Lyndon Bridge is Falling Down (completed) Self-Published

Chapter 45

“Isabella, please, please, I’m sorry, I beg of you, let’s talk please Bella!” ang malakas na sigaw ni Lyndon sa labas ng pinto ng kwarto kung saan nasa loob si Isabella. Walang tigil nitong kinakatok at pinagsusuntok ang pinto.
    Pilit na pinatatag ni Isabella ang sarili, kailangan niyang magpakatatag hindi lamang para sa kanyang sarili at para sa kanyang mga anak. She has to do this para sa kinabukasan nila.
    “Please, please” ang pagmamakaawa ni Lyndon.
    Kumirot ang puso ni Isabella, ng marinig niya ang mga pagsususmamo ni Lyndon, parang pinipisil ang puso niya. Pero, kailangan niyang magpakatatag, ang sabi niya sa sarili.
   Kaya ba niya itong tiisin? Ang tanong niya sa sarili, bakit kasi binigyan sila ng ganitong pagsubok! Ang naiiyak na sabi ni Isabella, at hindi na niya napigilan ang kanyang luha na tumulo.
   Hinawakan niya ang doorknob at hinila niya iyun para buksan at agad na pumasok si Lyndon at pumaloob siya sa mga bisig nito para yakapin siya ng mahigpit. At paulit-ulit na hinalikan ni Lyndon ang ibabaw ng kanyang ulo.
    “I’m sorry.. I’m sorry.. Bella..please..please.. huwag mo akong iwan please” ang pagsusumamo ni Lyndon sa kanya. Nadama niya ang tumutulong luha mula sa mga kulay asul na mata nito. She looked up to him at pinahid niya ng kanyang kamay ang luha ni Lyndon.
    She looked up to him and and their mouths fused, melded, and mated with each other, while their tears flowed from their eyes.
    Lyndon lifted her up and carried her on the bed, he pushed her skirt up and pulled her underwear to her legs. He pulled down the zipper of his trousers and he entered her, he pushed his manhood deeply inside her moistness.
    Patuloy ang pag-ulos ng kanyang pagkalalaki habang ang kanilang mga labi ay nagtatalik din at ilang sandali pa ay sabay silang sumabog at nagniig ang katas at punla nilang dalawa.
    He looked down on her, “we’ll talk later, please, wait for me” ang pakiusap ni Lyndon sa kanya. Muli nitong hinagkan ang kanyang labi at mabilis sa tumayo.
    “Bella wait for me okey, we’ll change the blueprint of the island, we’ll, make it a joint project, let’s help each other, please, just wait for me, kung hindi lang pakiusap ni daddy ang lakad ko ngayon hindi ako papasok”-
    “Sige na Lyndon” ang matipid niyang sagot.
    Tumigil pa muna si Lyndon sa may harap ng pintuan, at nag-aalangan pa itong lumabas ng kwarto, muli itong lumingon sa kanya, habang nakahiga pa rin siya sa kama.
   “Give me a chance to fulfill both our dreams” ang giit ni Lyndon sa kanya bago ito mabilis na naglakad paalis.
   Dahan-dahan siyang bumangon at naupo siya sa kama, napapikit siya at napabuntong-hininga. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kanyang mga paa sa sahig at kinuha niya ang panloob niya na hinubad ni Lyndon.
    Tumayo siya at naglakad palabas ng kwarto at pumasok siyang muli sa silid ni Lyndon. Muli siyang lumapit sa office desk nito at pinagmasdan niya ang nakalatag na blueprint ng isla. Pinag-aaralan niya itong mabuti, at mayroon siyang napansin sa plano ng isla. Ang lugar kung nasaan naroon ang hardin at puntod ni Corazon, at ngayon lang niya napansin ito. Isang ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. Nararapat lang na mapunta kay Lyndon ang isla. He is more passionate about it kaysa sa kanya, marahil, dahil sa galit na naramdaman niya kagabi ay hindi niya ito napansin.
    Muli siyang bumalik sa silid kung saan naroon ang kanyang mga damit, agad niyang binuksan ang pinto ng built in closet, at inilabas niya ang kanyang mga damit. Kinuha rin niya ang kanyang luggage at inilatag iyun sa sahig, naupo siya sa sahig at sinimulan niyang tupiin ang kanyang mga damit. Kung dati ay inihagis lang niya ang mga damit niya sa loob ng kanyang maleta, ngayon ay maayos niya na tinupi isa-isa ang kanyang mga damit. Hindi dahil sa marami siyang oras para gawin ito, kundi, dahil sa, ngayon, aalis siya sa bahay ni Lyndon na walang sama ng loob at puno ng kasiyahan at pagmamahal sa kanyang dibdib.
     Minsan sa buhay, ang kaligayahan at tagumpay mo ay nakasalalay sa kaligayahan at tagumpay ng taong minamahal mo. Kung talagang gusto ni Lyndon ang isla, gagawin niya ang lahat para maibigay ito sa kanya. Pero kailangan na may gumawa ng sakripisyo, sa kanilang dalawa.
