Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

25

ΛΗΔΑ

Μαζεύω τα λιγοστά πράγματα μου και εκείνος κατευθύνεται στην ρεσιψιόν για να αφήσει την κάρτα μας. Δεν τον ακολουθώ διότι πλησιάζω το μπάνιο ώστε να πάρω το λαστιχάκι που ξέχασα. Απομακρύνομαι και κοιτάζω μια τελευταία φορά αυτό το δωμάτιο, στο οποίο πέρασα μια από τις καλύτερες νύχτες μου με τον άγνωστο μου. Πόσο θα μου λείψει να μυρίζω το άρωμα του στους τοίχους που περιβάλλουν το δωμάτιο μας. Δεν θέλω να φύγω...

Κατεβαίνω δίχως κέφι τα σκαλοπάτια και φτάνω στον πάγκο της ρεσιψιόν χαζεύοντας τον Νίκο, ο οποίος γελάει και πειράζεται με τον άντρα πίσω από το ξύλινο περίβλημα.

"Ήρθα." δηλώνω για να τους τραβήξω την προσοχή κι ο Νίκος απλά κατανεύει έτοιμος να αποχαιρετήσει τον φίλο του.

"Ωραία. Τα λέμε Πάνο." δίνει το χέρι του κι εκείνος σταματάει το βλέμμα του πάνω μου δίχως ντροπή. Ξεροκαταπίνω και πλησιάζω περισσότερο το αγόρι μου νιώθοντας προστασία. Γιατί με κοιτάζει έτσι αυτός;

"Δεν θα με συστήσεις στην όμορφη δεσποινίδα;" λέει εκείνος κι ο Νίκος τυλίγει τα δάχτυλα μας θέλοντας να επιδείξει την σχέση μας. Τέλεια.

"Δεν είναι για τα μούτρα σουτ Πάνο, ξεκόλλα." του γρυλίζει κι εκείνος μαζεύεται στην θέση του κολλώντας το βλέμμα του στο ζευγάρωμα των χεριών μας. Τι ωραία αίσθηση να νιώθω το απαλό δέρμα του πάνω στο δικό μου. Μακάρι να μπορούσα να τον είχα συνεχώς δίπλα μου.

"Συγγνώμη. Ευχαριστούμε για την διαμονή σας." η τυπικότητα νιώθω πως τους πληγώνει και τους δυο μα ο Νίκος δεν το συνεχίζει αρπάζοντας με από το ξενοδοχείο. Ξεκλειδώνει βιαστικά το αυτοκίνητο και μόλις εισχωρούμε πατάει το γκάζι κάνοντας την διαδρομή μας πιο σύντομη.

Σταθμεύει για ελάχιστα λεπτά το αμάξι του στην πίσω μεριά της έπαυλης, που ονομάζεται σπίτι μου, και αφήνει την προηγούμενη σιωπή να απλωθεί στην μικρή καμπίνα του αυτοκινήτου. Ο χώρος ξαφνικά αρχίζει να πνίγει και να σιγοβράζει τα σωθικά μου, εντούτοις εκείνος δεν κάνει κάποια κίνηση προκειμένου να μας βγάλει από την άβολη θέση στην οποία βρισκόμαστε από τότε που ξεστόμισα την τόσο απλή λέξη. Γιατί ένα σ'αγαπώ επηρεάζει τόσο πολύ την συμπεριφορά του;

Πίστευα πως το είχε καταλάβει ήδη ότι ο έρωτας με είχε κατακλύσει. Γιατί φέρεται μ'αυτόν τον τρόπο;
Η αλήθεια είναι πως το είχα φανταστεί τελείως διαφορετικό όλο αυτό. Ονειρευόμουν πως θα είχε την αντίθετη κατάληξη. Ότι εκείνος μόλις το αφουγκραζόταν θα με έσφιγγε στα στιβαρά του μπράτσα και θα ψιθύριζε τις μαγικές λέξεις που ήθελα όσο τίποτα άλλο να βγαίνουν από το στόμα του. Είναι πάντα τόσο συγκρατημένος στις εκδηλώσεις των λόγων. Όχι ότι με πειράζουν οι πράξεις, μα έχω ανάγκη και από άλλα. Πράγματα που προφανώς ο Νίκος δεν έχει την δύναμη να μου προσφέρει ακόμη.