Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

15

Είμαστε και οι δυο πεσμένοι στο πάτωμα με μένα ακόμη χωμένη στην αγκαλιά του Μανώλη. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό. Δεν γίνεται να υπήρχε όντως αίμα στο εσωτερικό του αμαξιού του κύριου Σταμάτη. Αυτός είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος με κόρη την κολλητή μου. Γνωρίζω την οικογένεια της από μωρό και θυμάμαι όλες τις φορές που ερχόντουσαν επίσκεψη στο σπίτι μας και οι γονείς μας καθόντουσαν παρέα με τις ώρες όσο εμείς παίζαμε. Τώρα όμως όλο αυτό είναι υπερβολικό. Αποκλείεται να συνέβη. Ίσως το φαντάστηκα. Ίσως το μυαλό μου πλάθει μόνο του διάφορα σενάρια επιστημονικής φαντασίας δημιουργώντας μου μονάχα σύγχυση. 

"Λήδα θα μου πεις τι σου συνέβη;"

"Μανώλη είναι τόσο δύσκολο και να το ξεστομίσω." σηκώνει το πηγούνι μου απομακρύνοντας με από την ζέστη του κορμιού του κι εγώ αναγκάζομαι να τον κοιτάξω. Δεν θέλω να το πω. Μπορεί να κάνω λάθος και να με παρεξηγήσει. 

"Λήδα πες το. Είμαστε αδέρφια το ξέχασες;" μου χαμογελάει χρησιμοποιώντας την συγκεκριμένη φράση, την οποία είχα αναφέρει εγώ πρώτη πριν δέκα χρόνια κι έτσι η ευθυμία εμφανίζεται στο προσκήνιο. Του ανταποδίδω το χαμόγελο κι ανοίγω το στόμα μου έτοιμη να του ξεφουρνίσω την μεγάλη φαντασία μου ή και την πραγματικότητα μας. 

"Ο κύριος Σταμάτης είχε αίματα πάνω στο τιμόνι και στο δίπλα κάθισμα. Μπορεί και να μην είδα καλά όμως όλο αυτό με έχει φρικάρει τελείως."

"Αίματα; Τι εννοείς;" δίχως να περιμένει την απάντηση μου με ρίχνει από τα πόδια του και φεύγει σβέλτα προς τα κάτω. Ω θεέ μου. 
Εάν πάει να τον χτυπήσει;
Εάν όντως αυτός ο άντρας είναι επικίνδυνος και τώρα μπλέξω τον κολλητό μου;

Με την επιρροή των συγκεκριμένων σκέψεων σηκώνομαι απότομα από το πάτωμα και τον παίρνω από πίσω. Μόλις πατάω το πόδι μου στο τελευταίο σκαλί ακούω την φωνή της μητέρας μου από το σαλόνι και παγώνω. Δεν θέλω να τον χαιρετήσω. Ποιος ξέρει τι είδους άνθρωπος είναι αυτός. Όμως δεν μπορώ να φύγω δίχως εξηγήσεις και το να έχω περίεργη συμπεριφορά απέναντι του θα τον κάνει να υποψιαστεί κάποια πράγματα, έτσι αποφασίζω να ακολουθήσω την φωνή της μητέρας μου και να εμφανιστώ στην συντροφιά τους. 
Εκείνος μόλις διασταυρώνει την ματιά του με την δική μου, πλαταγίζει τη γλώσσα του στον ουρανίσκο και γλείφει χαμογελαστός τα ροζ του χείλη. Πρώτη φορά σε ολόκληρη την ζωή μου τον παρατηρώ και διακρίνω κάτω απ'αυτήν την συνηθισμένη λάμψη των ματιών του, την γλοιώδη και ποταπή συμπεριφορά του. Όποτε είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ μαζί του απολάμβανα σαν μικρό κοριτσάκι την παρέα του δίχως τις δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι μου. Όμως τώρα όλα είναι τελείως διαφορετικά μέσα μου. Ύστερα από το χτύπημα με την γκόμενα του πατέρα μου, τα πάντα έχουν γυρίσει ανάποδα στις θεωρίες και στις πεποιθήσεις μου. Υποψιάζομαι τους πάντες, ακόμη κι αυτούς που ήταν οι υποτιθέμενοι συγγενείς μου. Και κάτι βαθιά μέσα μου μου φωνάζει να τον προσέχω. Να μην τον εμπιστεύομαι. Κάποια φωνούλα που ίσως να κάνει και λάθος, εντούτοις δεν είμαι πρόθυμη να το ρισκάρω. Πρέπει να προσέχω. Με όλους.