8 Kuralla Hayatta Kal

6. Bölüm: Acı

İyi gecelerrrr🌙🌹

Okumaya başlamadan önce hemen şuraya okuduğunuz tarihi ve saati bırakın💫

İlk tarih ve saati ben bırakıyorum o zaman: 25 Aralık 2020 / 00.00

Çok uzun değil ama uzun bir zaman sonra selammm^^

İlk önce yukarıdaki müziği açın çünkü bölümü yazarken bu şarkıyı dinleyerek yazdım. Yorum ve yıldızlama yaparsanızda sevinirim🌟
Yani aslında yapsanız güzel olur ;)

■Keyifli okumalar🌹

6. Bölüm: Acı
"Çünkü kendi kaderini kendin çizemezsin..."

Bu hayatta hiçbir şey görmemeyi hiçbir şeye doymamayı dilerdim. Her şeyi vaktinde yaşayıp vaktinde ayrılmayı isterdim. Ama artık olan oldu, yaşanan yaşandı ve ve geri dönüşü artık yoktu. Bazı engellerle erken karşılaştım ama aştım, bazı zorluklar kendimden büyük geldi ama ben tek başıma onları da aştım. Hayatta bazı şeyler sana verilir ve sen dünyanın en şanslı insanı olduğunu düşünürsün bazıları ise senden alınır ve sen bu sefer şanssız olduğunu düşünürsün ve bunun önüne geçemezsin. Oluruna bırakmaktan öteye gidemezsin, çünkü kendi kaderini kendin çizemezsin... Yüreğimi hiçbir yere sığdıramıyorum. Bazen kendimi o kadar güçsüz hissediyorum ki hiçbir yere özellikle de bu dünyaya ait olmadığımı düşünüyorum. Ama sonra kendime hep sık sık hatırlattığım bir şeyi hatırlıyorum; Dik durmaktan başka çaren yok! Ya ayağa kalk ya da sonsuza kadar yerde kal!

Kendimi hiçbir zaman güçlü olmak zorunda hissetmedim. Zaten ben çocukken de böyleydim. Kolay üzülür kolay gülerdim. Kalbimi kırsalar, ağlatsalar bile bir pamuk şekere hemen affediverirdim.

Biraz büyüdüğüm zaman birileri bana güçlü olmam konusunda bir kamyon dolusu öğüt verirdi. Güçlü olursan seni ağlatmazlar, dediler. Oysa ben ağlamadığım zaman kendimi kötü hissederdim. Doğamda vardı. Mutluluktan ağlardım, kalbim kırıldığında ağlardım, hep ağlardım. Sulu gözlüyümdür.

Üzülmelerim ağlamalarım belki de yeni bir başlangıç yapmanın tam vaktidir diye oluyordu. Ama her seferinde bunları kabul etmedim. Gururuma ve kendime yediremedim. Düşünmedim, düşünemedim. Sevdiklerime toz konuduramadım, bir de baktım ki benim toz konduramadıklarım bu duruma alışıp beni tek bir nefeste üfleyip yok ettiler.

Her şey iyi niyetimden oldu, her şey...

Mucizelere inanır mısınız bilmem ama benim onu sevmemin nasıl büyük bir mucize olduğunu bilmiyor. Belki bilseydi yapmazdı. Belki de ona olan sevgimi sıradan ve vefasız olarak gördü. O da haklıydı, neredeyse tanıyan herkes sevmişti onu. Farklı boyutlarda elbet ama bir şekilde sevmiş. Ben de sevdim. Hemde bu farkın çok yüksek bir üstünden sevdim. O da beni sevdi. Pardon, sevdiğini sandım... Sevmemiş beni!

Hani bazen sen hikaye bitsin istemezsin.
Bazen o hikaye bitsin istemez. Ama hikayeniz çoktan bitmiştir. Ha işte, tam da oradayım. Ben hikyemiz bitsin istemedim ama hem o istemiş hem de hikayemiz çoktan bitmiş bile... Kendisi bitirdi hikayemizi...

Olmayan hikayemizi mi acaba?

Zaten insanlar hep çok sevmekten, kızamamaktan, kıyamamaktan, üzmemekten ve hep alttan almaktan kaybetmedi mi? Hayat hep ilk olarak kendini yok sayanları harcıyor!

Bedenim haraplar içinde gördüklerim karşısında kendini kaldırıma doğru bıraktı. Gördüklerim fazlasıyla ağırdı.

Gördüklerimin yanlış olması için şuan nelerimi vermezdim ki!

Ben bunu hak edecek ne yapmıştım? Sadece sevmiştim. Nedensiz, sebepsiz sevmiştim. Sevmek suç mu? İşte şimdi suç olmuştu. Sanırsam yanlış kişiyi sevmiştim. Ben ona içimden geleni de elimden gelenide yapmıştım ama hiç yoktu, hiçbir zaman var olmadığı gibi... Neden böyle bir şey yaptığı hakkında hiçbir fikrim olmadığı gibi bunun açıklanması dahilinde geri dönüşüde olmayacaktı. Bitmişti!