Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

22

Απ'ότι κατάλαβα ο Νίκος μας επιστρέφει στο ξενοδοχείο. Φυσικά και δεν θα πηγαίναμε να ψάξουμε εκείνη την γυναίκα με ένα άγνωστο παιδί μαζί μας. Πρώτα πρέπει να τακτοποιήσουμε το θέμα που προέκυψε κι ύστερα να κάνουμε αυτό που είχαμε κανονίσει. Τραβάει χειρόφρενο και εγώ αμέσως ανοίγω την πόρτα, τραβώντας το κάθισμα για να του επιτρέψω να βγει. Εκείνος ακολουθεί τις κινήσεις μου με το κεφάλι κατεβασμένο. Πόσο τον συμπονώ.

"Από εδώ."¨του λέω δείχνοντας του το ξενοδοχείο κι εκείνος έρχεται από πίσω μου δίχως μιλιά. Ο Νίκος χαιρετάει έναν άντρα στη ρεσεψιόν δίνοντας μου την εντύπωση πως γνωρίζονται από κάπου, όμως η παρατήρηση μου περνάει αδιάφορη από τις διάφορες που έχω στο μυαλό. Δεν είναι η στιγμή να τον ρωτήσω κάτι τέτοιο. Τοποθετεί την κάρτα στο πόμολο επιτρέποντας μας να εισχωρήσουμε στο δωμάτιο. Ο Νίκος κατευθύνεται προς το μικρό κουζινάκι ανοίγοντας το ψυγείο και βγάζει ένα κρύο μπουκάλι νερό. Καταπίνει λαίμαργα το παγωμένο υγρό τονίζοντας το μήλο στον λαιμό του. Κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου επαναφέροντας με στην πραγματικότητα.
Γιατί με επηρεάζει τόσο πολύ;

"Σας ευχαριστώ." δαγκώνει τα χείλη του και μας κοιτάζει ντροπιασμένος. Εγώ του χαμογελώ προς απάντηση του ενώ ο Νίκος απομακρύνει το στόμιο από τα σαρκώδη χείλη του και τον κοιτάζει έτοιμος για τα επόμενα λόγια του.

"Όποτε θέλεις μικρέ. Εμείς ούτως ή άλλως μαζεύουμε άστεγους, τρελούς.." πάει να συνεχίσει όμως το βλέμμα μου τον εμποδίζει και η ειρωνεία του στάζει μονάχα από τις κόρες των ματιών του. Το αγόρι τον κοιτάζει λυπημένο, κάνοντας την οργή μου προς τον Νίκο να αυξηθεί.
Τι στο καλό τον έπιασε;

"Εμ, πάω στο μπάνιο." δηλώνει το αγόρι κι εξαφανίζεται πίσω από την καφέ πόρτα της τουαλέτας αφήνοντας μας για λίγο μόνους. Τον πλησιάζω διακριτικά και αρχίζω να μιλάω με την φωνή μου σε χαμηλά επίπεδα, διότι δεν θέλω να μ'ακούσει. Δεν είναι σωστό να συζητάμε γι'αυτόν πίσω από την πλάτη του, μα θέλω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.

"Τι στον διάβολο ήταν αυτό;"

"Τι εννοείς;" ρωτάει εκείνος ατάραχος αφήνοντας το μπουκάλι στο τραπεζάκι.

"Γιατί του φέρθηκες έτσι πριν; Νόμιζα πως είχες την ίδια γνώμη με μένα."

"Πάντα νομίζεις λάθος Λήδα. Ποιος σου είπε ότι αυτό που έκανες ήταν σωστό; Γαμώτο μπορεί να κατηγορηθούμε για απαγωγή."

"Μπα αυτό σε πείραξε; Όταν σκοτώνεις άλλους για τα αφεντικά σου δεν έχεις ηθικούς φραγμούς;" το σαγόνι του σφίγγεται και η φλέβα στον λαιμό του πάλλεται ρυθμικά όπως κάθε άλλη φορά. Τον έχω εξωθήσει στα άκρα, το γνωρίζω, μα δεν μπορώ να τον λογικέψω με διαφορετικό τρόπο. Εγώ θέλω να βοηθήσω αυτό το παιδί και δεν θα με εμποδίσει κανένας.