Tale of Santuaria: Sunrise and Moonlight (UNEDITED)

CHAPTER 71

Katana Luna Silvyria

A FEW seconds passed, but I didn't feel any pain, so I carefully opened my eyes and that was it. I was astonished to discover that there was something obstructing the front, a wide ice.

"Don't hurt her." Sa simpleng pagkakasabi n'on ni Ash ay tila nagkabuhol-buhol ang laman loob ko, bigla'y wala akong ibang naririnig kun'di ang napakalakas na tibok ng aking puso habang ang paningin naming dalawa ay hindi na aalis sa isa't-isa.

"Ash..." Lumapit siya sa 'kin at inalalayan ako, nakita ko kung paano mas lalong dumilim ang mukha niya nang dumapo sa pisngi kong merong sugat ang paningin niya.

"Why didn't you try to dodge her attacks? Do you truly wish to die? What if we do not show up? Will you simply close your eyes and accept her attack? I thought you were brave." sunod-sunod niyang tanong, while I just stared at him with tears streaming down my face. I just stared at him, tears flowing down my cheeks. Yes, I'm brave, but I don't have to be brave all of the time, not in every fight. I have to struggle occasionally while accepting what has to be done, especially if it's all my fault.

"Katanagirl! Oh my god! Are you okay?" lumapit din sa 'kin si Aw at Scar, napatingin ako sa kanila. Si Almond at Alvinno ay nakaharang sa 'kin na para bang handa silang protektahan ako laban sa Reyna, napansin ko ring wala na ang ice shield na ginawa ni Ash kanina.

"Ayos lang ako, 'wag niyo akong alalahanin." Kita ko sa mga mata nilang lahat kung gaano sila nag-aalala sa 'kin, mababakas do'n kung gaano ako ka importante sa buhay nila na anumang oras ay handa silang lumaban para maprotekhanan ako kahit na isang Reyna pa ang kakalabanin nila.

That's why I cried even more; I'm so grateful to have met them and to be a part of their life.

"Mabuti nga sila, ngunit darating ang araw na ikaw din mismo ang papatay sa kanilang lahat! HAHAH." Napanganga ako dahil sa narinig mula sa 'king isipan, nanlaki ang mga mata ko't hindi makapaniwalang nakakapagsalita na siya sa isip ko. Pumikit ako't sinabunutan ang buhok ko dahil patuloy kong naririnig ang kaniyang mala-demonyong pag-tawa.

"Hindi! Manahimik ka! I won't do that! I will not kill them! Tumahimik ka! Lubayan mo ako!" sigaw ko sa isip ko pero patuloy siyang humahalakhak.

"You may not, but I do," halos mahigit ko ang hininga ko, "I will kill them with your body, but no matter what you say, everyone's life will end with your hands. HAHAH!" umiling-iling ako.

"Hindi! Hinding-hindi ko hahayaang mangyari iyon!"

"Hindi ka nakakasiguro, ang nakatadhanang mangyari ay mangyayari sa ayaw at sa gusto mo HAHAHA-"

"TAMA NA! TUMAHIMIK KA! HINDI 'YAN TOTOO!" tuluyan na akong sumigaw, hindi lamang sa isip ko. Hinihingal ako at nagpupuyos sa galit!

"Katana? Hey!" rinig kong turan ni Alvinno, maya-maya lamang ay naramdaman ko ang yakap ni Ash para pakalmahin ako. Do'n lang ako natauhan, napakurap-kurap ako.

"What happened?" bulong sa 'kin ni Ash, nag-angat ako ng tingin sa kaniya.

Paano nga kung mapatay ko siya? Sila?