Ay Işığı

37.Bölüm - Stalker

Merhabalar herkese..

Bölüm çok uzun olmuştu arkadaşlar, yaklaşık 42 sayfa ve 13 bin küsur kelime yazmışım! O nedenle bölümü ikiye böldüm ben de çünkü o kadar uzun olması hem sıkabilir hem de gereksiz diye düşünüyorum. Yazdığım tek bölümü bile ikiye böldüğümde upuzun 2 bölüm kaldı elimde anlayacağınız.. Şimdi paylaştığım bölüm her zamanki gibi standart uzunlukta yazdığım bir bölüm dolayısıyla (7752 kelime). Diğer birçok Wattpad hikayesine fark eden uzunlukta bölümler yazdığımın farkındayım ancak her yiğidin de bir yoğurt yiyişi vardır..

NOT: Bu bölüm hikayeyi hiç bırakmadan, desteklerle takip eden sadık okuyucum @halde123 'e ithaf edilmiştir :)

İyi okumalar dilerim.

🌟Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayınız..🌟

*

"Kendine gelmeye başlıyor.."

İnsanların seslerini duyuyor ancak ayırt edemiyordum. Az sonra yumuşak bir şeyin üzerinde uzanıyor olduğumu fark ettim, hemen yanı başıma birisi çökerek başımı kaldırıp dizlerine koydu ve yanaklarımı okşamaya başladı.

"Azra..?"

Onca ses arasından yalnızca bunu ayırt edebilmiştim. Deniz'in sesiydi bu. Beni bir okyanus gibi sarıp bağrına basan Deniz'in sesi. Neden okyanus gelmişti acaba aklıma?

"Azra..?"

Yeniden bana seslenince bir yaşam belirtisi göstermem gerektiğini düşündüm. Onu meraklandırmamalıydım, üzülmesine dayanamıyordum nihayetinde.

"Kendimdeyim," deyip doğrulurken sesimin pürüzlü çıktığını fark ettim. Deniz hemen kollarımdan destek olarak uzandığım şeyin üzerinde dikilmemi sağladı. Arkamdan bana sarılarak saçlarımı okşayıp yüzümden çekerken arkama, Deniz'in göğsüne yaslandım. Hafifçe sağıma, ondan tarafa dönerek kollarımı gövdesine doladım. Tüm bu süreç boyunca gözlerim kapalıydı, gözlerimi açmak, gerçek dünyaya dönmek istemiyordum sanki. Yalnızca burada Deniz'le böyle sonsuza kadar kalmak istiyordum.

Deniz hemen kollarını bana daha çok sarıp sol elini başımın arkasına koyarak başımı göğsüne bastırdı. O kadar güzel kokuyordu ki, o kadar özlemiştim ki Deniz kokusunu.. Burnumun direği özlemle sızladı adeta.

"Azra? Nasılsın? Kendini nasıl hissediyorsun?" dediğinde mutlulukla iç geçirerek kedi gibi ona daha fazla sokuldum.

"Şimdi iyiyim."

Odadan kıkırdama sesleri gelince bilincim biraz daha kendine gelir gibi olmuştu. Ne olurdu bizi burada bırakıp gitselerdi?!

Deniz'in etrafıma sarılı kolları beni biraz daha sıkarken, başımın üzerine yaslandığında sakin mırıltısı kulaklarımı doldurdu.

"Beni çok korkuttun.."

Gözlerim hızlı bir şekilde yaşarır, burnum sızlamaya başlar ve kendimi tutmaya çalışırken ona daha fazla sokuldum. Tıpkı eskiden olduğu gibi vücutlarımız arasında hemen hiç mesafe yoktu, adeta birbirimize yapışmıştık.

"İyiyim.." Başımı salladım hafifçe. "İyiyim.."

Derken odada yankılanan o ses, tüylerimin diken diken olmasını sağlayan, beni hücrelerime kadar titreten o ses.. aniden dikilip bakışlarımı o yöne çevirmeme sebep oldu.

"Size iyi olduğunu söylemiştim."

Yatakta sıçrayarak panikle geri geri gitmeye çalışırken Deniz beni tutarak düşmemi önlemeye çalışıyordu.