτάει αισθησιακά κοντά το αυτί μου κι έπειτα δαγκώνει απαλά τον λοβό στέλνοντας άπλετα ρίγη στο σώμα μου. Σηκώνει ελάχιστα την άσπρη φανέλα αγγίζοντας με κυκλικές κινήσεις την κοιλιά μου, η οποία αμέσως διαμαρτύρεται από την πολύωρη έλλειψη φαγητού. Τελικά το μωρό μας πεινάει υπερβολικά πολύ. 

"Δεν ξέρω." απαντάω αδιάφορα καθώς επικεντρώνομαι στον έλεγχο των αναπνοών μου. Αν συνεχίσει λίγο ακόμη θα τον φιλάω δίχως σταματημό.

"Πρώτη φορά. Εσύ συνέχεια το φαγητό σκεφτόσουν." 

"Όχι πια." με γυρνάει απότομα προς το μέρος του και παρόλο που το δωμάτιο είναι θεοσκότεινο αυτά τα μάτια που έχω ερωτευτεί ξεχωρίζουν δημιουργώντας μου επιθυμίες πρωτόγνωρες. 

"Και γιατί αυτή η αλλαγή; Μήπως σε επηρεάζει η στενή επαφή μας;"

"Τι; Ούτε καν." αρχίζω να γελάω θέλοντας να διώξω σαν τρελή την αμηχανία μου αυτός όμως δεν φαίνεται να πείθεται καθώς με κοιτάζει ειρωνικά. Εντάξει δεν το έχω ούτε με τις δικαιολογίες μα ούτε και με τα ψέμματα. Σε αντίθεση με τις μητέρες μου. Εγώ γιατί βγήκα έτσι;