Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

32

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ περνώντας ανεξέλεγκτα τα κόκκινα φανάρια δίχως να ενδιαφέρομαι για τυχόν αστυνομία. Δεν με νοιάζει όποιος κι αν παρακολουθεί τις παράτολμες κινήσεις μου. Αυτό που έχει προτεραιότητα για μένα είναι να βρεθώ όσο πιο γρήγορα γίνεται στο ιατρείο της έτοιμη να ξεφορτωθώ το βάρος που πέφτει πάνω μου εξαιτίας της ανικανότητας μου. Φυσικά και δεν αξίζω τον τίτλο της μητέρας. Φυσικά και δεν είμαι έτοιμη και ικανή να μεγαλώσω ένα παιδί. Αυτή είναι η πιο σωστή μου απόφαση.

"Η κυρία Παπαλαζαρίδη να περάσει." η τσιριχτή φωνή της γραμματέας κάνει την καρδιά μου να σφυροκοπάει κάτω από το στήθος μου, μην γνωρίζοντας ποιο από όλα είναι το πρέπον. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτή τη στιγμή θα σκοτώσω έναν άνθρωπο, τον δικό μου άνθρωπο. Δίχως να το πολυσκεφτώ σηκώνομαι απότομα από τον δερμάτινο καναπέ και κατευθύνομαι σκυθρωπή προς το δωμάτιο. Χτυπάω δυο φορές την πόρτα προτού εισχωρήσω και μόλις η φωνή της γιατρού μου αντηχήσει στα αυτιά μου την ανοίγω απευθείας.

"Καλώς την." λέει εκείνη κι εγώ χαμηλώνω το κεφάλι μην έχοντας την δυνατότητα να απαντήσω κάτι. Όλα μου είναι τόσο δύσκολα αυτή την στιγμή. Θέλω απλά να κλείσω τα βλέφαρα μου και να βρεθώ σε ένα μαγικό μέρος. Να ξεχάσω όλα αυτά που έχω ζήσει μέχρι στιγμής. Να ξεχάσω πως οι πραγματικοί μου γονείς είναι κάποιοι άλλοι. Να ξεχάσω ότι είμαι έγκυος γεγονός που δεν ήθελα.

"Κοίτα ξέρω πως έκλεισες ραντεβού για έναν συγκεκριμένο λόγο, μα οφείλω να σε ρωτήσω ως γυναίκα. Είσαι απολύτως σίγουρη;" η ερώτηση της αντηχεί διαρκώς στο μυαλό μου κι εγώ πλησιάζω το ψηλό κρεβάτι για να δηλώσω πως όντως το έχω σκεφτεί και πρέπει να τηρήσω την απόφαση μου.

Εκείνη θέτει σε λειτουργία τον υπέρηχο κι αρχίζει να εξετάζει την φυσική κατάσταση του μωρού. Στρέφομαι προς την αντίθετη μεριά ανήμπορη να κοιτάξω το πλασματάκι μου, διότι θα επηρεαστώ. Συνεχίζει τις κυκλικές κινήσεις πάνω στην γυμνή κοιλιά μου μέχρις ότου η καρδιά του παιδιού μου ακουστεί στην εκκωφαντική ησυχία του δωματίου. Δεν το πιστεύω..
Μπορώ να αφουγκραστώ τους παλμούς του.

"Είσαι μόλις ενός μηνός. Είναι ακόμη πολύ μικρό μα οι χτύποι είναι εμφανείς. Όλα είναι απολύτως φυσιολογικά. Είναι ένα υγιέστατο μωράκι." μου χαμογελάει καθώς μου προσφέρει ένα πράσινο χαρτί προκειμένου να σκουπιστώ, πράξη που πραγματοποιώ στο δευτερόλεπτο. Όσο πιο γρήγορα ξεμπερδεύω τόσο το καλύτερο. Δεν θέλω να λυγίσω, δεν έχω αυτή την άνεση. Δεν μπορώ να το κρατήσω όσο κι αν το επιθυμώ.