Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

30

ΝΙΚΟΣ

Ανοίγω με μεγάλο κόπο τα βλέφαρα μου καθώς το χέρι μου τρίβει το κρανίο μου πασχίζοντας να καταπολεμήσει τον αφόρητο πόνο. Το κεφάλι μου βουίζει και θέλω όσο τίποτα να το κοπανήσω στον τοίχο προκειμένου να απαλλαγώ απ'αυτή την απαίσια βαβούρα. 

Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και το πρόσωπο του πατέρα μου κάνει την εμφάνιση του. Ξανά κλείνω αγανακτισμένος τα μάτια μου και τοποθετώ τα χέρια μου στο κεφάλι μου έτοιμος για το κήρυγμα του. Δεν μπορώ να τον ακούω καθημερινά. Μεγάλο λάθος που του επέτρεψα να εγκατασταθεί μόνιμα στην οικεία μου. Αυτός ο άνθρωπος είναι το λιγότερο εκνευριστικός. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να επιθυμεί να του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι και να μην τον ξανά αντικρίσω μπροστά μου. 

"Νίκο μου σου έφερα πρωινό και χάπι για τον πόνο." μουγκρίζω καθώς η μορφή του εισέρχεται ανενόχλητη στον προσωπικό μου χώρο κι εκείνος αφήνει απαλά τον δίσκο πάνω στο στο κομοδίνο. Υπομονή, ξεφυσάω και ξεμπλέκω απρόθυμα τα ματόκλαδα μου. Πρέπει να σηκωθώ επιτέλους. 

"Τι σου συμβαίνει γιε μου;" αποφασίζω να μην απαντήσω κι αρπάζω την φέτα με το μέλι που έχει φτιάξει. Τρώω λαίμαργα κατεβάζοντας άπληστα τις μπουκιές στον οισοφάγο μου καθώς εκείνος αφήνει το βάρος του κορμιού του στην άκρη του κρεβατιού μου. Μην με πλησιάζεις..

"Νίκο; Τι έχει γίνει με σένα;" επιμένει να σκορπάει τις ερωτήσεις σαν τραπουλόχαρτα και ο θυμός αυξάνεται στις φλέβες μου.

"Γαμώτο βούλωσε το. Τρώω και θέλω ησυχία. Πονάει το σκατό κέφαλο." αρπάζω βίαια την επόμενη φέτα όσο εκείνος απλά με χαζεύει για την απρεπή συμπεριφορά μου. Όμως αυτός είμαι και δεν πρόκειται να αλλάξω για κανέναν. Ούτε καν γι'αυτήν την γυναίκα που κατασπαράζει την ψυχή μου και την πετάει στα σκουπίδια. Με βαρέθηκα. Βαρέθηκα την αδυναμία μου και η Λήδα λαμβάνει εξέχουσα θέση σ'αυτόν τον τομέα. Είναι η δική μου πληγή, η δική μου αχίλλειος πτέρνα. 

Τα χείλη της έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό μου και νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει στα πνευμόνια μου. Γιατί θέλει να σκοτώσει το σπλάχνο μας;
Γιατί κατασπαράζει τον έρωτα μας;
Δεν σήμαινα τίποτα απολύτως για εκείνη;

"Νίκο πρέπει να μιλάς γι'αυτά που σε καταστρέφουν." στα χέρια μου πιάνω με δύναμη το πορσελάνινο πιάτο και το εκτοξεύω με όλο μου το είναι στον απέναντι τοίχο απελευθερώνοντας έναν βρυχηθμό. Βαριανασαίνω καθώς το βλέμμα μου μεταφέρεται στα κομμάτια τα οποία σωριάζονται παραπονεμένα στο σκληρό έδαφος, αφήνοντας τον πατέρα μου άναυδο. Αυτός φταίει, αυτός ευθύνεται για το ξέσπασμα μου. Να πάρει η ευχή, δεν ήθελα να βγω εκτός εαυτού.