MEZAR YARIŞLARI

16-

Merhabaaa!
Wattpad'te okumayalı baya oldu. Bana önerebileceğiniz romantik, biraz erotizm dolu, biraz aksiyon dolu ve tutkulu bir hikaye var mı? Fantastik de olabilir ama tutkulu şeyler okumayı severim masum şeyler beni pek sarmıyor. Okurlarımdan yazan varsa onları da okuyabilir, yorum yapabilirim. Önerilerinizi bekliyorum.(:
Keyifli okumalar.

Eve geldiğimizde Yalın motoruna atlayıp evine gitmişti. İkimizde yorgun olduğumuzdan arabada da, gelince de fazla konuşmamıştık. Otelde 'beni arama' cümlesinden sonra beni meraklandırmıştı. Ve kendiyle ilgili bişey öğrenmememi istemesi de biraz olsun hayal kırıklığına uğratmıştı.
Ne olursa olsun, insanları geçmişlerine göre yargılamazdım. Böyle biri olmadığımı, geçmişte neler yaptığını umursamayacağımı bildiğini biliyordum. Ama ne kadar ileri gitmişti ki, hatırlamak ya da hatırlatmak istemiyordu.

Şuan Mezar Yarışları yerleşkesinde motorumun üstünde oturmuş bekliyordum. Kenan'la olan biteni konuşmuştuk. Durumu hallettiğimi duyunca çok mutlu olmuştu. Neyseki kötü bir deviri atlatmıştık.
Şimdi ise gelişi güzel etrafı izliyor, belki dişimi göre yarışçı bulursam yarışırım diye bekliyordum. Bu gece başlatma isteklerine çıkmıştım. İnsanların beni özlediğini görmek mutlu ederken, ben de o rüzgarı hissetmeyi özlemiştim. Evimde hissediyordum.

"Hey." Diyen sevdiğim ses düşüncelerden beni tutup alırken, sesin sahibine döndüm. Kenan yüzündeki kocaman gülümseyle yanıma geldiğinde mutluluğu yüzünden okunuyordu. Minnettar bakışları beni de mutlu ederken, bu hali çok tatlıydı. Genelde işi gereği hep ciddiyken, bana bile çok az içten gülümserdi. Ben de ona içten bi gülümseyle karşılık verdiğimde;

"Dile benden ne dilersen." Diye konuştu. Kendini gerçekten borçlu hissediyordu ki, bir şey yapma gereksiniminde hissediyordu kendini. Ondan isteyeceğim hiçbir şey yoktu. Herşey olmasını istediğim gibiyken, Kenan bu hayatı bu şekilde yaşamam için yeterince yardım etmişti zaten.
Halbuki ondan bir şey isteyecek olsam her zaman elinden ne gelirse yapardı. Şuana özel değildi bu tatlılığı.

"İstediğim bir şey yok." Diye cevap verdim gülümsemelerimin arasından. Benle konuşurken bile çok yoğundu. İnsanlar sürekli onu çağırıyor, onun adını sayıklıyordu. En basitinden, yoldan geçen herkese selam veriyordu. Kenan burda en saygı duyulan kişiydi. Emeği patronlardan bile büyüktü.

"Aslında var." Diye ekledim aklıma aniden gelen bir şey ile. Fikrimi değiştirmemle dış dünyadan kopup bana döndüğünde, söylemem için bekledi. Bunu ona söylersem beni durduracağını biliyordum. Ya da istediğim şeyi söylemeyecekti. Büyük ihtimalle bana yardım etmek istemeyecekti de ama ne olursa olsun bu olayın peşinden gideceğimi biliyor olmalıydı.

"Casper'a ulaşmam gerek." Dedim yüzüne umutsuzca bakarken. Söylediğim cümlenin hoşuna gitmeyeceğini biliyordum. Bunu belli eden surat ifadesi anında değişmişti. Ciddileşen suratıyla beraber kaşları da çatılmıştı. Surat ifadesi bana yardım etmeyecek gibi görünürken,

"Çıkmaz Sokak'tan Casper'dan mı bahsediyorsun?" Diye sordu. Aslında bu bir soru değildi. Değişen ses tonu gerginleşmiş, yüzü hala ciddiyetini koruyordu. Etraftakilerin selam vermesini umursamadan sert bakışlarıyla bana bakarken,

"Ona ulaşmanın tek yolu Çıkmaz Sokak'a gitmek." Diye de ekledi. Bunu yapmamı istemediği her halinden belliyken, abi dürtülerini konuşturcak gibi bir hali vardı. Bana oraya gitmemem için bir ton konuşacak, gerek olmadığını söyleyecek ve en sonunda dayanamayıp beraber gitmeyi teklif edecekti.
Çıkmaz Sokak'a nasıl gidilir biliyordum. Sadece Casper, adı üstünde hayaletti. Her sokağa giren Casper'la konuşamazdı. Ya da istediği gibi onu bulamaz, bir şey isteme ricasında bulunamazdı.
Hayaletti. O, onu aradığını anlar ve seni bulurdu. Tahmin edemeyeceğin yerlerde bile.