Deniz Kokusu - Mahalle (TAMAMLANDI)

(16) Deniz Kokusu

(16) Deniz Kokusu

(Düzenlendi)

Medya Yusuf

Yiğit'den

Akşam eve geldiğimiz de direk odama çıkmıştım. Duş alsam çok iyi olacaktı. Terlemiştim. Bu gün harika bir akşamdı. Çünkü o aradaydı. Onun olduğu her yer cennetti bana. Hele bana su getirmesi. Bir anlam verememiştim gerçi. Normal de bana günahını dahi vermeyen Denize bir şeyler olmuştu bu gün. Üzerimi çıkardım. Banyoya girdim.

Kendimi ılık suyun altına attım. Biraz durdum duşta. Beni sevmesine o kadar ihtiyacım vardı ki bilemezdi. Ama beni sevmiyordu. Kaan denen pezevenk'i seviyordu. Her şeyi biliyordum. Zaten bilmemek de mümkün değildi.

O it'e olan bakışlarından bile belliydi her şey.  Aklıma bu düşünceler geldiğinden, sinirle hızla duş alıp çıktım banyodan.

Bu düşünceler aklıma gelince dellenecek gibi oluyordum.  Dolabıma yaklaştım. Bir gri eşofman altı geçirdim altıma. Tişortlerim nerdeydi peki?

"Anne tişörtüm nerede?"dedim sakin tutmaya çalıştığım sesimle."Nereye koydunsan oradadır."dediğin de,sinirle derin nefes alıp verdim. Üzerime bir şey giymeden uyudum. Tabi o düşünceler aklıma gelince uyuyabildiysem.

***

Sabah annemin sesiyle uykumdan kalkmıştım. Sadece uyku keyfim var. Oda sabahları yok oluyordu. "Oğlum işe geç kalacaksın."deyip yorganı üzerimden çekti. Sonra üstüm çıplak olduğu için söylendi. "Hiç laf etme. Nereye koyduysan oradadır diyen sendin. Ve sonuç bulamadım." Diye bende onun gibi söylenip yataktan kalktım. "Çok konuşmada kalk geç kalma."

Annem odadan çıktığında bende banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkamaya başladım. Banyodan çıkıp, üstümü giyindim.
Şu son bir buçuk ay bana rüya gibi gelmişti. Babam gilin bizi evlendirmek istediklerini duyduğum da dellenecek gibi olmuştum. Tabi bu mutluluk dan bir delirme desem daha doğru olurdu.

Ben ne kadar mutlu olsam da Deniz'i mutsuz görmeye dayanamıyordum. O şerefsizi sevdiğini biliyordum. Ve en sonunda istemeden de olsa kalbini kırmıştım. It gibi pişman olmuştum.

Hatta Deniz'in beni asla affetmeyeceğini düşünürken,affetmesi beni şok etkisinde bırakmıştı.

Tamam kabul,tam olarak affetmesede zaman istemişti benden. Ki benimle konuşması bile bana yetiyordu. Onu sevdiğimi kimse bilmiyordu.

Ah tabi iki kişi biliyordu. Biri Zeynepti. Ona dökülmüş anlatmıştım bir kaç ay önce. Oda beni dinlemiş,sabretmemi söylemişti.
2.kişi ise daha kötüydü. Yanlışıkla onun yanında içmiş iken ötmüştüm. O kim mi?

Bulut pezevenk'i...

Yaklaşık bir buçuk senedir biliyordu bunu. Zaten benim kendime itiraf etmem de zor olmuştu. Saçma sapan imalarda bulunuyordu her seferinde. Ve sinirlerim bozuluyor,benden dayak yiyordu it. Ve hayal meyal o gün olanları hatırlıyordum.

■■■

23 Haziran 2019

Zorluk ile etrafa baktım. Oturmuş içiyordum. Ama tek değildim. Sevdiğimin abisi Hakan ile.
Bardağı kafama diktim. Ve bir tane daha almak için elimi uzattığımda Hakan durdurdu. Ve içki şişesini kendi önüne çekti. "Yeter bu kadar. Seni taşıyamam eve kadar."demesi ile saçma sapan sırıtıp gülmeye başladım."Taşıma. Beni burada bırak.

Sabaha kadar dururum burada."demem ile küfür savurdu."Hayırdır? Normalde bu kadar içmessin. İçersen bir derdin vardır."demesi ile yutkundum. Bu çocuk beni çok iyi tanıyordu. Acaba kardeşini seviyorum desem,ne yapardı. Ağzıma sıçardı bu konuda emindim. Ve kalkıp karşılık vermezdim tabiki. Hızla önündeki şişeyi alıp bardağımı doldurdum. "Hakan."deyip sırıttım.