Miras Mektubu #Wattys2014

1.Bölüm

***

"Yağmur hazır mısın?" diye bir ses duyduğumda sıkıca kapattığım gözlerimi yavaş yavaş açtım. Görüş alanıma giren küçük kız ile olduğum yerde kaldım ve şaşkınlıktan büyüyen gözlerimle küçük kızı inceledim. Siması bana o kadar tanıdık geliyordu ki meraktan ona yaklaşmak için bir adım daha attım, sonra bir adım daha ve bir adım daha; fakat ne kadar çok ilerlemek istesemde olduğum yerden bir türlü ayrılamıyordum. Geniş toz pembe gardolabın önünde öylece küçük kızı izliyordum. Aradığı şeyi bulamamışçasına etrafta koşuşturuyordu sürekli. Tam önümde durduğu sırada elimi omzuna koydum ve tam kendime doğru çevirecekken koşarak kapıya gitmesi bir oldu. Merdivenlerden gelen adım sesleriyle gözlerimi şaşkınlıkla daha çok açarak etrafı incelemeye başladım. Gelen gıcırtı sesleriyle kafamı kapıya döndürdüm ve adımları saymaya başladım. Bir, iki, üç, dört, beş, altı... Adım sesleri kesildiğinde korkuyla gözlerimi kapattım ve gözyaşlarımı serbest bıraktım. Yavaşça gözlerimi aralamaya başladığımda kapının önünde bir eli belinde olan genç bayanla olduğum yerde kaldım ve elimi ona doğru uzattım. Çünkü uzun, koyu kahve saçları, yemyeşil gözleri ve zarif vücuduyla karşımda duran bayan annemden başkası değildi...

Koşarak kapının önündeki küçük kızı kucağına zıplatarak aldı ve burnunu sıktı. Dolan gözlerimle yere doğru çöktüm ve anneme dokunabilmek için kendimi biraz zorladım fakat sanki bir kalkan beni tutuyor ve durduğum yerden ayrılmamamı sağlıyordu. Kolumu biraz daha gerdim ve uzatmaya çalıştım fakat gene de yaklaşamamıştım anneme. Gözümden süzülen yaşları elimin tersiyle sildim ve bir süre öylece annemi ve kucağındaki kızı izledim. Küçükken benim annemle oynadığım sayı sayma oyununu oynuyorlardı. Birkaç dakika oyunu oynadıktan sonra annem kucağındaki kızı yere bırakarak tüllü yatağın üstündeki çantayı eline aldı ve içini inceledi. Daha sonra yalandan olduğu belli olan bir kızgınlıkla küçük kıza kızdı ve eliyle dolabı gösterdi. Kulaklarım anemin sesini işitemiyordu sanki, ağzı kımıldıyordu fakat sesi yoktu. Küçük kız arkasını dönerek bana koşmaya başladığında anneme doğru uzattığım elimi yavaşça indirerek şaşkınlığımın verdiği donuklukla öylece kaldım bir süre. Kısa kahverengi saçları, büyük mavi gözleri, şirin pembe elbisesiyle Yağmur tam karşımda duruyordu, yani ben. Ama... Ama bu nasıl olabilirdi ki? 

Küçük ben tam karşımda durmuş bana sırıtarak bakıyordu. Birden bana doğru kaşmaya başladığında kollarımı onu kucaklamak için açtım fakat içimden geçerek dolabın kapağını açtı ve oyuncaklarını yere döktü. Şaşkınlıktan donakalmıştım ve birden sanki etrafımdaki kalkan kalkmışçasına yere düştüm. Hemen ayağa kalkarak etrafıma baktım, burası benim odamdı. Koşarak aynanın karşısına geçtim ve kendime bakmaya çalıştım fakat tek gördüğüm arkamda kalan odanın yansımasıydı. Elimi uzatarak aynaya dokundum fakat hiçbir şekilde aynada yansımam çıkmıyordu. Hemen arkamı dönerek anneme doğru koştum. Kollarımı açıp tam ona sarılacağım sırada bir şeye çarparak yere düştüm. Hıçkırıklarım arasında "Anne!" diye bağırarak elimi ona doğru uzattım fakat etrafında çember varmışçasına ona bir türlü dokunamıyordum. 

Birden ağlayarak anneme sarılan küçüklüğüme baktım. "Anne, pembe ayıcığımı bulamıyorum!" diye ağlayarak anneme daha sıkı sarıldı. Annem ise başıyla onaylayarak onu yatağıma oturttu ve etrafı aramaya başladı. Bir süre aradıktan sonra önümden geçerek toz pembe dolabımın altına baktı ve eliyle dolabın altından pembe bir ayıcık çıkarttı. "İşte burada Yağmur, hadi çantana koy ve gidelim." diyen annemin sesini duyduğumda kalbim o kadar hızlı atmaya başladı ki... Yıllardı bu sesin hasretiyle yaşamıştım ben, şimdi ise bu büyülü ses kulaklarımı kutsamışçasına bana mükemmel geliyordu. Annemin ne ince, ne kalın olan tok sesini duymanın ben bu kadar heyecanlandıracağını hiç düşünemezdim.