    “I love you Lyndon, that’s why I have to do this, I hope you’ll forgive me” ang bulong niya.

    Lyndon sighed impatiently, nagkaroon kasi ng problema sa site na project niya, matagal na rin kasing sinasabi sa kanya ang problema tungkol dito, pero dahil sa naging abala siya sa Chez Corazon ay naantala ito at mas lumaki ang problema.
    Halos buong araw siya na nasa labas ng kanyang opisina, at ng maayos na ang problema sa project, muli siyang bumalik sa kanyang opisina para tapusin ang kanyang mga pipirmahan. He wanted to finish all of these already, para makapag focus sila ni Isabella sa paggawa ng bagong blueprint sa Chez Corazon. He knew he made a mistake, sa hindi niya pagkonsulta lay Isabella at pinangunahan niya ito, hindi rin niya gusto na maoffend ito sa pagtake – over ng kumpanya nito. Kailangan niyang mag-apologise kay Isabella. Kaya naman, kahit alam niya na mahuhili siya ng uwi ay tinapos niya ang kanyang gawain. Para bukas ay magkasarilinan silang muli ni Isabella, maybe, go to the mall para mamili ng mga gamit ng baby nila, ang nangingiting sabi niya sa sarili.
    He sighed of relief ng makita na niya ang gate ng kanyang bahay at pinindot niya ang remote ng automatic garage doors. He drove the car inside and maneuvered it, in line with the rest of his sports car. Paglabas niya ng kanyang sasakyan ay biglang pumasok sa kanyang isipan ang bakanteng lupa sa likod ng kanyang bahay.
    “A garden” ang bulong niya, at bigla siyang ngumiti, yes, a garden with pool ang ipagagawa niya sa likod ng bahay nila. And depende na kay Isabella kung anong mga bulaklak ang itatanim ni Isabella. Siya ang mamamahala rito sa bahay, kung anong gusto nito, ito ang masusunod, ang nangingiting sabi niya.
     He inserted his house key at itinulak pabukas ang pinto, saka niya mibilis na pinindot ang buttons para sa security ng bahay at muling iset ito. Patay lahat ng ilaw sa ibaba, at ang dim light lang ang bukas sa hagdan. Tulog na siguro si Isabella, ang sabi niya sa sarili.
    Hindi na bale, hahayaan niyang makatulog ito at bukas ay magkasama naman sila buong araw, ang masayang sabi niya. Dumiretso muna siya sa kusina, binuksan niya ang ref at kumuha siya ng beer. He needed to relax, at nang makatulog siya agad. Well, hindi naman na mahirap iyun para sa kanya. Kung dati ay kailangan pa niya na uminom ng beer para marelax ang buo niyang katawan at makatulog, ngayon, ay hindi na niya ito kailangan. Ang sandali na lumapat ang kanyang likod sa kutson ng kama at mayakap sa tabi niya ni Isabella ay agad na nakatutulog na siya. Not unless, his little Lyndon, woke up and had to relax a bit, ang pilyong sabi niya sa sarili. Mabilis niyang tinungga ang beer at inubos ang laman ng lata, itinapon niya ito sa basurahan at saka siya naglakad patungo sa itaas. Dumiretso siya sa kwarto at pagbukas niya ay ang study lamp lang niya ang bukas sa ibabaw ng kanyang office table sa loob ng kanyang kwarto. Agad na tumambad sa kanya ang bakanteng kama na maayos ang pagkakatupi ng mga kumot at pagkakasalansan ng unan.
    Nasaan si Isabella? Ang takang tanong niya, umalis na naman ba sila si Autumn? Ang tanong niya sa sarili, pero nakaramdam siya ng kaba. Naalala niya kasi kanina, naalala niya na sinabihan niya ito na hintayin siya, pero hindi ito sumagot.
    Lumabas siya ng kwarto at inisa-isa niyang tingnan ang lahat ng kwarto para tingnan kung naroon si Isabella at ng pumasok siya sa kwarto kung saan inilagay nito ang mga damit ay napansin niya na wala na ang luggage nito na nakapwesto noon sa tabi ng closet.
   Bigla na siyang kinabahan, pero, sinigurado pa rin niya ang sarili na tama ang hinala niya, binuksan niya ang closet door at nakita niya ang walang laman na closet.
   Isang tawa na pagak ang lumabas sa kanyang bibig, hindi siya makapaniwala na iniwan pa rin siya nito. Sa kabila ng paliwanag niya rito, hindi pa rin nito tinanggap ang paliwanag niya. Dinukot niya ang kanyang telepono sa harapan na bulsa ng kanyang slacks at nakapa rin niya ang engagement ring na ibinigay niya kay Isabella.
   He dialled her number habang tinitingnan ang singsing sa isa niyang kamay. Sa ikatlong ring ang sumagot si Isabella.
   “You left” ang matipid niyang sabi ngunit may diin ang bawat salita.
    “I did Lyndon” ang sagot nito sa kanya.
