A girl who can see the death of whomever she touches or touches her.
A boy who she cannot see his death even when he touches her.
Meet each other's world and make it dysfunctional.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Chapter 49. "Dark clouds, pouring rain"
March 15, 2019
"Excuse me?" napapitlag ako nang may kumatok sa pinto ng cubicle kung nasaan ako. "Are you okay?"
A deep voice of a man asked me. Nalito ako at nagtaka dahil nasa restroom ako dito sa school pero bakit may lalaki sa loob ng restroom ng mga babae?
"I'm fine...just leave me." sagot ko habang inaayos ang sarili ko. I heard him chuckled.
"You know what, you really scared me. I thought you're a ghost. Muntik nang hindi lumabas ihi ko." sagot ng lalaki habang mahinang natatawa.
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng cubicle at nabigla ako nang makakita ako ng urinal sa labas. Pag-angat ng ulo ko ay doon ko nakita ang lalaki na nakangiti sa akin.
"I guess, nagkamali ka ng restroom na pinasukan." natatawa niyang sabi.
Binuksan ko na ang pinto ng cubicle at lumabas na rito. Tiningnan ko lang ang lalaking nakatayo sa harap ko ngayon at may malapad sa ngiti sa kanyang labi. I know what he is thinking, he is obviously making fun of me by mistakenly entering the wrong restroom.
Hindi ko na siya pinansin at naglakad na pauna sa kanya.
"Wait..." rinig kong sabi niya.
Mabilis akong napalingon sa kanya nang maisip kong baka hawakan niya ako ngunit pagharap ko ay nakalagay lang sa magkabilang bulsa niya ang dalawa niyang kamay. I looked at him in confusion.
"Hindi ka na papapasukin. I class just started a minutes ago." he politely said.
Late na pala ako. And he is right, hindi na nga ako papapasukin sa room. I sigh as I turn my back on him.
Naglakad na ako palabas ng restroom at nakita ko ngang wala nang students sa hallway. Because of happened in earlier, ay na-late pa ako.
Naglakad na ako sa hallway nang maramdaman kong may sumusunod sa akin. Nilingon ko siya at siya na namang nasa restroom kanina.
"Are following me? Please...stay away." seryosong sabi ko sa kanya. Napa-iling naman siya at pang-asar na ngumiti.
"No, this is also the way to the cafeteria." sagot niya. Napapikit ako sa inis. I am also going to cafeteria while waiting for the next class.
Hindi ko na siya pinansin at naglakad na lang papunta sa library where I can wait and much better because there are only few people there. At baka nga wala pang tao doon dahil may class na.
That is when and how Gavril and I met. I was so scared and shy that time when I saw him. His looks caught my attention immediately. I can't deny that he is charming, really adorable guy. I must admit that, the very first time I've met him, I felt a strange beat in my heart. But I refused to think about it and didn't think that it is the thing they called love.
