Weronika dalej ma koszmary z Joke'm.
Ale próbuje dalej żyć.
Rezigiusz dalej ją obserwuje i pragnie dziewczyny.
Co się stanie kiedy znowu się spotkają?
Czy Weronika go pokocha. Czy znowu zostanie porwana?
Zapraszam zacząć od 1 części :)
KSIĄŻKA...
Kiedy już trochę przejechaliśmy spojrzałam na Michała. Co on tu robi? Przecież Remigiusz nie pozwala nikomu jeździć tym autem. To jest jego bestia. Nie wiem czy się martwię teraz o Remka bo go nie ma, czy tym że zabije chłopaka za to. No nie wiem. -Gdzie jest Remek?-spytałam -A co, stęskniłaś się za min?-spytał się śmiejąc. Jak on go nie zabije to ja. -Nie. Z grzeczności. Bo jak wiem to nikt nie ma prawa dotknąć auta, a co dopiero nim jeździć-powiedziałam oschle. -Nie bój się o mnie. Ja wiem co robię. Zaraz się zamienimy -Co? Jak?-kiedy ostatnie słowo powiedziałam on już zdążył się zatrzymać. Odpiął pasy i wyszedł. Spojrzałam na niego jak szedł koło jakieś osoby. Po chwili skapłam się że to Remigiusz. Uśmiechnął się, wsiadł do auta i dojechaliśmy z piskami opon. -Czemu Michał jechał?-spytałam. Może wreszcie od niego się dowiem. -Bo znam twoją ciotkę bardzo dobrze-spojrzał na mnie-wiedziałem że będzie chciała poznać twojego chłopaka-jego wrok wrócił na drogę-więc kochana wiem co robię. Nikt nie może wiedzieć o mnie. Bo bym ją zabił. A ty byś nie wytrzymała.-skończył mówić. Z jednej strony to miłe co zrobił, a z drugiej nie. -Ty jesteś chory-powiedziałam-jak ja bym powiedziała to i tak byś ją zabił bez żadnych skrupułów. Mimo tego że jest mi bliską osobą-powiedziałam trochę zła. -Ohhh kotuś-powiedział seksownie. Nie wiem dlaczego ale jak to powiedział to przeszły mnie przyjemne ciarki. Czy ja go pożądam?! O nie. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Dam radę znowu uciec. Jak wcześniej dawałam radę to i tym przypadku dam. Odwróciłam wzrok na drogę. I w ciszy jechaliśmy do domu. Ale to nie było nieprzyjemne tylko miłe.
Chłopak otworzył mi drzwi z auta i pomógł mi wyjść. Spojrzałam na niebo. Piękna, ciepła pogoda. Zero chmur na niebie. Wciągnełam powietrze i po chwili je wypuściłam. Spojrzałam na ochroniarzy. Jak zawsze czujni. -Jak chcesz możemy iść nad staw-powiedział. Spojrzałam na niego pytająco. On się uśmiechnął słodko i zaczął iść za dom. Patrzyłam tak jeszcze przez chwilę i ruszyłam za nim. Chłopak na chwilę się odwrócił i zaczekał na mnie, a jak go dogoniłam szliśmy razem.
Za tą salą do strzelania była piękna zielona przestrzeń i duży staw. A koło niego duże ładne drzewo i ławka pod nim. To miejsce było jak zbajki. Nigdy w życiu nie widziałam tak pięknej przyrody. Spojrzałam na bruneta. A on akurat patrzył na mnie z uśmiechem. Patrzyliśmy w sobie oczy. -Podoba się?-spytał -Tak-powiedziałam szeptem wróciłam wzrokiem na miejsce-tu jest tak pięknie-powiedziałam głośniej z uśmiechem. Remek pokazał ręką na ławkę. Usiedliśmy na niej.
Hej hej. Zapraszam was do nowej książki
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mam nadzieję że wam się spodoba. I teraz właśnie będę się brała na kolejny rozdział do niej :)
