Tale of Santuaria: Sunrise and Moonlight (UNEDITED)

CHAPTER 18

MATAPOS ang labang iyon ni Scarlet ay nakaramdam ako ng antok kaya natulog ako habang naka-upo. Sanay na sanay naman talaga ko ro’n, kagaya nga ng sabi ko, kahit pa nakatayo ay kaya kong matulog.

I fell asleep during Mr. Grayish-eyes' fight, but Em said his level is 96, which isn't bad at all.

Medyo nagulat nga ako ng magising ako ay naka-sandal na ’yong ulo ko kay Ivan? Tapos ang sama pa ng tingin sa ’kin ni Mr. Grayish-eyes, wala naman akong ginagawang masama sa kaniya saka ang sama rin ng tingin niya kay Ivan? Oh, siguro dahil tinulugan ko ’yong laban niya?

"Hoy! Katana! Ikaw na!" bumalik naman ako sa katinuan nang isigaw ’yon ni Aw, salamat na rin sa bunganga nitong malaki at nabalik ako sa h’wisyo.

"Good luck, Katanagirl." Wika ni Em, ngumiti naman ako sa kaniya ng tipid at nag lakad na ’ko patungo sa loob ng barrier.

When I arrived, I waited, as did everyone else, but after a few seconds, nothing came out, which perplexed me.
I already know something, I'm not afraid of anything, but I'm still waiting because you never know what will come out.

"Bakit gano’n, Headmistress, wala pa ring lumalabas na kinakatakutan niya?" rinig kong tanong ng isang Maestro na naka-assign sa monitoring.

"Baka wala siyang kinakatakutan," sabi naman ni Headmistress. "Impossible! Lahat tayo ay mayro’ng kinakatakutan, sa kaniya lamang ang iba kung gano’n." Dagdag nito na may kinukutingting na kung anu-ano.

"Allow her to leave; we'll just find another way to determine her level." Utos ng Headmistress at nakita ko namang bumukas na ang pinto ng barrier at lalabas na sana ako nang bigla itong mag sara kaya tumigin ako sa kinaroroonan nila Headmistress habang nakakunot ang noo. Bakit nila sinara ulit?

"Headmistress, hindi gumagana ang monitor! Hindi ko mabuksan ang pinto ng barrier!" sumisigaw na wika ng Maestro kaya mas lalong kumunot ang noo ko pero bigla naman akong tumalsik nang may malakas na p’wersa at pagsabog sa loob ng barrier.

When I stood up I saw three female creatures, they looked strange and they looked like demons but their colors were different, one is green with horns, the other one is violet with horns and a long tail and the last one is yellow with horns as well, a tail and a snake with small hairs.

"What kind of creature are you?" walang gana kong tanong na kahit ang totoo ay nahihiwagaan na ako kung ano ba sila.

"Kami ang three-demons sisters." Magkakasabay na sagot nilang tatlo, inirapan ko naman sila.

"Then?" tamad kong tugon. Nang lumingon naman ako sa labas ng barrier ay nakita kong nagkakagulo na dahil siguro sa tatlong ito.

"Ngayong araw ang kamatayan mo!" pasigaw na sabi ng may katawang berde habang dumidila pa. Ew! Ang papangit nila sa totoo lang!

"Oh, okay?" walang gana ko pa ring tanong na siyang dahilan para makita ko ang inis sa kanilang mga mukha.

"Are you really that way? You know you're going to die, but you don't care?" nanggigigil na tanong ng babaeng kulay dilaw kaya ngumisi ako

"Sino ba kasing nag sabing mamamatay ako?" pabalang kong tanong sa kaniya na talagang kinainis na ng tatlo saka sabay-sabay silang sumugod at pinalibutan nila ako

"Aww!"

Daing ng babaeng humawak sa ’kin sa braso, napaso lang naman ang palad niya nang hawakan niya ako sa braso.

"Anong—" Magtatanong pa sana ang babaeng kulay violet nang sinikmuraan ko ito ng malakas kaya napa-upo siya habang hawak ang t’yan. Dahil do’n ay bahagya silang lumayo sa ’kin.

