Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

42

"Τι εννοείς ήταν έτοιμος να συνεργαστεί με την μαφία;" ρωτάει για εκατοστή φορά εδώ και πέντε λεπτά που καθόμαστε σ'αυτό το απόμερο πάρκο. 
Ακόμη απορώ για τον λόγο τον οποίο με έφερε σ'αυτό το φρικιαστικό μέρος, μέσα στον χειμώνα. 

"Εννοώ ότι του ζήτησε να προσπαθήσουν να με σκοτώσουν μαζί. Είναι κάτι σαν εχθροί."

"Δεν είναι εχθροί απλά αυτός ο γλοιώδης τύπος έχει γερό κόλλημα με την εκδίκηση του. Αφού δεν κατόρθωσε να δολοφονήσει τον θείο σου, τώρα θέλει να το κάνει σε σένα. Δεν χρειάζεται την βοήθεια κανενός."

"Τότε εσένα γιατί σε είχε προσλάβει;"

"Δεν θα σε σκότωνα εγώ."

"Τότε;"

"Απλά θα σε πήγαινα σ'αυτόν. Με δυο σφαίρες στα πόδια." κατεβάζει ντροπιασμένος το κεφάλι του κι εγώ καταπίνω τόσο εκκωφαντικά που αναγκάζω το κεφάλι του να σηκωθεί επιτόπου, κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια. 

"Καλύτερα να πηγαίνω." σηκώνομαι αμέσως από το ξύλινο παγκάκι όμως το γερό χέρι του δεν μου επιτρέπει να κάνω άλλο ένα βήμα μακριά του. Αιχμαλωτίζει τον καρπό μου κι εγώ κοιτάζω την απέραντη θέα από το ύψωμα στο οποίο έχει χτιστεί αυτό το κιόσκι. Τα φώτα της τεράστιας πόλης κάνουν την καρδιά μου να θέλει να ταξιδέψει μέχρι εκείνα. Όλα φαίνονται σαν κάποιο πίνακα σε κάποια διάσημη γκαλερί. Το σκοτάδι χαλάει από τα χρυσά φώτα των σπιτιών, των κολονών, ακόμη και των αμαξιών. Μακάρι να μπορούσα να χωθώ σ'αυτά τα μέρη και να γινόμουν κάποια άλλη. Να ξέφευγα απ'αυτή την καθημερινότητα μου που με έχει εξωθήσει στα άκρα. Θέλω να γίνω μια φυσιολογική φοιτήτρια. Κάποια που να σχεδιάζει το μέλλον της, να πραγματοποιεί τα όνειρα της και να μην τρέμει πως από οποιαδήποτε γωνιά θα ξεπηδήσει κάποιος από τους εχθρούς της. 

"Πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να σας προστατεύσω." ψιθυρίζει ο Νίκος στο αυτί μου κι εγώ ανατριχιάζω ολόκληρη όπως κάθε φορά που αισθάνομαι πάνω μου την καυτή του ανάσα. 

"Πρώτον πήγαινε λίγο πιο πέρα." κάνω μια παύση καθώς το γέλιο του διακόπτει τον ειρμό μου κι ύστερα απομακρύνομαι από το κορμί του πασχίζοντας να ανακτήσω και πάλι την αυτοκυριαρχία μου.

"Και δεύτερον τι μπορούμε να κάνουμε;" 

"Δεν ξέρω. Πραγματικά ακόμη δεν έχω βρει τρόπο να τον ξεσκεπάσω." 

"Ούτε εγώ, οπότε είμαστε στο μηδέν. Ξέρει να καλύπτει τα ίχνη του,δεν είναι χαζός."