Μαμά λείπεις 2: Η απουσία σου

24

Βγαίνω από το αποπνικτικό αυτό σπίτι και τρέχω στην πίσω αυλή έτοιμη να καταρρεύσω όπως κι ο θεοσκότεινος ουρανός. Τα μαύρα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάνω από το χωριό έτοιμα να ρίξουν την οργή της πάνω μας. Αυτή τη στιγμή όμως δεν με ενδιαφέρει, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία πέρα από την αποκάλυψη που τάραξε όλο μου το κορμί. Δεν μπορεί ο πατέρας μου να έκανε παιδί με άλλη γυναίκα κι ύστερα να το παράτησε. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Αποκλείεται..

"Λήδα είσαι καλά;" η μπάσα φωνή του Νίκου κάνει την προσοχή μου να στραφεί προς το μέρος του αγνοώντας τα ξεραμένα λουλούδια που υπάρχουν σε ένα παρτέρι. Αυτό το σπίτι είναι υπό διάλυση. 

"Όχι δεν είμαι." απαντάω όσο πιο ειλικρινές μπορώ κι εκείνος με πλησιάζει αργά αλλά σταθερά. Έρχεται ακριβώς μπροστά μου και τυλίγει τα δάχτυλα του στην μέση μου κολλώντας με πάνω στο ζεστό κορμί του. Ένα μπουμπουνητό με κάνει να πεταχτώ όμως η λαβή του με σταθεροποιεί και πάλι. Εδώ μέσα νιώθω ασφάλεια. Σ'αυτά τα μπράτσα μπορώ να κοιμηθώ κι ας υπάρχουν δεκάδες δολοφόνοι πάνω από το κεφάλι μας. Θα είναι για πάντα η όαση μου, η σωτηρία μου. 

"Χρειάζεσαι χρόνο για να το χωνέψεις. Όλο αυτό σε ξεπερνάει και το γνωρίζω. Όμως κάνε υπομονή." το χέρι του μετατοπίζεται σε μια τούφα που ξεφεύγει από το αυτί μου και την βάζει απαλά στην θέση της. Μόλις επιχειρεί να χαϊδέψει το ζυγωματικό μου δυο χοντρές σταγόνες πέφτουν πάνω μας, γεννώντας το γνωστό γελάκι στο πρόσωπο του. 

"Γιατί χαμογελάς;" τον ρωτάω με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου κι εκείνος πλαταίνει το λύγισμα των χειλιών του, την στιγμή που οι ψιχάλες μετατρέπονται σε καταιγίδα. Εκείνος σκύβει ελαφρώς το πρόσωπο του και με πλησιάζει όσο πιο αισθησιακά μπορεί. Κλείνω τα μάτια μου ώσπου αισθάνομαι την απαλή υφή των χειλιών του στα δικά μου. Η ανάμνηση ξυπνάει αυτόματα μέσα μου και το χαμόγελο μου διακόπτει το τρυφερό φιλί μας. 

Οι σταγόνες γίνονται πιο χοντρές και πιο βίαιες. Πέφτουν ανελέητα στο ταλαιπωρημένο μου δέρμα κι εγώ αρχίζω να τρέχω σαν την τρελή μέσα στην βροχή. Τα πόδια μου πατάνε τις διάφορες λακκούβες κάνοντας με μούσκεμα σε όλο μου το κορμί.Τα μπουμπουνητά ακούγονται ακόμη πιο δυνατά τρομοκρατώντας με ακόμη πιο πολύ.

"Άφησε με επιτέλους ηλίθιε."

"Εντάξει." λέει και με αρπάζει. Τα σώματα μας κολλάνε και τα χείλη του βρίσκουν τα δικά μου. Όλο μου το κορμί παραδίνεται στο άγγιγμα του και τα χείλη μου είναι άπειρα. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και πως να τον φιλήσω όμως δεν αφήνει τον έλεγχο σε μένα οπότε οι σκέψεις μου γίνονται καπνός. Τα μισάνοιχτα χείλη μας επιτρέπουν τις χοντρές σταγόνες να εισβάλλουν στο στόμα μας και τα χαμόγελα αναλαμβάνουν δράση. Εκείνος ενώνει τα μέτωπα μας και οι ανάσες του είναι βαριές και κοφτές προσπαθώντας να βρούνε το οξυγόνο της ατμόσφαιρας. Στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κι εγώ. Νιώθω λες και έτρεχα μαραθώνιο και η καρδιά χτυπάει σαν τρελή κάτω από το στήθος μου. Τα μάτια μου ακόμη κλειστά απολαμβάνοντας την αίσθηση των χεριών του στο κορμί μου. Λες και τον γνωρίζω χρόνια. Λες και είμαι πλασμένη γι'αυτόν τον άνθρωπο.