ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

43(Z & U)

Zawgyi

ေဆး႐ုံဝန္းထဲထိဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းဝင္သြားခဲ့ေတာ့ အလန႔္တၾကားေရွာင္ရွားၾကရင္း  ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခ်င္ေသာအၾကည့္တစ္ခ်ိဳ႕ ဇြဲထံသို႔ စုပုံေရာက္လာသည္။အကုန္ပစ္တိုက္လိုက္ရရင္ေတာ့မေကာင္းရွိေတာ့မည္။ေဆး႐ုံအေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ျမင္ေနက်သဴနာျပဳဆရာမက ေျပးထြက္လာၿပီး..

"ေနာင္သူ႕ပစၥည္းေတြလာယူတာလား''

". ..''

ဘာမွျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပင္ ကတ္ထူပုံးတစ္ခုဇြဲလက္ထဲေရာက္လာေတာ့သည္။သူနာျပဳဆရာမက ေနာင္ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ကိုရင္းႏွီးသူမို႔ ေနာင္ႏွင့္ပတ္သက္တာသိေကာင္းပါရဲ႕၊

"ေဒါက္တာေနာင္သူက..''

"ေဒါက္တာက ဘာလို႔အလုပ္ထြက္သြားရတာလဲ။ခြင့္ယူထားတယ္ဆိုၿပီးမေျပာမဆိုနဲ႕..''

ေခြက်သြားခ်င္ေသာဒူးတစ္စုံကို မနည္းအားယူျပီးထိန္းမတ္လိုက္ရသည္။ဇြဲလိုအားေကာင္းေမာင္းသန္ႀကီးက ဒီစကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႕တင္ ရွိသမွ်အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္သြားသတဲ့လား။

"ဒါက ေဒါက္တာ ပစၥည္းေတြ၊ေဒါက္တာကျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ေျပာလို႔ ကိုဇြဲမြန္သာကိုပဲေပးလိုက္ေတာ့မယ္။''

ဇာတ္လမ္းကဆုံးေလၿပီ။လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ေနာင့္ပစၥည္းပုံးကိုမ,လို႔သာ ျပန္႐ုံရွိေတာ့တာေပါ့။ေနာင့္အိမ္ေရွ႕ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ငစိုးက ၿခံဝမွာရပ္ေစာင့္ေနဆဲ။

"ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ငဇြဲ။.ေဒါက္တာအလုပ္ထြက္တယ္ဆိုတာ''

ႏႈတ္ကေျဖဖို႔ပင္ ေျပာမထြက္ေတာ့သည့္အထိ ရင္ထဲမွာနာနာက်င္က်င္ခံစားရသည္။

"မင္းျပန္ေတာ့ ငစိုး။ငါဒီမွာခဏေနလိုက္ဦးမယ္''

"ေအးေအး။ငါ့ကိုလိုရင္လွမ္းေခၚေနာ္''

ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တာေတာင္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနဆဲ။ဇြဲကေတာ့ အိမ္တံခါးကိုအထဲကေနအလုံပိတ္လိုက္ၿပီး ေနာင္ခ်န္ခဲ့သည့္ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္ဖို႔ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္မွာတင္ထိုင္ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။အဖုံးအုပ္ထားသည့္ ကတ္ထူပုံးေလးထဲမွာ ေနာင္ဝတ္ေနက်Duty coatျဖဴျဖဴေလး။ေခါက္ထားသည့္အတိုင္းအသာအယာမယူလိုက္ေတာ့ ေနာင့္သုံးေနက်ေရေမႊးရဲ႕အနံ႕သင္းသင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။