    “Why? Pagkatapos kong ipaliwanag ang side ko? Pagkatapos kong humingi ng apologies sa iyo? Umalis ka pa rin?” ang di makapaniwala na sabi niya rito.
    “I’m sorry but, hindi sapat para sa akin ang paliwanag mo” ang malamig na sagot ni Isabella sa kanya.
   Hindi siya makapaniwala sa mga naririnig niya mula sa kabilang linya, si Isabella ba talaga ang kausap niya? O ang kausap niya ay ang tunay na Isabella.
   “Hindi mo matanggap ang paliwanag ko? But you accepted Ylamas’ lame excuse of marrying someone else, tapos ng magkita kayong ulit, its like you’re drooling after him again!”, ang galit at mapang insulto na sabi niya kay Isabella. Narinig niya ang pagsinghot nito sa kabilang linya, good! She was hurt, pero mas matindi ang sakit na ibinigay sa kanya ni Isabella, ang sabi niya. Hindi sumagot si Isabella sa kanya at nanatiling tahimik sa kabilang linya.
     “Akala ko naintindihan mo na kaya ko ito ginagawa ay para sa pangarap natin na dalawa” –
    “Magkaiba tayo ng pangarap Lyndon, and it made me realised that we’re so different with each other, and like you’ve said, I’m doing this, para rin sa pangarap ko, kung ang priority mo ay pangarap mo, then, ganun din ang gagawin ko, thanks to you, dahil, napagtanto ko na, dreams and goals muna, bago ang pag-ibig” ang sagot nito sa kanya.
    “Dahil lang ba sa kasal, kaya ka nagkakaganyan?” ang galit na akusa niya.
    “Are you willing to give up on the island? On Chez Corazon?” ang hamon nito sa kanya.
   “NO Isabella, I told you, Chez Corazon, is my leverage to my dreams” ang sagot niya.
    “I see, no Lyndon, it’s more than just a wedding, it’s also about my dreams coming true, you made your choice na unahin ang dreams mo ang CEO seat, and I too am doing that and thank you for making me realised that, the realization of my dreams is more important than getting married” ang giit ni Isabella sa kanya.
    “What about my child?” ang giit niya, hindi siya papayag na angkinin lang ni Isabella ang anak nila. I’ll file for a child’s custody” ang mariin na sabi ni Lyndon.
    “Saka na tayo mag-usap tungkol diyan, goodbye Lyndon” ang sabi ni Isabella sa kanya at katahimikan na lang ang narinig niya sa kabilang linya.
    He groaned out loud, at ibinato niya ang hawak na telepono at singing sa pader at pinagsususuntok niya ang pinto ng closet. At nagsimula ng pumatak ang luha mula sa kanyang mga mata.

    Ipinatong ni Isabella ang kanyang telepono sa ibabaw ng kanyang side table, she snuggled closer to her pillows and swallowed hard.
    At ang mga luha na kanina pa niya pinipigilan ay tuluyan na niyang pinakawalan, hinawakan niya ang kanyang puson habang patuloy sa pagdaloy ang mga sariwang luha mula sa kanyang mga mata. Paano niya masasabi kay Lyndon na para sa kanya ang gagawin niya? Hindi para sa katuparan ng kanyang pangarap, kundi para sa katuparan ng pangarap ni Lyndon.
   Ito lamang ang paraan, dahil ito ang kundisyon ni tatay Rene, hindi niya pwedeng masisi si tatay Rene kung magbigay man ito ng isang mahirap na kundisyon. Sila ang naghahangad ng isla na inalay niya para sa babaeng pinakamamahal nito. Kung si Corazon at tatay Rene ay nagsakripisyo at naghirap para sa pagmamahalan ng mga ito, kailangan din nilang pagdaanan ito ni Lyndon.
   Mas madali sana kung pwede niyang sabihin kay Lyndon ang lahat, pero, hindi iyun maaari, kailangan na mapagtanto ito mismo ni Lyndon, iyun ang pakiusap sa kanya ni tatay Rene.
   Muling sumagi sa kanyang isipan ang masakit na sinabi ni Lyndon kanina, at kung paano niya pinigilan ang sarili na huwag lumuha at manatili na magkunwari kay Lyndon na hindi siya naapektuhan ng mga sinabi nito. Pero ang totoo ay dinudurog ng bawat salita nito ang kanyang puso.
    Nanatili siyang nakahiga sa kanyang kama, hanggang sa humupa ang kanyang pag-iyak. Unti-unti ng pumipikit ang kanyang mga mata ng muling tumunog ang telepono niya.
   Inaantok man ay kinuha niya ang kanyang telepono at sinagot ang tawag, ni hindi na niya tiningnan pa ang numero o pangalan ng tumatawag sa kanya.
   “Yes?” ang matipid na bati niya rito.
   “Bella it’s Ylmas, I knew everything" ang sabi nito at mabilis siyang napaupo mula sa kanyang pagkakahiga.
    "I knew about it and I’m very much willing na tuparin ang kundisyon ni tito Rene” ang sabi ni Ylmas sa kabilang linya.