TEACHER OR HUSBAND .KSJ.

50

JIN

Uyuyamamıştım. Aklımda deli sorunlar dolaşıp duruyordu. Eun tae'ye söylemem gerekti, bilmeliydi...

"Jin?"

Yatakta gözleri uykulu bir şekilde bana bakıyordu.
Yavaşça kalkıp oturdu.

"İyi misin?"

"Eun tae-"

Sorgulu gözlerle devam etmemi istedi.

"Benim sana bir şey anlatmam gerek."
Kenarda duran telefonunu alıp ekrana baktı.

"Jin, sevgilim saat 3.40 sabah kahvaltıda konuşalım olur mu?"

Yutkundum, sorun onun bana kızması veya bir daha beni görmek bile istememesi değildi. Sorun bana olan sevgisini geri hatırlamışken o kadar acı çekmişken ona tekrar hayal kırıklığı yaşatacak kişinin ben olmasıydı.
Onu kaybetmekten korkuyordum. Herşeyi anlatmam gerekti. Bilmeliydi... ona bir şey anlatmadan öylece hiç bir şey olmamış gibi duramazdım.

"Eun tae önemli."

"Jin 1 aydır sende bir değişiklik var. Ne zaman sorsam kaçıyorsun benden.
Benden kaçma, ne olursa olsun ben hep yanında olacağım. Kötü veya iyi bir durum olmasına gerek yok, her iki durumda ben seni dinliyor olacağım."

"Eun tae ben seni evrenin sonsuz oluşu kadar seviyorum. Hiçbir zaman bu sevgimden şüphe etmedim. Biraz sonra anlatacaklarım sende bir etki yaratacak ama ne olursa olsun beni dinle, beni affet demiyorum... beni sonuna kadar dinle."

"Jin beni korkutuyorsun. Tamam dinleyeceğim."

Eun tae bana biraz daha yaklaştı. Ellerini yanaklarıma koydu. Tam dudağımın kenarına bir buse kondurdu.

Yapmam gereken dahada zor bir hal alıyordu. Gözlerim doluyordu.

"Sen ameliyata girmeden önce jimin'in seni sokakta bulduğunu hatırlıyor musun?"

Evet der gibi başını salladı.

"Peki öncesini?"

"Zorluyorum ama bir şey bulamıyorum."

"Eun tae, neredeyse 3 haftadır eve düzgün uğramıyordum. Seni ihmal etmiştim. Sorumluluklarım, babamın baskıları... ve seni ne kadar sevdiğim. Bunların hepsini o gece düşündüm. Seni ihmal etmiştim, yalnız bırakmıştım. Kendime kızdım. Sinirlendim... benim sinirlerim arttıkça bardak sayısıda arttı. Eve doğru yürüdüğümü hatırlıyorum."

Eun tae düşündü bir şeyler hatırlamaya çalışıyordu.

"Önüme birden bir kız çıktı. Ona çarpıyordum. Son anda durdum. Oda saçma sapan hareketler yapıyordu. Gözlerim bulanıklaştı. Flu bir şekilde arabadan indim. Kız birden bana sarıldı. Ağlamaya başladı. Ben onu sen sandım... kafam asla yerinde değildi."

Eun tae'ye baktığımda gözleri doluydu. Anlattıklarımı noktasına kadar dinliyordu.

"Eve birlikte girmişiz. Ben- ben hiçbir şey hatırlamıyordum. Seni o olarak hayal ettiğimi saçlarının kokusundan anladım. Sen değildin ve ben büyük bir hata yaptığımı anladım."

Anlatırken yüzüne bakamıyordum. Ağlamaklı olan sesim, titreyen ellerim...

"J-jin..." Eun tae'ye doğru baktım.

Gözlerinin parlaklığına odaklandım.

"Eun tae ben bunu söyleyemedim... seni hayak kırıklığına uğratmak istemedim. Ama bu yüklede yanında olmama hakkım yoktu."
Yutkunup devam ettim.

"Beni affet diyemem sana. Bilincim yerinde olsaydı asla böyle bir şey yapmazdım. Ben seni seviyorum. Evden gitmemi istersen giderim. İstersen bu şehirden bile giderim. Bir daha asla karşına çıkmam. Ama lütfen bir şey söyle."

Yatakta geri geri gitti bacakları. Yere inip duvara yaslandı. Ağlarken bana baktı.

"Bana 1 ay boyunca s-söylemedin m-i?"

Sesi titriyordu, zor konuşmuştu.

"Yapamadım." Oturduğum yerden kalkıp eun tae'ye yaklaştım.

"Özür dilerim."

Devam ettim...

"Özür dileyince düzelecek bir şey değil. Ben üzgünüm hemde çok. Sana dokunurken kendimden nefret ediyorum. Ellerimden, dudaklarımdan..."

Ellerimi kaldırıp suratından akan damlaları silmek istedim. Tam dokunacakken Eun tae geri çekildi.

"Jin ben sana inanmıştım."

Eun tae hızlıca geriye dönüp odadan çıktı.
Merdivenlerden inerken ayağı takıldı.

Yeniden merhaba. Nasılsınız??

Yıl olmuş 2020 yeni bölüm şimdi geliyor nasıl iş dediğinizi duyar gibiyim.

Üzgünümmm... telafi etmek için size bu hafta bir sürü bölüm atacağım. Ve büyük ihtimal 5-6 bölüm sonra final yapacağım.

Sorularınız varsa ya bana mesaj olarak ya da yorum olarak yazın.

Sizleri seviyorum🍃