Nie chcę widzieć testrali

rozdział czterdziesty piąty

 Z każdym krokiem, który oddalał mnie od biblioteki, narastała we mnie wściekłość. Nawet nie zorientowałam się, że zmierzam ku wieży Gryffindoru. W mojej głowie dzwoniła jedna myśl.

Zrównać Johnson z ziemią.

Nie obchodziło mnie, że rozmiary Hogwartu utrudniały mi znalezienie Gryfonki. Musiałam ją dorwać. Pogrążona w rozpaczy, złości i innych emocjach, których nie potrafiłam określić, nie zauważyłam Charlotte Hemmings przechodzącej obok. Ocknęłam się dopiero, gdy szarpnęła mnie za ramię.

- Czego znowu chcesz? - warknęłam, gwałtownie zatrzymując się naprzeciw jasnowłosej.

- Pytałam, co się stało. Prujesz przez korytarz i wyglądasz na wściekłą - powiedziała, przypatrując mi się badawczo.

- To świetnie się składa, bo akurat jestem wściekła.

- No dobrze, ale co się stało? Chodzi o ten list? Co w nim było?

 Pokręciłam niecierpliwie głową. Nie miałam ochoty ani czasu na takie rozmowy.

- Słuchaj, dzięki za troskę i w ogóle, ale nie musisz się wtrą...

- Ale będę się wtrącać - przerwała mi stanowczo, a jej ton głosu sprawił, że zamilkłam. Do tej pory znałam ją z wesołej i energicznej strony. - Niańczę już Draco, to i tobą się zajmę.

 Patrzyłyśmy na siebie przez chwilę w napiętej ciszy. Uparcie dążyła do przełamania mojej skorupy. Po chwili stwierdziłam, że i tak Lizbeth już wie, więc Charlotte nie miałaby komu kablować. Już, już miałam odpowiedzieć, gdy zauważyłam - chyba dzięki łutowi szczęścia - ciemnoskórą dziewczynę przechodzącą obok.

Na nowo zalała mnie fala złości, a widok Gryfonki tak ją podsycił, że aż pociemniało mi w oczach.

- Może innym razem, Lotte - rzuciłam.

 Ruszyłam za Angeliną, obok której - jak zawsze - szła Alicja.

- Johnson! Pozwól na słówko! - zawołałam i - ku mojemu zadowoleniu - zauważyłam, że dziewczyna lekko drgnęła.

 Odwróciła się przez ramię i omiotła spojrzeniem korytarz.

- Nie mamy o czym gadać, Fields.

- Tak sądzisz? - odparowałam, podchodząc bliżej. Angelina też się zatrzymała.

 Alicja obrzuciła nas zaniepokojonym spojrzeniem, jakby oceniając powagę sytuacji.

- Tak sądzę. I nie będę marnować czasu na ciebie.

 Zaśmiałam się krótko i oschle.

- Ale nie było ci szkoda czasu, gdy szłaś na mnie kablować?

 Dłonie dziewczyny zacisnęły się w pięści. Przez chwilę toczyła się walka na spojrzenia.

- Zrobiłam, co uważałam za stosowne, i nic ci do tego, jasne?

- W zasadzie to nie, niejasne. Co ci to dało? Nie znosisz mnie od drugiej klasy, powinnaś mnie olewać! A tymczasem biegniesz do Lizbeth Carrow, najgorszej Ślizgonki w tej szkole i mówisz, że widziałaś mnie z Fre... Weasleyem! Aż takim jestem dla ciebie zagrożeniem?

- Dajcie spokój, to nie... - próbowała załagodzić sytuację Spinnet, ale jej przyjaciółka ją zagłuszyła.

- Ty miałabyś być zagrożeniem dla mnie? Naprawdę masz wielkie ego.

- W takim razie dlaczego po pięciu latach znowu zaczynasz się wtrącać? Źle ci było, gdy po prostu się ignorowałyśmy? Ja nie widzę innego wyjaśnienia, ale proszę, oświeć mnie!