MEZAR YARIŞLARI

34-

Keyifli okumalar ballı turtalarım.

''Unutma Demet. Bu gece senin üzerinden büyük bir iddia dönüyor.'' diye konuşmaya başladı ben son hazırlıklarımı ayna karşısında yapıyorken. Verdiği tulum erkek bedeninin en dar kalıbıydı ancak yine de içinde rahat edemiyordum. Yarışırken kolay kolay tulum giymezdim. En son tulum giydiğimde Yalın'la ralli yarışlarındaydık düşüncesi aklımda belirip duruyordu. Onun aklıma gelmesiyle yaptığımdan yeniden iğrendiğimde, şuan beni yerleşkede sanıyordu. Ondan bunu sadece birkaç saatliğine saklayacak, sadece haberi biraz geç verecektim. Sadece birkaç saatliğine kendimden iğrenmeye devam etmek zorundaydım.

''İnsanlar hangisinin sen olduğuna dair iddiada bulunuyorlar. Çıkmaz'ın en iyi sürücülerinden biriyle yarışacaksın. İddia yapanların yüzde elli şansı var ve bu şansı onlara bırakmamalısın.''

''O yüzden yarış bitene kadar kendini saklayacak, yarış bittiğinde ise kaskını çıkarıp kendini göstereceksin. '' dedi ben kaskımı da kafama artık takmış, saçlarımı içine sıkıştırdığım anda. Ayakkabılarıma kadar değişmiştim. Üstümde şuan bana ait olmayan bir sürü kıyafet vardı ve ben bile bu ölçülerin, bu kıyafetlerin içinde kendim olduğuma inanmakta zorlanıyordum.
Lacivert ve beyaz renklerinden oluşan tulumumun üstünde kırmızı bir kask vardı. Kırmızı kaskın vizörü siyah seçilmişken ayaklarımda full koruma botları layık görmüşlerdi. Üzerimdeki çelik korumalar bir nebze de olsa beni rahatlatıyordu.

''Ve daha sonrasında özgürsün.'' diye de eklediğinde, hazırlanma odasının kapısını geçmem için açtı. Kapının açılmasıyla bağırışlar daha da çok kulağımı delip geçiyordu. Kanı deli akan insanların karşısında yarışmak nedir bilirdim ama buranın atmosferi kesinlikle bambaşkaydı. Daha bel altı ve daha kindardı. Sanki yaptıkları iddia tutmayan insanlar her an üstüme atlayacakmış gibi hissediyorken, çıktığım kapıdan onları umursamadan önüme dönerek benim için ayarlanan motora döndüm. Gecenin en güzel ve tek güzel kısmı kesinlikle bu motordu. Daha önce sürmediğim modelken, racing oluşu bütün işlerimi kolaylaştırıyordu. Ancak rakibimin de aynı motoru süreceği haberi geldiğinde, kazanmak motorun gücünde değil bendeydi. Benim gücüm ise bu aralar motor üstünde değilken, bu yarışı kazanmam lazımdı.

Etrafıma baktığımda motorumun etrafında son kontrolünü yapan görevliler beni bekliyordu. Tribünde kendini yırtarcasına bağıran, kendinden geçen ve kullandıklarından dolayı çoktan kafaları uçmuş insanlar gecenin sessizliğine çomak sokuyordu. Kendimi deplasmanda gibi hissediyordum.

Yarış pisti tam karşımdayken, artık gitme vakti gelmişti. Kalbim heyecandan hızlı hızlı atıyor, vücudumdaki tüylerin çelik korumalara inat diken diken olduğunu hissediyordum. Motora doğru attığım her adımda önleyemediğim bu heyecanım bütün bedenimi ele geçirirken rakibim beni başlama çizgisinin orda bekliyordu. İkimizin de vizörleri kapalıyken, sarı vizörüne inatla üzerimdeki bakışlarını hissediyordum.
Kim olduğunu bilmiyordum, öğrenmekte istemiyordum ama bilerek yenilmesini sağlamak için şuan her şeyi verirdim.

Görevliler son kontrolleri yaptıktan sonra binmem için motorun etrafından uzaklaştılar. Casper'ın kimse senin Demet olduğunu henüz bilmiyor, sadece tahmin yürütüyorlar dediği doğru gibiydi. Görevliler bile benim kim olduğumu öğrenmek için her hareketimi dikkatlice izliyorlardı.

"Bu yarışı hayatın pahasına kazanman lazım." Diyen sesine dönüp bakma gereği duymadan motora doğru atıldığımda, sağ bacağımı attığım gibi hız makinesinin üzerinde hükmümü sürdürdüm. Ayaklığı kapatmadan önce günler sonra bacaklarımın alışmasını bekledim. Garajımda beni bekleyen motoruma nerdeyse her gün oturuyordum ama hiç ayaklığı kapama gibi bir cesaret gösterememiştim.
Şimdi ise, bu cesaretten çok bir zorunluluğum haline gelmişken bu hissi ne kadar özlediğimi şimdi daha iyi farkediyordum.