Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

38

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ στην κατάσταση μου και εισχωρώ στον άδειο διάδρομο, στον όροφο των χειρουργείων όπου οι υπόλοιποι περιμένουν ανυπόμονα. 

"Μαρίνα τι συνέβη;" ρωτάω λαχανιασμένος κοιτάζοντας την Ιφιγένεια, πασχίζοντας να αποκρυπτογραφήσω το βλέμμα της. 

"Μπορεί να μην τα καταφέρει. Έχασε αρκετό αίμα και δεν είμαι σίγουρη, κάποιες επιπλοκές της κύησης την οδήγησαν εδώ."

"Μαμά τι ακριβώς εννοείς;" ρωτάω αναστατωμένος καθώς παίζω με τις τούφες των μαύρων μαλλιών μου. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω, αποκλείεται να μην βγει ζωντανή απ'αυτό το μέρος. 

"Αγόρι μου πραγματικά δεν ξέρω. Πρέπει να περιμένουμε τον γιατρό, αλλά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα." 

"Όχι..όχι..εγώ φταίω." μουρμουρίζω ενόσω κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου γεμάτος απελπισία. Εγώ της το είπα, εγώ την οδήγησα σ'αυτήν την κατάσταση και τώρα δεν έχω ιδέα εάν θα τα καταφέρει. Εάν είναι όσο δυνατή θέλει να δείχνει στους άλλους. 

"Όταν λες πως εσύ φταις, τι ακριβώς εννοείς;" πετάγεται νευριασμένος ο πατέρας της κάνοντας με να μαζευτώ στον πίσω τοίχο. Πραγματικά αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία όρεξη να τσακωθώ μαζί του. Αυτό που έχει προτεραιότητα είναι η υγεία της Λήδας και του παιδιού μας. Δεν μπορώ να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. 

"Αλέξη." η Ιφιγένεια πιάνει διακριτικά το μπράτσο του καθώς εκείνος επιχειρεί να με πλησιάσει με άγριες διαθέσεις. Το διακρίνω στον τρόπο που με κοιτάζει, στην λάμψη των μαύρων ματιών του. Αν μπορούσε αυτή τη στιγμή θα με είχε κάψει με το βλέμμα του. 

"Άφησε με γιατί αν η κόρη μου πεθάνει, θα τον σκοτώσω."

"Κύριε Αλέξη δεν ωφελεί σε τίποτε να τσακωνόμαστε μεταξύ μας." επεμβαίνει και ο Στράτος λαμβάνοντας ένα αδιάφορο βλέμμα από την μεριά μου. Δεν πρόκειται να τον ευχαριστήσω. Δεν έχω θέμα να τον χτυπήσω αυτή τη στιγμή, εφόσον έχει όρεξη για ξύλο. Ίσως ξεδώσω, ίσως διώξω τα νεύρα που ταλανίζουν το κεφάλι μου.

ΛΗΔΑ

Δεν έχω την δύναμη να ξεχωρίσω τις πυκνές βλεφαρίδες μου ώστε να διακρίνω όλη αυτή την οχλοβοή έτσι αφήνομαι και εγκαταλείπω κάθε κίνηση του κορμιού μου. Αφουγκράζομαι κάποια μεταλλικά εργαλεία, φωνές δυο αντρών και πολλές άλλες γυναικείες που απλά ακολουθούν πιστά τις οδηγίες τους. Μια λέξη μπορεί να το περιγράψει αυτό...νοσοκομείο. Πόσο το σιχαίνομαι αυτό το μέρος, αλλά εάν είναι αναγκαίο για την συνέχιση της κύησης μου είμαι ικανή να κάνω τα πάντα. 
Έτσι δίχως να το αντιληφθώ νιώθω την νάρκωση σε όλο το σώμα μου κι αφήνω αυτόν  τον κόσμο, αυτήν την βαρύτητα ταξιδεύοντας σε κάτι διαφορετικό μα συνάμα οικείο.