"Iyon lang ba ang kaya niyong gawin? Your wasting my time, tsk." Nababagot kong sabi at tumalikod na ngunit natumba na lamang ako nang makaramdam ako ng sakit sa t’yan ko.

Nang tingnan ko naman ay nakita kong sinaksak ako ng punyal.

"Sa tingin mo ba ay haharapin ka namin kung hindi ka namin kaya?" mayabang na tanong ng babaeng kulay berde, tumayo ako ng nakangisi habang hawak-hawak ang t’yan kong may nakatusok na punyal, mabilis ko ’tong hinila kaya napadaing ako ng mahina saka sila lakas loob na hinarap.

"At satingin niyo rin ba ay hahayaan kong matalo niyo ako?"

"Kailangan mo ng mawala sa landas ng aming panginoon!" sigaw ng babaeng kulay violet ang katawan dahilan para kumunot ang noo ko. Bakit naman gusto akong mawala sa landas ng panginoon nila at sino naman ang panginoon na ’yon? Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong atraso sa panginoon nila ni hindi ko nga kilala ang tinutukoy nila!

Tumingin ako sa babaeng sumaksak sa ’kin habang nag-aapoy ang mga mata.

"Ahh!" daing nito dahil unti-unting nasusunog ang kaniyang mga braso.

"Tingin pa lamang iyan. Ano pa kaya kung sunugin na kita? Baka hindi mo na kayanin." Walang emosyon kong turan kaya namilog ang kanilang mga mata.

"You, bitch!" sigaw ng babaeng kulay violet ang katawan saka ito sumugod sa ’kin. Humampas ang mahabang buntot nito sa mukha ko kaya nagkaro’n ako ng sugat sa pisngi, mahapdi ’yon ngunit hindi ko na pinansin pa.

If that ruins my face, I'll crush her to make her look like a punk!

Sumugod din ang isa sa ’kin ngunit mabilis akong umilag, tumalon ako’t sinipa ang ulo nila dahilan para mapa-atras sila.

The other one has recovered from what I did when I burned her hands, her nails have grown long, and she was about to scratch me when I was able to flee her attack, but her other nail hit my back, causing a wound. My long-sleeved uniform was also ruined, which irritated me.

Natigilan ako’t tumayo ng tuwid, sa hindi malamang dahilan may kakaiba akong naramdaman. Tila may gustong kumawala sa loob ng katawan ko. Napayuko ako’t kumuyom ang dalawang kamay.

"YOU,” walang emosyon kong sabi habang habang dahan-dahang umaangat ang tingin ko sa sumira ng uniform ko, “WHO ARE YOU TO DESTROY MY UNIFORM? DO YOU LOVE YOUR LIFE? YOU WOULDN'T HAVE TOUCHED MY CLOTHES IF YOUR LIFE WAS IMPORTANT TO YOU.” Mariin kong wika at nang tuluyan ng tumama ang paningin ko sa kaniya ay itinaas ko ang dalawang palad ko at bahagya kong nakita ang apoy na nabuo ro’n.

I couldn't take my gaze away from her, and as a result, I saw her swallow as she moved away from me. When my eyes narrowed, I clasped my hands together, causing me to generate a massive amount of fire and attack her without hesitation. Huli na upang maiwasan nito kaya natupok at naging abo siya, dahil do’n ay napa-atras naman ang dalawa at ako naman ay humahakbang papalapit sa kanilang dalawa, because I was so annoyed, I clenched my fists without hesitation and I punched the ground, causing it to crack, before sprinting to where the two were standing and punching them in the face relentlessly while my fists were on fire.

I punched them so hard that their faces were burnt and almost unrecognizable because they were completely destroyed; at the same time, I stood up at the same time and punched the field's ground, causing the entire Battle Field to collapse.

Ang mga bench ay gumuho rin pati ang sinasabi nilang barrier na hindi matitibag ng kahit na sino ay durog na durog. Lahat ay wasak, ang matibay na battlefield ay tila daanan ng bagyo.

Napapikit ako nang maramdaman kong sumakit muli ang t’yan kong nasaksak kani-kanina lang, I was also dizzy, so I fell down, but after a few seconds, I felt no pain from falling because I was in the arms of a man who smelled very familiar.

Ang nagmamay-ari ng abong mga mata...

~To Be Continued...