|DAMIRAE| Zdradzieckie serce

47-To nie może się tak skończyć.

DAMIAN:
Rzuciłem się, by złapać Azaratkę. Ułożyłem ją na podłodze. Wpatrywała się we mnie wielkimi oczami, dławiąc się krwią. Odgarnąłem włosy z jej twarzy. Teraz to moje oczy były pełne łez.
-Da...mian...-Próbowała coś powiedzieć, ale umiała tylko kaszlnąć krwią.
-Rachel! Nie zamykaj oczu, proszę!-Chwyciłem ją za dłoń i ścisnąłem. To nie może się tak skończyć..!
Nastolatka walczyła, ale ostatecznie złączyła powieki.
-Ja też Cię kocham...-Wyszeptałem.
-I ja nie umiem zabijać?-Usłyszałem prowokujący głos Slade'a.
Chwyciłem swoją katanę i wstałem, odwracając się w stronę najemnika. Wciąż trzymał broń, jednak trzymali go chłopacy.
On ją zabił. Zamordował. Zastrzelił Rachel!
Anders widząc mój wyraz twarzy, zaczęła:
-Damian...
-TY! ZABIŁEŚ JĄ!
Ruszyłem z mieczem na starca.
-Damian, uspokój się.-Na drodze stanęła mi Tamaranka.
-ON JĄ ZASTRZELIŁ!-Przypomniałem jej.
-Ale to nie znaczy...
-Właśnie że znaczy! Ząb za ząb!
Ominąłem ją i podbiegłem do Slade'a.
-Amigo...
Zignorowałem Jaime'ego i wymierzyłem soczystego kopniaka w splot słoneczny wroga, który szarpnął się, by wyrwać się trzymającym go bohaterom. Na próżno.
-Pożałujesz!-Syknąłem i Uniosłem katanę, by pozbawić go życia. Jakaś siła jednak wytrąciła mi ją z ręki. Początkowo sądziłem że to Kory. Prawda była jednak inna...
Odwróciłem się i zobaczyłem zmęczoną Rachel, opartą o pobliską ścianę.
-Raven..?-Rzuciłem się w jej stronę, zapominając o najemniku. Kucnąłem przy niej i uniosłem jej twarz.-On... Strzelił... Prosto w serce..!
-Nie... trafił... Płuco... Za nisko...-Wybełkotała, a ja poczułem ulgę. Straciła przytomność z bólu, a kaszlała krwią, bo trafił w lewe płuco.-Nie dam... rady się ule...uleczyć... Muszę...
-Już nic nie mów.-Uciszyłem ją.-Zabiorę Cię do szpitala.
Ubrałem maskę i podniosłem Tytankę, by zabrać ją do szpitala.

To co? Dobijamy dziś cztery gwiazdki i wrzucę ostatni rozdział i pierwszy nowej książki. Umowa stoi?