"KÜFÜR VE YETİŞKİN UNSUR İÇERİR!"
'KİTABIMDA KÜFÜR ETMEYİN!'
Nadide ŞAN.
Seyyid Ali YILMAZ.
Bir silah, bir kaza, bir ölüm, bir intikam ve tutkulu bir sevda...
***
Seyyid Ali,
"Birincisi sana dokunmayacağım ve asla benim kadınım olmayacaksın!" Bunu...
Yeni bölümden herkese selamlar sevgili okurlarım. 🙏
Keyifle okumanızı diledikten sonra, buyrun bölüme geçelim. 😌
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapıyı açan Recep Bey, ilk önce ne diyeceğinişaşırmıştı. Bu gelen kişiler Nadide Çiçeğini ondan koparacakkişilerdi. Kadir Bey, Zahir Bey, kardeşleri Kemal Bey ve Veysel Bey vardı kapıda.
El mahkum geri çekilip, gelenlere yol verdi. Kimsenin ağzından tek kelam çıkmadan, eve girdiler. Yön veren kardeşi Veysel sayesinde misafirler salona geçmişti. Recep Bey orada kapının kolunu sıkı sıkıya tutmuş bir halde bekliyordu.
Omzuna dokunan Kemal Bey, "Haydekardeşim içeri girelim. Adamları bekletmeyelim." dedi kısık bir sesle.
Recep Bey başını sallayıp, "Sen geç keko, (kardeş) ben birazdan gelirim." dedi. Giden ağabeyinden sonrada mutfağa girdi.
Mutfağa girdiği vakit, içinideşipgeçengörüntü ile karşılaştı. Hanımı Esmer Hatun, kızını nefes alamayacak bir şekilde tutmuş, sarılıyordu. Diğer yandan da gözyaşlarını akıtıyordu, kızlarıyla birlikte. "Ah Recep Bey ah! Bennasıl vereyim Nadide'mi ellere!" diye ağıt yaktı.
Recep Bey bıraksa kendini oracıkta yere yatar, 'almayın kızımı benden' derdi. Amma kızı vazgeçmiyordu. Babasının canı için vazgeçmiyordu. Bu durumda da elinden bir şey gelmiyordu.
Düğüm düğüm olmuş boğazını açıp, konuşmak için yutkundu. "Adamlar gelmiş. Çıkmayın buradan." diyip mutfaktan zar zor çıkmıştı. Duvara tutunup, sıklaşan nefesini biraz düzene soktuktan sonra titrek bacaklarıyla salona girdi.
Girdiği vakit herkes dönüp ona baktı. Koskoca, dağ gibiadam erimiş, çocuk gibi kalmıştı. İçleri acıdı onlarında. Üstüne atılmış iftira yetmezken, bir de kızını bir hiç uğruna veriyordu.
