Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

16

Τον κοιτάζω και παρατηρώ κάθε σφίξιμο των μυών του προσώπου του σε κάθε πετάρισμα των ματιών του. Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω την αλλαγή στην συμπεριφορά του και πασχίζω να αποκρυπτογραφήσω τις κινήσεις του.

"Νίκο." ψιθυρίζω επηρεασμένη από την αλλόκοτη αντίδραση του κι εκείνος ασυναίσθητα πιέζει την κρύα παλάμη του πάνω στο στόμα μου κάνοντας με να σωπάσω μένοντας με ορθάνοιχτα μάτια.

"Μην μιλάς."

Σπρώχνω το χέρι του και οπισθοχωρώ έτοιμη για να φύγω όσο πιο αθόρυβα γίνεται απ'αυτό το μέρος. Πραγματικά δεν είμαι σε θέση να αποκρυπτογραφήσω όλο αυτό το σόου και το μόνο που τριβελίζει το κεφάλι μου είναι ο κολλητός μου και ο πατέρας του. Δεν πρέπει να του πει όλα αυτά που έμαθε σήμερα από μένα. Είναι φίλοι με τον κύριο Σταμάτη και ίσως καρφωθούμε.

"Λήδα περίμενε. Αυτός...αυτός ο άντρας πρέπει να...να απομακρυνθεί από εσάς."

"Αχ Νίκο πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω."

"Δεν χρειάζεται να με καταλάβεις. Γαμώτο απλά μην τον έχεις κοντά στο σπίτι και στην ζωή σου. Απλά αυτό."

"Γιατί;"

"Δεν.." κομπλάρει και η φωνή του σπάει ανίκανη να καταφέρει να φτάσει ως τα αυτιά μου. Και τελείως απρόσκλητα στο μυαλό μου εμφανίζεται μια ανάμνηση. Την μέρα στα αποδυτήρια.

"Τόλμα να της ξανά κάνεις κακό και θα έχεις να κάνεις μαζί μου."
"Δεν την προστατεύω απλά δεν θέλω να υποφέρει παραπάνω."
"Δουλεύουμε ξέρεις για ποιον και μου ζήτησε να την διώξω από τους διαγωνισμούς. Εγώ γλυκέ μου το μόνο που ακολουθώ είναι οι διαταγές του, οπότε δεν δίνω δεκάρα για τις απειλές σου."

"Αυτός είναι το αφεντικό σου έτσι; Αυτός ζητάει απεγνωσμένα τον θάνατο μου; Αυτός δολοφόνησε τον μπαμπά μου;" οι ερωτήσεις πέφτουν σαν πέτρες στο κεφάλι του και πασχίζει να συγκρατήσει τις λέξεις μου για να μου δώσει τις απαντήσεις που θέλω. Τα μάτια του αποφεύγουν με κάθε δύναμη τα δικά μου και τα πόδια μου νιώθω πως δεν θα αντέξουν να με κρατήσουν όρθια για πολύ ακόμη. Θέλω να καταρρεύσω. Η θύμηση του θανάτου του πατέρα μου κάνει την καρδιά να σφυροκοπάει ασταμάτητα και το μυαλό να πονάει απίστευτα. Δεν ήθελα να τον χάσω, ότι απαίσιες δουλειές κι αν έχει κάνει. Και παρόλο που εμφανίστηκε ξανά στην ζωή μου ο σημαντικότερος άνθρωπος μου, μέσα μου είμαι μισή. Τους χρειάζομαι και τους δυο για να νοιώθω την πλήρη ευτυχία. Και τους τρεις για να είμαι ακριβής. Ακόμη και τον δολοφόνο μου έχω ανάγκη, ακόμη κι αν μου θυμώνω γι'αυτήν την αποκάλυψη.