Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

Επίλογος

Πέντε χρόνια αργότερα

ΛΗΔΑ

"Νικολέτα σταμάτα!" φωνάζω αντικρίζοντας το μικρό τερατάκι μου να πειράζει διαρκώς τον Χάρη, τον γιο της Μάγιας και του Στράτου. 

"Έλα μωρέ άφησε την." χαζογελάει ο Στράτος παρατηρώντας τα μικρά, τα οποία φαίνονται να διασκεδάζουν ή για να είμαι ακριβής μόνο η κόρη μου διασκεδάζει διότι ο μικρός φαίνεται ενοχλημένος έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Κοίτα να δεις που το αγόρι μας βγήκε ευαίσθητο. 

"Νικόλ." ξεφυσάει αγανακτισμένος κι ο Μανώλης, ή αλλιώς ο άντρας μου, ο οποίος κοιτάζει για άλλη μια φορά την μικρή. Είμαστε τέσσερα χρόνια παντρεμένοι, εφόσον αποφάσισα πως αυτό θα ήταν το καλύτερο και για την κόρη μου μα και για μένα την ίδια. Εκείνος με λατρεύει, από τότε που ήμασταν μωρά αλλά του εξήγησα την μέρα πριν το γάμο πως ποτέ μου δεν θα νιώσω όπως με τον Νίκο. 
Εκείνος είναι ο άντρας της καρδιάς μου, εκείνος κατέχει κάθε έλεγχο του κορμιού μου. Εξάλλου δεν είναι μονάχα ο άγνωστος μου μα και ο πατέρας της κόρης μου, πράγμα που δεν ξεχνιέται εφόσον η Νικολέτα είναι ίδια με τον πατέρα της. Έχει τα ίδια κατάμαυρα μαλλιά, τα ίδια εκφραστικά μελί μάτια, την ίδια γαλλική μύτη με εκείνη την μηδαμινή φακίδα πάνω, τα ίδια ζυγωματικά με τις εντυπωσιακές γωνίες, τα ίδια σαρκώδη χείλη που τόσο λάτρευα. Πραγματικά είναι λες και τον έχω μπροστά μου. Κάποιος θα έλεγε πως αυτό είναι επώδυνο και δύσκολο μα εγώ νιώθω ακριβώς το αντίθετο. Το να μου θυμίζει την παρουσία του είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω. Κοντά της αισθάνομαι πως είναι δίπλα μας, ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στο πλευρό μας. 

"Αγάπη μου κάτι πρέπει να κάνουμε με την μικρή." απευθύνεται σε μένα ο Μανώλης κι εγώ ρολάρω αγανακτισμένα τα μάτια μου. 

"Τι θέλεις να κάνουμε ρε Μανώλη; Να την κλειδώσουμε;"

"Τι; Δεν είπα κάτι τέτοιο." 

"Τότε εμείς καλύτερα να φεύγουμε." πετάγεται αμήχανα η φίλη μου κι εγώ σηκώνομαι ακολουθώντας τις κινήσεις τους ώστε να τους ξεπροβοδήσω. Ο Στράτος σηκώνει στην αγκαλιά του τον Χάρη και αφού φιλάω τον μικρό εκείνοι μπαίνουν στο αυτοκίνητο τους έτοιμοι για αναχώρηση. 

"Μικρή μου τι έπαθες;" πλησιάζω την κόρη μου κι εκείνη με κοιτάζει μ'αυτά τα μαγευτικά μάτια. Αυτά τα μάτια που κάποτε με έκαναν να τρέμω από έρωτα. Πόσο μου λείπεις...