Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

43

Πέντε μήνες αργότερα

"Πονάω!" ουρλιάζω καθώς πέφτω στην αγκαλιά του Μανώλη κοιτάζοντας έντρομη την Μάγια δίπλα μου, ακριβώς στην ίδια κατάσταση. 
Σπάσανε τα νερά και οι δυο είμαστε έτοιμες να γεννήσουμε μα κάτι τέτοιο θα συμβεί μονάχα εάν αποφασίσουν τα αγόρια να μας πάνε στο νοσοκομείο. 

Ο Στράτος κοντά στην γυναίκα του έχει φρικάρει τελείως κι απλά ακολουθεί τις αναπνοές της πασχίζοντας να ηρεμήσει πρώτα τον εαυτό του, κάτι που κάνει κι ο Μανώλης δίπλα μου. 
Τέλεια. 

"Τι συμβαίνει εδώ;" πετάγεται από το σαλόνι ο πατέρας μου κι εγώ ευχαριστώ τον Θεό από μέσα μου που ήρθε για να μας σώσει. 

"Μπαμπά σπάσανε τα νερά." προσπαθώ να αρθρώσω μια ολόκληρη πρόταση αφού οι συνεχόμενες ανάσες κόβουν την φυσιολογική μου ροή κι εκείνος γουρλώνει τρομοκρατημένος τα μάτια του. Όχι κι εσύ. 

"Γεννάμε!" ουρλιάζει σπασμωδικά η Μάγια και οι τρεις αυτόματα ξυπνάνε από τον λήθαργο τους παίρνοντας και πάλι τον έλεγχο. Ο Στράτος σηκώνει στην αγκαλιά του την γυναίκα του, όπως ο Μανώλης εμένα κι ο πατέρας μου ανοίγει βιαστικός την εξώπορτα ξεκλειδώνοντας το αυτοκίνητο του όπου μας τοποθετούν έτοιμες για το μαιευτήριο.

Μόλις οι διάφανες πόρτες του νοσοκομείου ανοίγουν, οι νοσοκόμες μας εντοπίζουν και φέρνουν μαζί τους δυο φορεία αφήνοντας μας πάνω σ'αυτά, να ουρλιάζουμε από τους σπασμούς και τον πόνο. 

Πάνε πέντε μήνες από τον θάνατο του. Πέντε ολόκληροι μήνες δίχως την συντροφιά του. 
Οι πρώτοι δυο ήταν οι χειρότεροι της ζωής μου. Είχα βυθιστεί σε κατάθλιψη, δεν έτρωγα, δεν μιλούσα σε κανέναν. Καθόμουν ολημερίς στο κρεβάτι δίχως το κουράγιο να κουνηθώ. Ούτε μια στιγμή δεν ξεπόρτισα. Κάθε φορά τσέκαρα τα μηνύματα στο κινητό, τις πρόσφατες κλήσεις μα σε κανένα δεν βρισκόταν το όνομα του. Η Ευτυχία προσπαθούσε να με βγάλει απ'αυτόν τον βούρκο όμως ούτε η παρέα της μα ούτε και του Παύλου άλλαξαν τα δεδομένα. Κάθε βράδυ άνοιγα τη λίστα των επαφών στο κινητό μου και έπαιρνα διαρκώς τηλέφωνο στο νούμερο του με μια κασέτα να λέει συνεχώς το ίδιο ποίημα. Το αποτέλεσμα, απλά δεν κατείχε κανένας πλέον αυτόν τον αριθμό. Είχε χαθεί για πάντα

Κάθε νύχτα τα δάκρυα έρεαν ποτάμι από τα μάτια μου και κάθε φορά που σηκωνόμουν για τουαλέτα αντίκριζα το ταλαιπωρημένο κορμί μου με λύπηση. Είχα αλλάξει, έχω αλλάξει. Είμαι τελείως διαφορετική. Τα σμαραγδένια μάτια μου δεν έχουν πλέον εκείνη την λάμψη, εκείνο το φως που ξεπρόβαλε κάθε λεπτό που εμφανιζόταν απρόσκλητα μπροστά μου.