180519
310121
Park Jimin'e göre hayatı berbattı. Ve annesini kaybetmesi ile hayata tutunması için bir sebep kalmamıştı.
Şans eseri geldikleri kasabada hayatları bütünüyle değişti.
Jeon için ise hayat motorlar, kadınlar ve içkiden ibaretti. Tabi bu J...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baba
"Jungkook bu hareketler çok tehlikeli. Yapmasan olmaz mı?"
"Güzelim ben bu hareketleri çok uzun süredir yapıyorum ve bu zamana kadar bir şey olmadı. Merak etme sen."
"Ama..."
"Sorun yok. Güven bana."
İçimdeki huzursuzluk kendini daha fazla göstermeye başlamıştı. Jungkook asla beni dinlemiyor ve kendi dediğini yapma konusunda ısrar ediyordu.
"Şimdi gitmeliyim. Seni izlemeye gelicem bebeğim, merak etme."
Dudakları kısa süreliğine alnımda oyalanıp uzaklaşmıştı. Yapacak bir şey bulamayarak Yoongi hyungun yanına ilerledim. Sabahtan beri benden kaçıyor oluşu oldukça komikti ve bu duruma bir son vermeliydi.
"Hyung yardım lazım mı?" diyerek yanına sokulduğumda irkilerek benden uzaklaşmaya çalışmıştı.
"Yo-yok. Sen git kendi işine bak!" Beni kovup kendisi benden koşarak uzaklaşmıştı.
Sen benim elime düşeceksin Min Yoongi.
Yapacak bir işim olmadığından ön tarafa geçip Jin hyungun yemek standına ilerledim. Kalabalık giderek artıyordu. Bu kadar insan içinde olmaya alışık olmadığım için gergin hissediyordum.
"Jin hyung!"
Kalabalıktan sıyrılmaya çalışıp standa ulaşacakken kolumdan tutulup sürüklenmeye başlamıştım. Arkası dönük olan kişiyi göremediğim için ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum. Arka taraftaki karavanın önüne geldiğimizde tanımadığım beden beni bir paçavra gibi yere fırlattı.
Gördüğüm yüz ile soğuk soğuk terlemeye başlamıştım.
Asla mutlu olamayacaksın diyordu iç sesim. Her zaman seni bulacak ve mutlu olduğuna pişman olacaksın.
"Merhaba küçük oğlum. Beni özledin mi?"
"Ba-baba?"
Yüzüne yerleştirdiği pis sırıtış beni daha çok korkuturken yardım edebilecek birini gözledim. Ama sahne arkası o kadar boş ve biz o kadar ücra bir köşedeydik ki, kimse bana yardım edemezdi.
"Hayır, hayır. Biz seninle ne anlaşmıştık?"
Yaptığım hatayı fark edince kendime kızdım. Beni bu hata yüzünden bile öldürebilirdi.
"Bana baba diyemezsin Jimin. Bana ne demen gerekiyordu?"
Dizleri üstüne çöküp elinin tersi ile yanağımı okşadığında nefesimi tuttum. Vücudum yaşadığı şoktan kurtulamıyordu ve yerime daha çok siniyordum. Derin bir nefes alıp yapacağı hamleyi bekledim.
