Tale of Santuaria: Sunrise and Moonlight (UNEDITED)

CHAPTER 78

AGAD na bumitaw si Ash sa yakap ng babaeng nag-ngangalang Crystal. Blanko man ang ekspresyon niya nararamdaman ko ang pagka-gulat niya sa biglaang pag yakap ni Cristina.

He looked at me immediately after letting go, and I could sense concern in his eyes kaya naumid ang dila ko't hindi makapagreact. Napatingin na rin sa 'kin ang lahat kahit si Carrey?

Halos mapangiwi naman ako dahil sa mga tingin nila sa 'kin. Naguguluhan ako. Hindi ko alam kung para saan ang mga tinging 'yon at pag-aalala ni Ash.

I was taken aback when Ash abruptly took my hand and moved away, pulling me but not violently. I groaned as he gripped my hand tightly, as if he didn't want me to let go. Natigilan siya at kunot-noong tiningnan ang kamay kong may bahid ng dugo at do'n ko lang naalalang sinugatan nga pala ako kanina ng Holy dagger na ngayo'y nasa loob na ng bag ko.

"What happened here?" napalunok ako dahil madilim ang mukha niya't salubong ang kilay.

Tumikhim ako.
"It was just an accident," biglaan kong tugon, hindi ko alam kung bakit pero tila automatic na sumagot ako para hindi makita ang galit sa mga mata niya. Jeez! What happened to me?

"T-teka nga lang! Bakit mo ba ako hinihila?" parang gusto ko namang kurutin ang sarili ko dahil na utal ako pero pilit kong ginawang seryoso ang mukha ko.

Rather than responding, he took my hand again, this time by the wrist, and continued walking. I quickly rolled my eyes at what he did and just let him go until we arrived at the palace.

Habang tumatagal ay mas bumibilis ang paglalakad niya mabuti na lang ay nagagawa ko pa ring sabayan at bawat madadaanan naming tao ay nalilitong nakatingin sa 'min kaya minabuti ko na lang na 'wag ng tumingin sa kanila. Napatingin naman ako sa kamay niyang nakahawak sa kamay ko at sa mga oras na 'to parang binubundol ng napakaraming sasakyan ang puso ko. Hindi ko maintindihan, tanging ang tunog ng mga yabag na lang naming dalawa ang naririnig ko at ang napakalakas na tibok ng puso ko.

Ash...

Nang nasa tapat na kami ng punong bulwagan ay huminto siya, tumitig siya sa 'kin kaya kumunot ang noo ko at mas lalong kumunot ang noo ko nang pinagtagpi niya ang mga palad namin 'tsaka tuluyang pumasok.

Even though I was perplexed, my heartbeat remained steady and powerful, and I appeared apprehensive about what he would do or say next. I only managed to take a breath and take in my surroundings.

We drew the attention of the King and Queen seated on their thrones from the far side of this vast hall. When we drew close, we halted in front of them, causing surprise in both of their eyes. I, too, was surprised, but I had an idea that I believe Ash would never do dahil bakit naman niya gagawin iyon—

"I will not marrying Crystal," Matikas niyang sabi na pumutol sa iniisip ko.

"What?! Ashlohr, here we go again! We've already talked about this, haven't we?" pasigaw na sabi ng Reyna, kitang-kita ko ang unti-unting pagbabago ng ekspresyon niya. Malayong-malayo sa unang beses na nakita ko siya na para bang isang maamong tupa.

"Ano ang dahilan ng pagbabago ng isip mo?" walang emosyon na tanong ng Hari, habang tinitigan siya'y parang si Ash ang nakikita ko. Malinaw na sa kaniya namana ni Ash ang hitsura at ugali niya habang sa reyna naman ay ang mga mata ni Ash.

Instead of responding, I was taken aback by his unexpected introduction of me to his parents.

"She's Katana Luna Silvyria—"

"Oh! We've previously met her; she's the woman who once saved us and..." Naningkit ang mga mata ng Reyna at tila biglang mayro'ng na realize, mula sa nalilito niyang ekspresyon ng mukha ay biglang bumakas ang pagka-inis do'n.