ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

3(Z & U)

Zawgyi

"အား...အေမ​ေရ လာပါဦး လာပါဦး ''

သားငယ္ရဲ႕အလန္႔တၾကား ေအာ္သံေၾကာင့္ လက္ထဲက ေပါက္တူးကိုပစ္ခ်ၿပီး တဲေပၚ အေျပးတက္ရသည္။

"ဘာျဖစ္လဲ သား ဘာျဖစ္လို႔လဲ ''

"ေကာင္ေကာင္ႀကီး..အေမ့, ေကာင္ေကာင္ႀကီး ''

နန္းခင္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းပင္ ခြတက္လို႔ လည္ပင္းဝယ္ ျမဲေနေအာင္ ကုပ္တြယ္ေလသည္။ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္ကလည္း နန္းခင္ခါးေပၚ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္သား။

"ဘယ္မွာလဲ သားရဲ႕ အေမ့ကိုျပ ဘယ္မွာလဲ ''

"အဲ့မွာေလ အေမရဲ႕ ေရအိုးနားေလးမွာ ''

သားငယ္ေျပာသည့္ေနရာကို အေသအခ်ာၾကည့္ေတာ့ ဖားတစ္ေကာင္။ေျခေထာက္ျဖင့္ ၾကမ္းကိုေဆာင့္လိုက္ေတာ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ တဲအျပင္ေရာက္သြားေလၿပီ။

"မ႐ွိေတာ့ဘူး သားေလး.. အေမေမာင္းလိုက္ၿပီ ဟိုမွာၾကည့္ ''

မ႐ွိေတာ့ပါဘူးဆိုေတာင္ သားငယ္ေခါင္းက ေမာ့မလာ။သားငယ္ကေလ သိတတ္စကတည္းက အေကာင္ပေလာင္ေလးမ်ားဆို သိပ္ေၾကာက္တတ္၏။ဒါတင္မကေသး။အေမလုပ္သူ ဟင္းစားကိုင္ေနရင္ေတာင္ ခပ္ေဝးေဝးသြားေနတတ္ေသာသူ။

"သားတို႔ အိမ္မွာပဲ ျပန္ေနရေအာင္ အေမရယ္''

ျခံထဲမွာ အပင္ေပါက္ေလးေတြ ပ်ိဳးကာစမို႔ ရြာထဲက အိမ္ကိုပိတ္ၿပီး ျခံထဲတဲထိုး၍ လာေနျခင္းကို သားငယ္မႏွစ္သက္။အိမ္က လံုျခံဳတယ္ဆိုေပမယ့္ မထင္ရင္မထင္သလို ယုတ္မာတတ္သည့္ စိန္ေမာင့္ရန္ေၾကာင့္ ျခံကိုလည္း ပစ္မထားရဲ။

"ေနာ္လို႔ အေမ။အိမ္ပဲ ျပန္ေနၾကရေအာင္လို႔။''

နန္းခင္ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ႏူတ္ခမ္းပါးကို စူကာေျပာေနသည့္ သားငယ္သည္ ခ်စ္မဝစရာ။အသားအေရာင္ေရာ,႐ုပ္ရည္ေရာ စိန္ေမာင့္အေမြ အကုန္ရထားေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတာ့ ဆန္႔က်င့္ဘက္ ျဖစ္ေန၍ ေတာ္ေသးေပသည္။

"အေမ..''

"ေအးပါ သားရယ္။ဒီညေန အၿပီးသတ္ၿပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္ ဟုတ္ၿပီလား''