Llana's point of view
The gift
Healing your wound in the heart isn't like a blink of an eye. It takes time to free yourself from pain because there's no easy way to heal a broken heart.
"Wow, mas lalo kang gumanda." the woman who cut my hair giggled as she praised me.
Lumapit sa amin si mommy nang nakangiti at ipinatong ang kaniyang mga kamay sa magkabila kong balikat. I touched her hand and smiled while staring with our reflections in the mirror.
"Thank you, Summy." mom thanked her friend. "No problem, Vanah. Ikaw pa ba. Napakaganda niyong pareho."
Tinignan ko ang aking maikli ng buhok at marahang hinaplos, "Pero teka, hindi kaya manghinayang ka sa buhok mo, Ana? Bakit mo ba naisipang paiklian 'yan, broken ka ba?" I bit my lower lip with her question.
I smiled bitterly, "Regalo ko 'to para sa sarili ko," I answered. "Huh? Eh, bakit nga?" she asked curiously, I chuckled. "Dahil...malaya na ako. Dahil handa na akong palayain at kalimutan ang taong dumurog ng puso ko," bitterness is swallowing me.
"Aw, ang tanga. Prinsesa na ipinagpalit ba sa bruha, mga lalaki talaga." her voice sounded with dismay.
After sa salon ng kilalang kaibigan ni mommy, agad din kaming bumalik sa penthouse niya.
While on our way, she's really busy with her phone, obviously texting someone with a smile on her face.
"Uh, mom, who are you texting?" I asked her mischievously. "U-uh, just a friend, baby." she replied confidently.
Hindi na ako muling nagtanong pa sa kaniya hanggang sa makauwi kami. Nasa elevator kami nang bigla niyang hawakan ang aking mga kamay.
"I hope you'll like my surprise, baby." her eyes too much excitement.
I don't have any idea about her surprise but whatever it is, I'll love it.
Bumukas ang elevator, lumabas kami at dumiretso patungo sa may sala. Umupo ako upang magpahinga, habang sandali naman niyang kinausap ang kanang kamay niya.
After they talked, mommy went straight to me. "C'mon, baby. It's time for you to see my surprise," I smiled on how excited she is for me to see that surprise of her, nakakatuwa siyang panuorin habang hinihila ako patungo sa isang silid.
"Where are we going, mom? Is this your room, kasi hindi ko pa naman kabisado ang penthouse mong 'to lalo pa at napakalaki." namamangha kong tanong sa kaniya.
Nasa harapan kami ngayon ng isang pintuan ng isang silid, "Open the door," utos niya sa akin na ikinagulat ko. "Why me?" she only smiled, "Just open it."
Umiling ako at napabuntong hininga na lamang. Marahan kong pinihit ang pintuan at sa pagbukas nito, bumungad sa akin ang isang napakalaking silid pambata.
Nalaglag ang panga ko sa sobrang pagkamangha. My eyes scanned the whole place with amusement. But, it authomatically stopped on a baby's crib.
Kahit medyo malayo pa ang agwat ko roon, kitang-kita ko na ang isang maliit na sanggol na mahimbing na natutulog.
Napako ako sa aking kinatatayuan habang malakas na tumatambol ang aking puso sa aking dibdib.
I turned my head to my mother who's watching me carefully. She eyed me using her sparkling eyes with tears, and then she nodded.
She knew the questions of me by just reading what my eyes says, and the moment I saw her tears rolled down her cheeks, I immediately ran towards the crib.
Hindi ako makapaniwala sa nakikita ng aking mga mata. It was a little angel, a beautiful angel.
Tahimik at mahimbing siyang natutulog sa kaniyang malambot na higaan, at habang pinapanuod ko siya hindi maiwasang pumatak ng aking mga luha. "B-baby," I whispered so gently.
Hinaplos ko ang kaniyang napakaliit na mukha kasunod ng paghawak ko sa napakaliit niyang mga kamay.
She's really beautiful and amazing, only that she got nothing from me. She's...a female version of her father, I must say.
Mapait akong napangiti. "This is the best thing that I can do for you, Ana. I know how painful it is for you to mourn for her death. Kinailangan ko muna siyang itago para sa kaligtasan niya." panimula ni mommy habang titig na titig ako sa aking napakagandang anak.
"Ipinagpalit ang apo ko sa isang bangkay ng batang sanggol, hindi pa sila nakuntento at iniwan pa ang apo ko sa tapat ng isang lumang simbahan. Mga walang hiya sila! Mabuti na lamang at naging alerto ako, dahil kung hindi baka hanggang ngayon nagluluksa ka pa rin sa batang hindi mo naman kadugo." her voice was full of anger.
I wiped away my tears and held my head high. "They will pay for this. I'll make them pay for all the pains they gave to us. Kahit lumuhod sila, kahit umiyak pa sila ng dugo, hindi ko sila patatawarin. Hindi ko sila titigilan hangga't hindi sila gumagapang sa putikan." madiin kong sambit.
Days passed by, wala akong ibang inasikaso kundi ang pag-aalaga sa anak ko. Walang segundo na hindi ko siya tinititigan; habang umiinom ng kaniyang gatas, habang tumitingin sa kung saan, habang gumagalaw, habang miminsang ngumingiti at habang umiiyak.
I want to enjoy every minute that she's still a baby dahil ito ang pinakamagandang mangyayari sa buhay ko.
Ako ang nagpapaligo sa kaniya, ako ang nagbibihis sa kaniya, ako lahat. At kahit kailan hindi ako magsasawa at mapapagod na gawin kung anong dapat ginagawa ng isang ina. Siya na lang ang mayroon ako at siya na lang ang nagpapasaya sa akin ng ganito.
I can't promise her a whole family but i'll make sure that i'll be enough for her. Hindi ko ipagkakait sa kaniya ang katotohanan pero kung hindi man siya tanggapin, hindi ko siya ipipilit. She deserves happiness with those people who can accept her and love her. Hindi siya kailangang panindigan ng isang taong walang paninindigan. Kaya kong gawin ang lahat para sa kaniya na mag-isa.
"I love you, Coco." I kissed my daughters forehead and laid her down on the crib. "Are you ready for tomorrow, Ana? Are you sure you want to tell them about Coco? We can raise her without telling who her father is." mommy convinced me.
"We will let them know, mom. Malaking sampal sa kanila ang gagawin natin. After that, we will leave at peace while the criminals are being departed in jail. They will rot in hell where they belong." I replied boldly.
The next day, maaga akong nagising dahil sa pag-iyak ng aking anak. Agad ko siyang binuhat at tinahan sa aking mga bisig, agad naman siyang tumigil.
"Gusto mo lang buhatin ka ni mommy, hm." I told her and kissed her. I saw her lips curved into a beautiful smile. Everything about her makes me feel blissful. Kung may ibang regalo pa ang nasa itaas sa akin, bonus na lang 'yon para sa'kin.
My daughter is more than enough and I couldn't ask for more.
"Mommy loves you, Coco. Kahit nasaan pa man ako, hindi mawawala ang pagmamahal ko sa'yo." I said with eyes closed.
Kinagabihan, naghanda na ako para sa gaganaping party.
Unlike before, hindi na immaculate white ang sinuot kong gown. Sinuot ko ang isang red long gown na pinasadya pa ni mommy sa kaniyang personal designer. It was a bit daring but, it fits my body so well.
Red for the most memorable night i'll ever had.
