Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

12

Η μουσική είναι τόσο δυνατή που κάνει τα αυτιά μου να πονέσουν προτού εισχωρήσω στο μπαρ. Γιατί βάζουν τόσο δυνατά τη φωνή;
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτού του είδους την διασκέδαση. Ανέκαθεν με εκνεύριζε η νυχτερινή ζωή και αν δεν ήταν υποχρεωτικό δεν υπήρχε περίπτωση να βρισκόμουν εδώ αυτήν την στιγμή.
Κατευθύνομαι προς την μαύρη κεντρική πόρτα στην οποία βρίσκεται ο ίδιος γεροδεμένος πορτιέρης από την προηγούμενη φορά. Δεν υπάρχει περίπτωση να με θυμάται σε αντίθεση με μένα που δεν ξεχνάω πρόσωπα, τα οποία ίσως να μου φανούν χρήσιμα. Στέκομαι στην σειρά περιμένοντας να αδειάσει για να μπω και η διαπεραστική φωνή της Μαρίνας κάνει τον κορμό μου να στραφεί προς τα πίσω. Το άσπρο κοντό φόρεμα της είναι αρκετά εντυπωσιακό καθώς είναι στράπλες και έχει βαθύ ντεκολτέ αφήνοντας κάποια πράγματα στην σφαίρα της φαντασίας. Είναι πολύ όμορφη, με τα μακριά μαύρα μαλλιά της να πέφτουν μέχρι την μέση της σε σπαστές μπούκλες. Τα μεγάλα μπλε της μάτια κάνουν αντίθεση με το μελαψό σώμα της προσδίδοντας της μια πινελιά γοητείας.

Ανοίγει διάπλατα τα χέρια της και με σφίγγει στην αγκαλιά της λες και έχει να με δει δέκα χρόνια. Γελάω ελάχιστα και προσπαθώ -με ευγενικό τρόπο- να απομακρύνω τα χέρια της από την πλάτη μου. Εκείνη πιάνει τους ώμους μου καθώς μ'αφήνει και το χαμόγελο είναι ολοφάνερο στα βαμμένα κόκκινα χείλη της.

"Τι κάνεις;" ρωτάει κι εγώ πισωπατάω προσπαθώντας να παρατηρώ τον κόσμο που μπαίνει σ'αυτό το μαγαζί.
Γιατί είναι τόσο πολλοί;

"Καλά, εσύ;"

"Μια χαρά, έτοιμη για τρελό χορό!" τσιρίζει και αρκετοί περαστικοί στρέφονται να μας κοιτάξουν. Εγώ αυτή τη στιγμή αν μπορούσα θα είχα χτυπήσει τα δάχτυλα μου και θα είχα εξαφανιστεί. Η ντροπή κατακλύζει κάθε ίντσα του κορμιού μου και κλείνω τα μάτια μου τοποθετώντας το αριστερό μου χέρι πάνω στα βλέφαρα μου σε μια προσπάθεια να κρυφτώ.

"Καλέ μην τσιρίζεις." ψιθυρίζω κι εκείνη αρπάζει το χέρι μου πηγαίνοντας μας στην θέση του πορτιέρη για να μας σφραγίσει αυτό το ανόητο σήμα του φεγγαριού και να μας ανοίξει την πόρτα εμφανίζοντας μας τα κορμιά που λικνίζονται στον ήχο της μουσικής. Μπαίνουμε κι εκείνη ακόμη κρατάει το χέρι μου πασχίζοντας να μείνουμε ενωμένες εφόσον είναι υπερβολικά γεμάτο και όλοι μας πατάνε μπαίνοντας ανάμεσα μας. Με το κεφάλι μου της κάνω νόημα προς την μπάρα κι εκείνη σαστίζει παρατηρώντας τον ελκυστικό άντρα από την προηγούμενη φορά που είχα έρθει. Φυσικά και την γοήτευσε αυτός. Σε όλες προκαλεί ενθουσιασμό, σε όλες εκτός από μένα. Εγώ τον βλέπω μονάχα ως μια αποστολή για να φτάσω στο σκοτεινό παρελθόν του μπαμπά. Ενώ εκείνες τον βλέπουν ως έναν όμορφο, γυμνασμένο μπάρμαν που τις λέει όσα θέλουν απεγνωσμένα να ακούσουν.