The Hairdresser

Hoofdstuk 38

Vandaag was het Jessica's begravenis. Ik deed Scotts zwart pakje bij hem aan. Wat zag hij er mooi uit, voor zo'n droevige dag. Als het leven je zo kon verscheuren in de keuzes die we nu moesten maken... Niall maakte alles klaar voor Scott en voor we het wisten stapten we in de auto op weg naar de begravenis. Niall hield Scott stevig op zijn schoot tijdens de plechtigheid. Af en toe deden ze samen dingen die Jenny had gevraagd. Een kaars aansteken. Een roos neerleggen op de kist,.. Scott was stil en kroop telkens tegen Nialls borst aan als Niall terug neerzat. Het mannetje had veel verdriet en probeerde dat te verbergen. We hadden hem wel gezegd dat hij zijn verdriet mag laten zien. Dat is heel normaal als je afscheid moet nemen van iemand heel dierbaar. Maar ja hoe zeggen ze dat? Big boys don't cry. Hij dacht dat jongens niet mochten huilen.

Niall had het ook moeilijk. Ik zag het aan de traantjes die bij hem uit een ooghoek kwamen te vloeien. Hij probeerde die snel uit vegen maar dat kon hij voor mij echt niet verbergen. 'Het is oké om te huilen Niall, Scott en jij mogen ook huilen. Dat hebben we toch ook tegen Scott gezegd.' Zei ik zachtjes tegen hem als we de zaal uitgingen op weg naar de begraafplaats. Ik nam mijn zakdoek en veegde de tranen van mijn gezicht af. Niall zette Scott in de kinderstoel in de auto en volgde de ouders van Jessica richting de begraafplaats. Jessica's vriend was met hen meegereden. We kwamen aan de begraafplaats. Niall besloot op Scott te laten lopen en niet op te pakken. Scott moest Niall wel een hand geven. Dat deed hij goed.

Jenny, de moeder van Jessica nam het woord op de begraafplaats. Ze bedankte iedereen die Jessica zo graag zag en haar steunden in de moeilijke momenten. Ze vernoemde Scott, de grootste liefde in haar leven. Het betekende niet dat Niall en Jessica uiteen waren dat Scott voor haar niets betekende. Scott was haar leven en dat had Niall haar gegeven.

Ze vernoemde Jessica's vriend, die haar de laatste maanden bijstond met raad en daad en die Scott behandelde als zijn eigen zoon. Ze was emotioneel, en probeerde de speech zo vanuit haar hart te laten spreken. En dat ging mits de emotionele huilbuien heel goed. Ze bedankte ook Niall en mij. We hebben het Jessica niet altijd even gemakkelijk gemaakt maar het was voor Scott zijn geluk. Dat besefte Jessica ook de laatste maanden zei Jenny.

We legden allemaal nog een roos op de kist en namen gepast afscheid van Jessica. Scott wandelde zachtjes naar de kist. Niall liet zijn handje los om Scott op zijn manier afscheid te nemen. Hij plaatste zijn hand op de kist. 'Dag mama.' Een stilte overwelmde de hele begraafplaats en stilte maakte plaats voor kippenvel en bewondering voor Scott. Hij gaf de kist op zijn gewenste manier een knuffel. Hij hoopte dat zijn mama zo zou weten dat hij haar zou missen. Dan heeft zij een knuffel van hem gehad.

Niall hurkte op Scotts hoogte. 'Gaan we een mooie roos bij mama leggen? Mama verdient wel een bloemetje.' Zei hij zacht. Het kleine mannetje knikte en pakte de roos vast die Niall voor hem al had uitgekozen. Hij legde deze voorzichtig neer op de kist. Alsof het zou pijn doen bij zijn mama als hij die er hevig zou opgooien. Niall pakte opnieuw een roos, groette de kist van Jessica en legde zijn roosje erbij. Ik deed hetzelfde en met ons drie wachtte we op de ouders van Jessica en de vriend van Jessica.

'Bedankt om Scott dat afscheid te gunnen.' Jenny nam mij en Niall stevig in haar armen. 'Het is normaal. We moeten hem dat gunnen. Het is een deel van zijn verwerkingsproces. En we wouden zelf ook afscheid nemen van Jessica.' Zei Niall snel. Jenny vond het zo lief van Niall. We gingen terug naar de auto's en reden naar de koffietafel. Die was in de buurt georganiseerd. Een koffietafel is toch altijd iets vreemd vond ik vroeger. Je neemt afscheid en je huilde en het uur erna schoof je aan een koffietafel of er niets gebeurde. Je praatte dan over koetjes en kalfjes. Over het weer dat beter of slechter werd. Hoe het met de kindjes gaat. Je eet goed daar en na een babbel de van twee drie uur over niets speciaals. Zelfs niet over het leven van de overledene. Het gesprek ging zijn weg alsof er niets gebeurd was.

Zo gebeurde het nu ook, maar ik zag in Scott zijn ogen hoe flink hij met zijn teddybeer ook speelde, dat hij het raar vond wat iedereen deed. Ik deed even teken naar Niall dat ik naar Scott ging zo kon hij verder praten tegen Jessica's vriend en de ouders van Jessica.

'Hey grote jongen.' Ik ging zitten op zijn speelmat. 'Jij beer?' Vroeg hij. Ik knikte en speelde samen met hem. Alsof de wereld voor hem stilstond. Uit de gesprekken met de beer, leek het alsof hij niet begreep dat mama er niet meer zou zijn. Hij vond die kist raar. Hij begreep niet dat mama weg was. Ik vertelde hem dan ook dat mama haar lichaam wel weg was maar mama blijft wel in zijn hart bestaan. Dat mama hem zou volgen in elke stap dat hij doet. Zijn verjaardagen, de overgang van kleuter naar basisonderwijs, naar de middelbare school. Bij elke belangrijke stap zal ze van bovenuit kijken en trots op hem blijven.

Scott was slim. Nu ging hij nog verdriet hebben maar daarna zou hij zijn mama op handen dragen en haar levend houden in zijn herinneringen. Dat wist ik zeker bij hem. Hij komt op zijn pootjes terecht. Daar ben ik rotsvast overtuigd van. Dat heeft hij zeker van Niall. Het zal een moeilijke opdracht zijn maar moeilijk gaat toch ook zeggen ze? Daar geloof ik ook in. We kunnen met zijn allen de wereld aan.