-Hayatta kalmak istiyorsan kurallara uymak zorundasın...
En büyük hayali bir gün öğretmen olup öğrencilerinin hayatlarına dokunup onlara geleceği emanet etmek. Izmirden okumak için kalkıp hiç bilmediği, büyük şehir olan İstanbul'a gelip okurken haya...
VE LÜTTEN YORUM VE YILDIZLAMA YAPMAYI DA!! EMEĞE KARŞILIK İSTİYORUM SİZLERDEN!!!
Keyifli güzel okumalarrr🌸🌹🌹
12. Bölüm: Kural 2 "Her düşüşüm yeni bir kalkışımın başlangıcıydı..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne yaptımsa sevdiğimden yaptım. Beni aptal yerine koyabilmen bile seni sevdiğimdendi. Al şimdi bunu diğer kendini haklı sebeplerinin yanına koy..." ,cümlesine sığındım kitabın kapağını kapatırken. Kitabı masanın en orta yerine bırakıp bitmiş kahvemi tekrardan yapmak için mutfağa girdim. Ketıl'a suyu koyduktan sonra televizyondan şarkı açtım. Şu son üç gündür böyleydim. Kitap okuyor, kahve içiyor ve şarkı dinliyordum. Küçük çaplı bir depresyon şeklimdi bu benim. Telefonumu bile gerek görmedikçe elime almıyordum. Arayanlarla konuşuyor ve geri yerine bırakıyordum. Nille bile görüşmüyordum, kaç defa gelmek istese de kendimi dinleyeceğimi söyleyince pek ısrar etmedi. Batuhan ise ne aradı ne de yeni kural için mesaj attı. Niye böyleydim bende bilmiyordum ama artık iyi biri olmak istemiyordum. İyi olursam üzmeye devam ederlerdi beni. Ben üzülmek istemiyordum.
Ketıl'ın bitiş sesi gelince kahvemi hazırlayıp elimde beşinci kahvemle birlikte tekrar salona girdim. Çalan slow şarkı ile hüznüm daha da artarken çalan telefonum ile yerimde kıpırdadım. Masanın üzerinde duruyordu ve açmak için kendimde o cesareti bulamadım, çünkü üşeniyordum o telefonu oradan almaktan.
İkinci kez çalan telefonumu elime aldığımda ekranda yazan ismi görünce elimdeki kupayı masaya bıraktım. Elimin titremesi, içimde oluşan alev ve ter basması ne demek oluyordu? Neden Batuhan'ın her telefonunda böyle oluyordum?
Hızla açtım. "Efendim."
"İşin varsa bırak çabuk, yarım saate kapının önündeyim."
"T-tamam." Ve kapanış. Her zamanki gibiydi. Kısa ve öz. İsteksizce ayağa kalkıp odama girdim. Üzerime bugün hava sıcak olduğu için günlük çiçekli elbiselerimden birini giyip saçlarımı topuz yapıp tekrar salona geçtim. Yüzümde sıfır makyaj vardı. Bu sıcak havada makyaj yapıp kendimi bunalatmazdım.
Batuhan gelene kadar, soğumuş ama bitmemiş kahvemi yudumlayıp mutfağa girdim. Kupa bardağımı makinaya koyup gelen bildirim sesiyle telefonumu elime aldım.
Bay Odun: Aşağı in.
Bir anda aklma gelen üzerimdeki elbisenin fazla mı olduğunu hissettim. Fazla mıydı? Nereye götürecekti beni? Kendime daha fazla düşünme fırsatı vermeden çantamı ve telefonumu alarak evden çıktım. Apartmandan indiğimde arabası yine kapının önünde ve kendisi de arabada oturuyordu. Direksiyonda olan bakışları bir anda kalkıp beni buldu. Gözlerinde kısacıkta olsa bir beğeni görüp anında yok oldu. Onun beğenisine ihtiyacım yoktu zaten. Ben dün gece kendime bir söz vermiştim. Artık hayatımda asla kimse olmayacaktı, Asla!...
