A girl who can see the death of whomever she touches or touches her.
A boy who she cannot see his death even when he touches her.
Meet each other's world and make it dysfunctional.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Chapter 2. "I didn't see that coming"
Pagbalik ko kanina sa rooftop ay wala na ang lalaking nakita ko sa CR at nagpapalipad ng saranggola kanina. Hinanap ko rin ang naiwan kong notebook pero wala na rin ito. And I am sure that he has my book. Hingal na hingal pa ako dahil sa pagtakbo ko paakyat sa rooftop. Ang bilis naman niyang maka-alis at saan naman siya dumaan.
Patapos na ang last subject namin. At kanina pa ako hindi mapakali sa kakaisip sa notebook ko. What if mabasa niya? What if ipagkalat niya? My life is already miserable in this school and it'll be more miserable if what's inside that notebook expose on the whole campus.
Pag ring na pag ring ng bell ay mabilis akong tumayo at inayos ang gamit ko. Just like what always happens, every time I move, all of my classmates look to me like I am a kind of criminal in this room. Pero hindi ko na sila pinansin pa at pagtapos kong ayusin ang mga gamit ko ay dali-dali akong lumabas ng classroom.
Hindi naman ako nagmamadaling umuwi. Wala naman akong gagawin at wala naman akong kasama sa bahay, both of my parents died eight years ago. And after that incident, I discovered that I have this curse or kind of ability to see the death of people I touch or who touches me. Since then, I isolate myself from the world. Nakakatakot. Nakakatakot ang may ganitong kakayahan.
I search for him in the whole campus. Hinanap ko siya kahit saan pero hindi ko siya makita. Hindi ko naman alam kung ano ang grade at section niya. Napuntahan ko na lahat ng lugar sa school. I've checked every building, the library, the gymnasium, the field, the school garden, and even the rooftop again, but he is nowhere to be found. I really need to get that notebook.
"Nasaan na kaya siya?" tanong ko sa aking sarili habang nagpapahinga sa tapat ng drinking fountain. Hingal na hingal na ako at pawis na pawis na kaka-ikot sa buong campus. I sighed in disappointment and decided to go home hoping that he will not tell anyone what's inside that notebook.
Habang palabas ako ng gate ay napahinto ako nang biglang may humarang sa daanan ko. Nang tumingala ako at tingnan kung sino ay nanlaki ang mga mata ko at natuwa nang makita ko siya.
"Where is my notebook? Have you seen it?" mabilis kong tanong. I stared at him waiting for his answer and I noticed the confusion on his face.
I took a deep breath and stared back at him.
"Just give--"
"What is the meaning of those things? Are you some kind of investigator or detective?" he asked. Direkta kaming magkatinginan habang tahimik at hinihintay niya ang magiging sagot ko. So, nakita niya, nabasa niya.
"It's none of your business. Just give it back." seryoso kong sabi. I heard him giggled and smiled at me. Ano bang problema ng isang 'to? Hindi niya ba ako kilala?
Nilingon ko ang paligid namin and I saw some students staring at us and talking about us. Binalik ko ang tingin sa kanya.
"Just give it back, please." Mahinahon at nagmamakaawa kong sabi sa kanya. Hindi siya agad sumagot sa akin at malalim na bumuntong hininga saka iniharap ang bag pack niya at binuksan ang main compartment nito.
