Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

40

Σταθμεύω μπροστά από το σπιτάκι, στο οποίο είχαμε έρθει μια μέρα πριν την αποχαιρετήσω, εκείνη τη μέρα που έγινε δική μου. Ανοίγω την πόρτα και τρέχω στην εξώπορτα παίρνοντας τα κλειδιά κάτω από το πατάκι και σπρώχνω με το πόδι μου ώστε να είναι παραμερισμένη προκειμένου να μπορέσουμε να εισέλθουμε με ευκολία. Με γοργά βήματα πλησιάζω το σταματημένο αμάξι μου και τοποθετώ τα δάχτυλα μου στο χερούλι ανοίγοντας την μεριά του συνοδηγού πιάνοντας το παραδομένο κορμί της Λήδας στα χέρια μου, μεταφέροντας την στο εσωτερικό του εξοχικού. 

"Μωρό μου άνοιξε τα μάτια σου." ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της μα το σώμα της δεν κουνιέται ούτε ένα εκατοστό. 
Τελικά είναι πιο άσχημα απ'όσο πίστευα. 
Μήπως πρέπει να την πάω στο νοσοκομείο;
Μήπως κινδυνεύει το παιδί μας; 

Αφήνω ελεύθερο το κορμί της στην επιφάνεια του καναπέ κι εκείνη ασυναίσθητα μαζεύει τα άκρα της δημιουργώντας μια ανθρώπινη μπάλα, τυλίγοντας τα γύρω της. Είναι σαν ένα μωρό, το οποίο πασχίζει να διορθώσει την αδυναμία του οργανισμού του, όμως δεν τα καταφέρνει. Είναι ανήμπορη, αδύναμη και σωματικά μα το πιο σημαντικό είναι το ψυχικό. Της έχουν πέσει όλα μαζεμένα και δεν πιστεύω πως θα αντέξει κάτι παραπάνω. 

Και εγώ καταριέμαι τον εαυτό μου που την στιγμή την οποία με είχε ανάγκη απλά απομακρύνθηκα και φέρθηκα πάλι εγωιστικά. Εκείνη ύστερα από το σοκ που πέρασε ήρθε πάλι να με βρει. Έπεσε για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου θέλοντας να μου δείξει πως με συγχώρεσε ενώ εγώ απλά την έδιωξα, όμως δεν μπορώ να πω ότι όλο αυτό είναι μονάχα δικό μου λάθος. Εκείνη δεν ξέρει ακόμη τι θέλει να κάνει, εκείνη με έχει τρελάνει. Πρώτη φορά στην ζωή μου μια γυναίκα κάνει κουμάντο στις κινήσεις μου κι αυτό έχει αρχίσει να με ταράζει. Εγώ σε καμία περίπτωση δεν ήμουν έτσι. 

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο απρόσμενος βήχας της, ο οποίος ταρακουνάει ολόκληρο το ταλαιπωρημένο κορμί της και τρέχω στο πλευρό της φέρνοντας μαζί μου μια αλλαξιά από δικά μου ρούχα τα οποία έχω παρατημένα σ'αυτό το σπίτι. Σηκώνω ελάχιστα τον κορμό της κι εκείνη αμέσως ξυπνάει ανοίγοντας απότομα τα μεγάλα της μάτια. Είναι τόσο όμορφη, ακόμη και σ'αυτήν την κατάσταση. 

"Που είμαι;" ρωτάει ταραγμένη καθώς επεξεργάζεται αναστατωμένα τον χώρο γύρω της και αναζητάει κάποιο στοιχείο προκειμένου να την βοηθήσει στην προηγούμενη ερώτηση της, όμως τίποτε δεν έρχεται στον νου της. Φυσικά και στην κατάσταση που είναι δεν πρόκειται να θυμηθεί τα έπιπλα από τον λιγοστό χρόνο που είχαμε καθίσει εδώ μέσα.