Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

4

Τελικά το ποδόσφαιρο είναι πολύ κουραστικό άθλημα. Παίζω με τον Νίκο εδώ και πόσες ώρες δίχως σταματημό και πραγματικά απλά θέλω να πέσω στο χορτάρι και να ξαπλώσω λες και δεν υπάρχει αύριο. Δεν αντέχω άλλο. 
Αρπάζω με το στόμα ανοιχτό, μια τεράστια ποσότητα οξυγόνου κάνοντας με να κατευθυνθώ προς το σακίδιο μου όπου φυλάω την εισπνοή για το άσθμα που με πιάνει που και που. Πέφτω στο πάτωμα κι εκείνος με κοιτάζει τρομοκρατημένος ερχόμενος στο πλευρό μου προκειμένου να ανοίξει γρήγορα την τσάντα, αρπάζοντας το φιαλίδιο. Απλώνει το χέρι του αφήνοντας το στο χέρι μου κι εγώ ρουφάω το φάρμακο τόσο λαίμαργα. Κλείνω ορμητικά τα μάτια μου και χαλαρώνω τους σφιγμένους μύες του κορμιού μου, πασχίζοντας να ξεκουράσω όλο μου το σώμα. Ήταν υπερβολή εκ μέρους μου. Δεν χρειαζόταν να το παρακάνω με το τρέξιμο στο γήπεδο, κυνηγώντας μια ανούσια ασπρόμαυρη μπάλα. 

Το πρόβλημα με το άσθμα με πιάνει σπάνια πλέον όμως ακόμη υπάρχει, είναι εκεί όπως και η έλλειψη των γονιών μου. Και τα δυο δεν φεύογουν, μόνιμες πληγές για να θυμίζουν στο μυαλό πως όλα είναι ακόμη άλυτα. Δεν έχω βρει κανένα απολύτως στοιχέιο έτσι ώτσε να φτάσω στον στόχο μου. Και γι'αυτήν την καθυστέρηση ευθύνεται μονάχα η απουσία του. Από τότε που αποφάσισε να με εγκαταλείψει εγώ τα έχασα όλα. Το μυαλό, τα λιγοστά στοιχεία, τα λόγια του μπαμπά σε εκείνα τα περίεργα τηλεφωνήματα, τα πάντα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο άγνωστος μου. Αυτός που απλά χάθηκε από την ζωή μου. Η αλήθεια είναι πως ένα μέρος του εαυτού μου το έχει μετανιώσει πικρά. Γι'αυτό και πλέον θα συνεχίσω. Σήμερα κιόλας. Το βράδυ θα βρω εκείνον τον άντρα στο κατάστημα του. Είμαι έτοιμη για το επόμενο βήμα. 

"Είσαι καλά;" η ανήσυχη χροιά της φωνής του κάνει την καρδιά μου να χαροποιηθεί ιδιαιτέρως. Νιώθει ικανοποίηση που ένας καινούργιος άνθρωπος αρχίζει να ενδιαφέρεται για μένα. Νιώθω καλά που ελκύει κι άλλους στο πλευρό μου. Τους χρειάζομαι. 
Τοποθετώ το φάρμακο στο σακίδιο μου και κλείνω σφιχτά τα δυο κορδόνια στο πάνω μέρος του, γλιστρώντας το πρώτο σκοινί στο ένα μέρος του ώμου μου. Σηκώνομαι απότομα κι εκείνος ακολουθεί τις κινήσεις μου φτάνοντας στο ίδιο ύψος με μένα. Το καλό είναι πως δεν έχουμε μεγάλη διαφορά κι έτσι βλέπω απευθείας τα καταγάλανα μάτια του. Σε αντίθεση με τον Νίκο, ο οποίος με περνάει ενάμιση κεφάλι. 
Γιατί τον σκέφτομαι συνέχεια;

"Καλά είμαι μην ανησυχείς. Με πιάνει κάποιες φορές. Τώρα όμως πρέπει να φύγω, αρχίζει να βραδιάζει." σηκώνω προς τα πάνω το κεφάλι μου υποδεικνύοντας του τον ήδη κοιμισμένο ήλιο. Αρχίζει να χάνεται πίσω από τις ψηλές βουνοκορφές βυθίζοντας μας σε ένα πλούσιο πορτοκαλί με ροζ αποχρώσεις χρώμα. Ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, που μαγεύει κάθε περαστικό.