180519
310121
Park Jimin'e göre hayatı berbattı. Ve annesini kaybetmesi ile hayata tutunması için bir sebep kalmamıştı.
Şans eseri geldikleri kasabada hayatları bütünüyle değişti.
Jeon için ise hayat motorlar, kadınlar ve içkiden ibaretti. Tabi bu J...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşkım
Dudakları alnımı terk edip burnuma ulaştığında bir sonraki hamlesinin ne olacağını merakla bekliyordum. Çok geçmeden dudağımın üzerindeki yerini aldıklarında ne yapacağımı bilemeyerek tshirtüne sıkıca tutundum.
Sonraki hamleyi bilmeme rağmen onu kendimden uzaklaştırmak yerine daha çok kendime çekiyordum. Bu beklediğim bir şey değildi. Kendime inanmakta güçlük çekiyordum.
Üst dudağımı kavradığında hareket etmemiş anın verdiği şaşkınlıkla sadece gözlerimi kapatmayı akıl edebilmiştim. Jungkook tepki vermediğim için alt dudağıma bir ısırık bıraktığında anca kendime gelebilmiş bir vaziyette karşılık vermeye başlamıştım.
Bir eli ile bel oyuntumu okşarken inlemeden duramamıştım. Çok utanç vericiydi. Kendimden uzak tutmaya çalıştıkça tam tersi oluyordu. Bu davranışım yanlıştı. Ama yanlışları kim umursardı ki?
Dudakları beni terk ettiğinde sızlanmadan edemedim. Bu halim hoşuna gitmiş olacakki gülmeye başlamıştı. Bir insanın gülüşü bile bu kadar kusursuz olabilir miydi? Kendimi tutamayarak gülüşünden öptüğümde oldukça şaşırmış ve bir müddet suratıma bakakalmıştı.
"Jimin. Yemin ederim seni çok seviyorum."
Dudakları yüzümde turlamaya başlarken aynı zamanda her öpüşünden sonra çok demeye devam ediyordu.
"Jungkook. Nasıl sevilir bilmiyorum sana olan hislerim aşk mı onu da bilmiyorum fakat yemin ederimki ben de seni seviyorum. Ama..."
Baş parmağını dudağımın üstüne bastırarak konuşmamı engelleyerek "Aması yok güzelim. Bundan sonra bizi hiçbir şey ayıramaz. Sen bile." demişti.
Dedikleri keyfimi yerine getirmeye yetmişti. "Şimdi ilaç vakti." diyerek beni bıraktığında sıcaklığının gitmesi sızlanmama sebep olmuştu. Onu bırakmak istemiyordum. Ve aynı zamanda onun da beni bırakmasını istemiyordum.
"Gitmesene." Yattığım yerde doğrulmaya çalışınca yanıma oturup sabit durmamı sağlamıştı.
"Burdayım aşkım. Gitmiyorum bir yere, ilacını getireyim hemen geliyorum."
Aşkım.
Sadece tek bir kelime nasıl olurda kalbimi bu denli hızlandırabilirdi? Çok geçmeden su ve ilaçlarla gelince içmemi bekleyip hemen eski yerini almıştı. Kafamı göğsüne koyup soluklandım. Sormaktan kaçtığım soruyu artık sormalı ve aklımdaki soru işaretlerini yok etmeliydim.
"Jungkook."
"Hm.." Kollarımı beline dolayıp yüzünü görmemek için ona daha çok sokuldum.
"Hastanedeki hemşire..."
"Jimin. Aklındaki soru işaretlerini biliyorum. Dışarıdan bakılınca kötü çocuk gibi duruyorum ki yanılmıyorlar öyleyim, öyleydim. Şimdi sen varsın."
