Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

19

Σταθμεύω το αυτοκίνητο στο ειδικό πάρκινγκ του γηπέδου και αρπάζω την τσάντα μου από την θέση του συνοδηγού, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα μου. Την ίδια ακριβώς στιγμή στην δίπλα θέση παρκάρει ένα μαύρο αμάξι από το οποίο εμφανίζεται ένα οικείο για μένα πρόσωπο. Ξεγλιστράω από το δικό μου και το κλειδώνω προτού με πλησιάσει.

"Ει Λήδα, τι λέει;" η φωνή του Νίκου κάνει την διάθεση μου να επανέλθει. Όλη η κατάσταση με τον κολλητό μου και το φιλί έχει κάνει την ψυχολογία μου να πέσει στα τάρταρα. Ανάθεμα τους έρωτες τους.

"Προσπαθώ." του χαμογελάω θέλοντας να δείξω ξέγνοιαστη εντούτοις όλο αυτό που νιώθω καταστρέφει το ανούσιο χαμόγελο μου. Τα χείλη χαλάνε την κλίση τους και επιστρέφουν στην συνηθισμένη τους θέση. Δεν μπορώ να προσποιούμαι πως όλα είναι καλά.
Κοιτάζω σε όλη την έκταση της στάθμευσης και πασχίζω να διακρίνω το γνωστό όχημα του κόουτς μου δίχως αποτέλεσμα.
Δεν ήρθε;

"Έχεις προπόνηση;" η ερώτηση του ξεμπερδεύει το μυαλό μου και τα αφήνω όλα πίσω μου, στρεφόμενη προς την μεριά του. Συγκεντρώνομαι στον άνθρωπο που στέκεται απέναντι μου διώχνοντας τα προβλήματα για μια στιγμή μονάχα.

"Ναι. Και νομίζω πως έχω αργήσει κάπως."

"Ναι κι εγώ. Πάμε μαζί μέσα." κουνάει επιδεικτικά το κεφάλι του δείχνοντας μου την είσοδο και προπορεύεται με μένα να τον ακολουθώ σιωπηλή. Δεν τολμώ να ανοίξω το στόμα μου. Δεν τολμώ να βρω λέξεις για να καλύψω αυτή την σιωπή, όμως ούτε εκείνος φαίνεται να ενοχλείται από την στάση μου. Προφανώς έχει αντιληφθεί την χάλια διάθεση μου και πασχίζει να με κάνει να νιώθω άνετα δίχως τις πιέσεις του.

Τα χέρια του σπρώχνουν την σιδερένια καγκελόπορτα απλώνοντας μπροστά μας την έκταση του γηπέδου. Έχει τόσες υποδομές αυτό μέρος που σε κάνει να χάνεσαι. Ο στίβος βρίσκεται σε όλη την κυκλική έκταση, το μπάσκετ πιο πίσω παρέα με το ποδόσφαιρο και το τένις μέσα στον κύκλο του στίβου. Έρχομαι σ'αυτό το μέρος από μικρό κοριτσάκι και η αλήθεια είναι πως το νιώθω σαν δεύτερο μου σπίτι. Η ματιά μου μένει στην όψη του κόουτς μου κι εκείνος μόλις με αντικρίζει στέκεται ακίνητος παραμερίζοντας εκείνη την σπαστική ξανθιά που μου είχε επιτεθεί στα αποδυτήρια. Επιταχύνω το βήμα μου όσο εκείνη αποχωρεί από την συζήτηση της με τον προπονητή μου και τον πλησιάζω. Με κοιτάζει με το ύφος που πραγματικά με τσακίζει. Το απογοητευμένο.

"Κόουτς τι συνέβη;"

"Δεν θα συμμετάσχεις στους Παγκόσμιους." η φωνή του σπάει στο τέλος και στρέφει την ματιά του στην απέναντι κατεύθυνση.