Dziedzic Slytherina • Tom Riddle

~ 13 ~

Tatiana udała się do biblioteki w celu znalezienia kilku potrzebnych jej książek i dostrzegła Toma, stojącego przy jednym z regałów.

Wzięła głęboki oddech i podeszła do niego.

— Dobrze się bawiłeś? — Zapytała — Wtedy w Hogsmeade?

— Chodzi Ci o sprowokowanie Twojego chłoptasia? — Tom był niewzruszony.

Przeglądał książki, nie zważając na stojącą obok Ślizgonknę, która spoglądała na niego z pretensją.

— Czyżbyś miała mi za złe, że zamiast spędzić wieczór w jego objęciach, spędziłaś go samotnie?

Tatiana wywróciła teatralnie oczami, żałując, że w ogóle do niego podeszła.

— Czego szukasz? — Zapytała, chcąc zmienić temat.

— Książek o Mugoloznawstwie.

  Ciemnowłosa skrzywiła na wzmiankę o mugolach.

— Po co Ci takie książki?

— Chciałbym dowiedzieć się nieco więcej o ich zwyczajach, stylu życia i sposobach na radzenie sobie bez magii. — Oznajmił Tom — Trzeba znać swoich wrogów.

Tatiana uśmiechnęła się pod nosem.

— Wiesz dlaczego jesteśmy odseparowani od społeczeństwa mugoli? — Zapytał nagle chłopak.

— Ze względu na naszą historyczną wrogość do siebie.

— Dokładnie. Mugole od wieków bali się wszystkiego co magiczne. Nazywali nas dziećmi szatana, palili na stosach, mordowali. — Rzekł Tom — Czarodzieje zadają sobie wiele trudu by ukryć nasze istnienie przed mugolami. Początki tych praktyk sięgają czasów średniowiecza, kiedy to osoby obdarzone mocą magiczną budziły ogromny lęk wśród znacznie liczniejszej społeczności. Strach ten spowodował, że czarodzieje postanowili zataić swoje istnienie przed resztą ludzkości — Riddle zrobił przerwę, oparł się o biurko i kontynuował —  Wyobraź sobie, że nagle ktoś uświadamia mugolom, że przez całe życie żyli w błędzie; że gdzieś za ścianą przez cały ten czas istniał inny, obcy świat wypełniony dziwnymi stworzeniami i osobami zdolnymi do rzeczy, które im się nigdy nie śniły. Świat zupełnie nieznany i prawdopodobnie bardzo niebezpieczny. Otóż to, nieznany... Mugole od zawsze bali się nowego i nieznanego. Są słabi.

Tatiana słuchała tego i kiwała głową z aprobatą.

— Dodatkowo musimy się ukrywać przy tych plugawych kreaturach. Nie możemy używać przy nich magii, obnosić się z magicznymi przedmiotami, nawet ubiorem musimy się do nich dostosować. To poniżające. — Warknęła Ślizgonka, czując odrazę.

— Oni zniszczą ten świat. Ich chciwość i pycha prowadzą ich ku zagładzie. Wszczynają konflikty, produkują bomby, rozprzestrzeniają zarazy, zanieczyszczają środowisko. — Riddle wyliczał na palcach — Nie miałbym nic przeciwko, gdyby owe problemy nie dotykały również nas, czarodziejów.

— Świat bez mugoli byłby idealny... — Szepnęła rozmażona Tatiana — Pomyśl tylko, Tom. Moglibyśmy podróżować dokądkolwiek byśmy chcieli, nie musielibyśmy martwić się zaklęciami antymugooskimi, wznosilibyśmy budowle o jakich żaden mugol nawet nie śmiałby pomarzyć... A nasze społeczeństwo żyłoby w pokoju i harmonii.

Riddle uśmiechnął się na te słowa, widząc oczami wyobraźni taki świat.

— Wierzysz, że kiedyś takie czasy nastaną? — Zapytała Tatiana spoglądając na Toma.

Chłopak posłał jej zawadiacki uśmiech i odparł:

— Przecież mówiłem Ci, że zamierzam podbić świat.

Dwójka Ślizgonów stała w kącie biblioteki, rozmawiając cicho i co rusz uśmiechając się ku sobie. Po dłuższej chwili wspólnie ruszyli do wyjścia, pogrążeni w rozmowie.

Mijający ich uczniowie posyłali sobie ukradkowe spojrzenia i szeptali na temat Riddle'a i Tatiany, którzy najwyraźniej świetnie bawili się w swoim towarzystwie.

— To o tym dyskutujecie na tych waszych tajnych spotkaniach? — Zapytała ciemnowłosa, kiedy Tom przepuścił ją w drzwiach.

— Między innymi.

Niestety w Hogwarcie łatwo było o plotki, a jeszcze łatwiej o ich nagłośnienie.