Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

7

ΝΙΚΟΣ

Με έδιωξε. Με έδιωξε.
 Αυτή η σκέψη τριγυρνάει στο μυαλό μου και δεν αντέχω να μην την έχω. Θέλω να την βάλω μέσα στην αγκαλιά μου και να μην με νοιάζει ούτε το γλοιώδες αφεντικό μου, ούτε οι ενστάσεις της. Είμαι ερωτευμένος μαζί της και δεν μπορεί να το καταλάβει. Ξέρω όμως πολύ καλά πως δεν γίνεται να έχω σχέση μαζί της, όχι μετά απ'όλα αυτά που με έχει πληρώσει εκείνος. Απλά δεν τολμάω να την αποχωριστώ τόσο νωρίς. 

"Νίκο, τι έχεις;" νιαουρίζει η Στέλλα καθώς αφήνει τον καφέ μου πάνω στη μπάρα. Σηκώνω βαριεστημένα το κεφάλι μου και τα καραμελένια της μάτια διασταυρώνονται με τα δικά μου. Παλιά κάναμε διάφορες τρέλες, φίλοι με πλεονεκτήματα όπως θα λέγανε πολλοί. Αλλά τώρα, δεν μπορώ να την σκεφτώ με τέτοιο τρόπο. Καμία δεν είναι σαν την Λήδα. Καμία δεν έχει τα σμαραγδένια μάτια της και αυτό με πληγώνει. Έχω αλλάξει υπερβολικά πολύ. Πριν ενάμιση χρόνο έκανα οτιδήποτε με οποιαδήποτε και δεν συμφωνούσα με τις σχέσεις. Ποτέ δεν με ενδιέφερε τι να κάνει τώρα κάποια κοπέλα ή πως να είναι. Όλα αυτά απασχολούν το μυαλό μου από τότε που αποφάσισα να βρεθώ στην ζωή της. Σ'αυτήν την θλιβερή καθημερινότητα και την αγάπησα με όλο μου το είναι. 

Ξαφνικά τις σκέψεις μου διακόπτει ένα απαλό άγγιγμα στην πάνω μεριά της παλάμης μου, αναγκάζοντας με να στραφώ προς την Στέλλα. Αρπάζω βιαστικά το χέρι μου και την κοιτάζω βλοσυρά. Εκείνη μαζεύεται κι ύστερα κοσμεί το πρόσωπο της με το πιο ψεύτικο χαμόγελο. 

"Νίκο μωρό μου τι σου συμβαίνει;"

"Πρώτον δεν είμαι το μωρό σου και δεύτερον να μην σ'απασχολεί." σκύβει ελαφρώς αφήνοντας το πληθωρικό στήθος της να φανεί. Πόσο θέλω να τις χτυπήσω αυτές τις γυναίκες. Πριν λίγο καιρό με προκαλούσαν, πλέον όμως τις απεχθάνομαι. Είναι τόσο εύκολες που απλά ξενερώνεις. 

"Μπορώ να σε κάνω να γίνεις καλά. Όπως παλιά, θυμάσαι;"

"Δυστυχώς θυμάμαι. Όμως το παρελθόν μένει εκεί. Τώρα δεν χρειάζομαι την παρέα σου." 

Γυρίζω προς τα πίσω, όταν διακρίνω τα καστανά μαλλιά της και τα πράσινα μάτια της. Είναι κοκαλωμένη στην πόρτα κοιτάζοντας με... με θλίψη; Δεν μπορώ να την καταλάβω, έχει κλείσει τόσο καλά τα συναισθήματα της. Τα πόδια της κουνιούνται προς το μέρος μου κι εγώ αρχίζω να τρέμω. 

"Μπορώ να σου μιλήσω." τα κοκκινισμένα μάτια της με κάνουν να αναρωτιέμαι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ίσως έπαθε κάτι σημαντικό. Έτσι δίχως σκέψη πηδάω από το ψηλό σκαμπό και την πλησιάζω, βλέποντας την να ρίχνει μια δολοφονική ματιά πίσω στην κοπέλα. Πιάνω απαλά την μέση της και την σπρώχνω όσο πιο ευγενικά μπορώ προς την έξοδο.