Llana's point of view
Hope
Sometimes you have to hold your head up high. Blink away the tears and learn to step forward. Because the secret of getting ahead is getting started.
So much pain isn't enough reason to give up. I need to stay, I need to fight.
After all, I didn't do anything wrong. After all, there's still so much reasons to stay.
"Sino bang tinatawagan mo d'yan? Eh, mukhang hindi ka naman sinasagot." the woman who's driving the car asked curiously.
I tried to call him again and again, but he's not picking up.
"Kristofer,"
She raised her brow and stared at me with her interrogative eyes.
"What about that man? Don't tell me siya ang gusto mong puntahan?"
I nodded.
She sighed. "Ano bang meron sa lalaking 'yon? Bakit gusto mo siyang makita at puntahan? Before your accident you were about to see him, ano bang meron?" she asked perplexedly.
I put down my phone and answered her question, "Bago ang aksidente, tinawagan niya ako," panimula ko.
"And?"
"Gusto niyang magkita kami para sa isang bagay na gusto niyang sabihin," I replied. "Ano daw 'yon?" kuryoso niyang tanong.
Umiling ako, "Hindi ko alam dahil bago ko pa siya mapuntahan sa napag-usapang lugar, bumangga na ang sinasakyan ko."
She whispered a curse.
"If it is really important, kailangan nga talaga natin siyang kausapin." she stated, "Wala na ba siyang ibang sinabi sa'yo?"
"Uh," inisip ko pa ang ibang niyang sinabi pero wala naman na bukod sa, "Totoo kong pagkatao...tungkol raw sa totoo kong pagkatao," I remembered.
Nanlaki ang kaniyang mga mata, "Oh my, we need to hurry. That must be very important."
She's right.
Siguradong importante nga 'yon para sa personal niya pa sabihin. Pero naisip ko rin na, kung talagang importante nga 'yon bakit hindi niya ako sinubukang puntahan o tawagan ulit? Inisip kaya niya na sadya akong hindi sumipot?
Damn! Nagsisimula na naman akong maguluhan sa mga nangyayari.
"Akala ko pupuntahan natin siya, bakit dito tayo pumunta sa coffee shop?" nagtatakang tanong ng kaibigan, "Dito dapat kami magkikita," sagot ko.
Nasa tapat kami ng coffee shop na pinag-usapan namin ni Kristof nang araw na iyon. Pagbaba pa lamang ng kotse, may kakaibang kaba na agad akong naramdaman.
"Anong gagawin natin dito, wala naman siya?" agad kong kinuhang muli ang telepono sa bag ko, "I'll try to call him again," I replied.
Sa una't pangalang subok ko, walang sumasagot. It was ringing but no one's answering.
Nakaramdam ako ng inis, pero sa pangatlong subok ko biglang may sumagot sa kabilang linya. "H-hello," boses ito ng isang babae kaya't nagtaka ako.
Pinanuod lamang ako ng kaibigan habang ako'y nasa telepono.
"Hello, can i speak with Kristofer Salviejo?" nag-aalinlangan kong sagot.
I heard her cry on the other line, "I am Kristofer's mother. I'm sorry but he can't speak with you." my brows furrowed, "Ma'am, i'm sorry but...I really need to talk to him," I said pleadingly.
I heard her sobs.
Ano bang iniiyak niya?
"Iha, pasensiya na...hindi talaga pwede." she replied, "Pero kailangan ko nga po siyang makausap. Please naman po, importanteng-importante lang po." pagmamakaawa ko.
