Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

35

Περπατάω στις μύτες πασχίζοντας να μην ακουστώ διότι δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός που κλαίει μέσα σ'αυτό το απομονωμένο δωμάτιο. Μια κορνίζα στα δεξιά αιχμαλωτίζει την ματιά μου καθώς και τις κινήσεις μου. Στέκομαι χαζεύοντας την περιμένοντας να μου έρθει η συγκεκριμένη ανάμνηση μα όλα πριν την ηλικία των δυο είναι σβησμένα, λες και κάποιος μου έκανε κάποιου είδος ξόρκι. Ίσως το ότι άλλαξα σπίτι να προκάλεσε σύγχυση στην μνήμη μου, όμως όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτε απολύτως. 
Σ'αυτήν την φωτογραφία φαίνομαι πραγματικά χαρούμενη. Η Ιφιγένεια με έχει στην αγκαλιά της καθώς γαργαλάει το στέρνο μου κι εγώ έχω στραμμένη την προσοχή μου στα χέρια του Αλέξη ο οποίος πασχίζει να με αρπάξει ώστε να με σώσει από τα γεμάτα αγάπη χέρια της γυναίκας του. Ώστε αυτή είναι η πραγματική μου οικογένεια. Ώστε μαζί τους ήμουν ευτυχισμένη. Η αλήθεια είναι πως δεν το περίμενα. Για την ακρίβεια δεν τους πίστευα στην αρχή. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η άλλη οικογένεια με την οποία πέρασα τα περισσότερα κι ομορφότερα χρόνια μου ήταν ένα ψέμα. Μια στημένη ψευδαίσθηση. Και είμαι με όλους θυμωμένη. Ακόμη και με την μητέρα μου και τον πατέρα μου. Και δεν εννοώ τους πραγματικούς αλλά τους άλλους, αυτούς που έχυσαν δάκρυ για να με αναθρέψουν. Γιατί γονιός ονομάζεται εκείνος που είναι δίπλα σου όταν είσαι άρρωστος, όταν πεινάς, όταν πέφτεις κάτω και σκίζεις τα γόνατα σου, όταν ερωτεύεσαι. Αυτοί δεν ήταν πουθενά..

"Ρόζα μου..." τα αναφιλητά της Ιφιγένειας τραβάνε πάλι την προσοχή μου και πλησιάζω πιο πολύ εκείνο το δωμάτιο. Ανοίγω ελάχιστα την πόρτα και το σκοτάδι καλύπτει το περισσότερο μέρος, όμως αυτό δεν με εμποδίζει από το να διακρίνω μερικά πράγματα εδώ μέσα. Δυο μεγάλες κορνίζες πάνω από το διπλό κρεβάτι φαίνονται από το φως του φεγγαριού και η εικόνα μου και στις δυο με αφήνει άναυδη. Τελικά όντως αυτό που μου είπε ο Αλέξης ίσχυε. Όντως κλαίει κάθε βράδυ πάνω από τις φωτογραφίες μου. Πράγματι κοιτάζει δυο ψεύτικα σμαραγδένια μάτια. 

"Μπορεί να ήρθες σε μένα μα είσαι μακριά μου. Μικρή μου θα σου διηγηθώ και σήμερα το ίδιο παραμύθι. Και σήμερα θα το πω σε σένα διότι δεν τολμώ να σου μιλήσω ακόμη κι αν βρίσκεσαι στο πιο πέρα δωμάτιο. Λοιπόν...εκείνος ο πρίγκιπας που σου είπα έφτασε μέχρι το δάσος και έκοψε κάθε φύλλο, για την ακρίβεια κάθε αγκάθι ακόμη κι αν έσκιζε το λευκό του δέμα. Όμως θα έκανε τα πάντα προκειμένου να σώσει την πριγκίπισσα του. Θα πέθαινε για εκείνη. Έτσι θα πέθαινα κι εγώ για σένα ζωή μου. Συγγνώμη για άλλη μια φορά.."