Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

23

Έχουν περάσει τρεις ώρες από τότε που ο Παύλος έφυγε μαζί με τον κολλητό μου. Η συνάντηση των τριών μας ήταν τόσο αμήχανη που ώρες ώρες μου ερχόταν να βάλω τα γέλια. Το ξέρω, ανοησία μα δεν μπορώ να μας βλέπω σ'αυτήν την κατάσταση. Ειδικά εγώ με τον Μανώλη. Δεν γίνεται να τον έχω απέναντι μου και να μην έχω το δικαίωμα να τυλίξω τα χέρια μου στον σβέρκο του. Μου φαίνεται τόσο παράξενο και παράλογο. Πάντα τον ένιωθα δίπλα μου, ένα δικό μου μέρος. Όμως όλο αυτό περνάει κρίση, η φιλία μας δοκιμάζεται και πραγματικά εύχομαι να βγούμε νικητές.

"Είσαι σίγουρος πως βρίσκεται σ'αυτό το φρικιαστικό μέρος;" ρωτάω τον Νίκο, ο οποίος προσπαθεί εδώ και ένα τέταρτο να βρει το σπίτι εκείνης της γυναίκας σε όλα τα έρημα σοκάκια αυτού του χωριού. Νιώθω πως παίζω σε θρίλερ και δεν έχει καθόλου ευχάριστη επίδραση. 

"Λήδα χαλάρωσε λίγο. Φαίνεσαι τόσο τρομαγμένη." στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και χαζεύω την θέα. Και σ'αυτό το σημείο τα φύλλα των δέντρων έχουν πέσει στο έδαφος και παρόλο που η εποχή μας είναι καλοκαίρι, εγώ αισθάνομαι πως αυτό το μέρος έχει βαρύ χειμώνα. Ο ουρανός κάνει διάφορους δυνατούς ήχους και οι αστραπές παίζουν στο προσκήνιο. Μάλλον το νερό θα ξεχυθεί δίχως σταματημό. Πίστευα πως θα το γλυτώσουμε αλλά δεν έχει αλλάξει τίποτε πριν από τρεις ώρες που βρισκόμασταν σ'αυτό το απομονωμένο χωριό. 

Τραβάει απότομα χειρόφρενο κι εγώ γυρίζω στην μεριά του για να διακρίνω την μονοκατοικία. Το άσπρο χρώμα στα ντουβάρια έχει καταστραφεί και το γκρίζο των τειχών έχει βγει στην επιφάνεια. Μια παλιά σκάλα είναι μισοσπασμένη και σταθεροποιημένη στο έδαφος και στην άκρη της ταράτσας. Τα κάγκελα είναι σκουριασμένα κάνοντας την διάθεση ακόμη χειρότερη. Αυτό το σπίτι είναι τόσο τρομακτικό. Δεν θέλω να μπω με τίποτα. Φοβάμαι. 

"Αυτό είναι;" ρωτάω συλλαβίζοντας μην μπορώντας να πιστέψω στα μάτια μου. Δεν γίνεται αυτή η γυναίκα να βρίσκετε σ'αυτό το αχούρι. Είναι σαν στοιχειωμένο. 

"Δυστυχώς ναι." κατανεύει ο Νίκος καθώς βγάζει την ζώνη του δίνοντας μου το έναυσμα να ακολουθήσω τις κινήσεις του, όμως το χέρι μου μένει μετέωρο πάνω από το κούμπωμα της ζώνης δίχως να επιθυμώ την φυγή μου από το ωραίο κι ασφαλή αυτοκίνητο. Καρφώνω το βλέμμα μου σε έναν άντρα που εκείνη τη στιγμή βγαίνει βιαστικός από την άθλια μονοκατοικία κοιτάζοντας μας εναλλάξ. Ο Νίκος στέκεται κλείνοντας την δική του πόρτα και σφίγγει τις γροθιές του, ως ένδειξη προστασίας. Μπορεί εκείνος να τόλμησε να αποχωριστεί το αυτοκίνητο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για μένα. Μ'αρέσει υπερβολικά πολύ για να το εγκαταλείψω. Ειδικά όταν ο οικοδεσπότης είναι αυτός ο κύριος, με το ένα μάτι κλειστό σαν πειρατής.