Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

20

Μόνο στο κιόσκι της αυλής ο ήλιος εξαφανίζεται. Δεν μ'αρέσει οι αχτίδες του να καίνε το σώμα μου, έτσι αυτό το μέρος είναι το αγαπημένο μου. Έχω απλώσει το μυθιστόρημα που αγόρασα πρινμια εβδομάδα, πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι και την κρύα λεμονάδα παραδίπλα. Το μολύβι είναι ανάμεσα στα χείλη μου προσπαθώντας να βρίσκω φράσεις που με αντιπροσωπεύουν. Το Περηφάνεια και Προκατάληψη είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου. Λατρέυω να το κοιτάζω. Να χαζέυω τον έρωτα του Ντάρσι για την Ελίζαμπεθ. Μακάρι κι ο Νίκος να ήταν σαν αθυτόν. Να με διεκδικούσε με τον ίδιο ζήλο, όπως ο Ντάρσυ εκείνη. 

"Αυτά μόνο στα παραμύθια." μονολογώ με τις λέξεις να βγαίνουν περίεργα από την επίδραση του μολυβιού πάνω τους. Σταυρώνω τα πόδια μου κι αρχίζω την φαντασία μου. Σκέφτομαι πως φεύγω από την τωρινή μου ζωή και γίνομαι η πρωταγωνίστρια. Μεταμορφώνομαι φορώντας εκείνα τα μακριά παλιομοδίτικα φορέματα και μετατρέπω την έπαυλη μας σε ένα τεράστιο παλάτι. Στέκομαι στην σάλα του παλατιού την στιγμή που η μπάσα φωνή του δικοιύ μου πρίγκιπα παίρνει σάρκα και οστά. 

"Λήδα..Λήδα." ακουω το όνομνα μου να βγαίνει από το στόμα του, όμως μου φαίνεται τόσο πραγματικό που γυρίζω το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον Νίκο;
Τι κάνει αυτός εδώ;

"Τι έπαθες;" ρωτάει κουνώντας το χέρι του μπροστά από το πρόσωπο μου χαλώντας μου την ονειροπόληση. Την πιο ακατάλληλη στιγμή εμφανίστηκε. Μουτρώνω καθώς επανέρχομαι στην ρουτίνα μου και τον κοιτάζω με την απορία ζωγραφισμενη στα σμαραγδένια μου μάτια.

"Τίποτα, απλά χάθηκα στο βιβλίο. Εσύ γιατί είσαι εδώ;"

"Το βράδυ ταξιδεύουμε."

"Εγώ κι εσύ;"

"Ναι βλέπεις κανέναν άλλο;" ρολάρω αποδοκιμαστικά τα μάτια μου, μέχρις ότου αφουγκράζομαι την φωνή της.

"Συγγνώμη που ενοχλώ αλλά σου έφερα τα φρούτα σου." γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση καθώς ο Νίκος έχει κοκκαλώσει δίπλα μου. 

"Μαμά θα τα έπαιρνα μόνη μου." εκείνη απλώνει το χέι της και τα ακουμπαέι πάνω στο τραπεζάκι. Μας πλησιάζει παραπάνω και χαμογελάει στον Νίκο. 

"Ο νεαρός; Ο Νίκος;" ρωτάει κι εγώ αυή τη στιγμή θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τώρα θα πιστεύει πως συζητάω μαζί με την μητέρα μου γι'αυτόν. Δεν το πιστεύω. Πάλι σαλάτα τα έκανε. Έπρεπε να του πει κάτι τέτοιο;