ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

44(Z & U)

Zawgyi

"ကြၽန္ေတာ္....''

တေလာကလုံးမွာ ၿဇဲ အယုံၾကည္ရဆုံးလူကိုျပပါဆိုရင္ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ေခၚျပမိမွာက ေနာင္တစ္ေယာက္သာရွိသည္။မေပးတဲ့ကတိကိုေတာင္ တည္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ေနာင္က ဒီလိုကိစၥကိုလည္း အေၾကာင္းမရွိဘဲေတာ့  လုပ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း ဇြဲယုံသည္။

"ဘာလို႔မေျဖတာလဲ ငဇြဲ..''

"လုပ္သြားခဲ့ၿပီးၿပီကြာ။သူ႕မွာအေၾကာင္းရွိလို႔ေပါ့။ခုခ်ိန္မွာ ယုံတယ္မယုံဘူးကေရာ ဘာမ်ားအေရးႀကီးေတာ့လို႔လဲ''

"မဟုတ္ဘူး ဇြဲမြန္သာ''

"ကိုတင္လတ္လည္းျပန္ပါေတာ့ဗ်ာ။သူေရာကြၽန္ေတာ္ေရာ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးၾကတယ္ဆိုတာနဲ႕တင္ ေက်နပ္ရမွာပါ။တစ္ခုပဲ။ေနာင့္ကိုမေကာင္းေျပာေနတဲ့ပါးစပ္ေပါက္ေတြကိုေတာ့ ကိုတင္လတ္ကပဲတားေပးပါ။မဟုတ္လို႔ အဲ့လိုစကားေတြကြၽန္ေတာ္ၾကားရၿပီဆို ဘယ္သူ႕ျဖစ္ျဖစ္ သတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ဝန္မေလးဘူး''

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ယင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ေက်ာေပးလိုက္သည္။ထပ္ၿပီးမေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ထြက္သြားနိုင္သူက ထြက္သြားၿပီးၿပီပဲမို႔ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲပစ္လို႔ေရာ ရႏိုင္ပါဦးမလား။အတင္းဇြတ္တိုးရင္ ေနာင္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲရလိမ့္မည္၊ခုခ်ိန္ထိေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဖုံးကြယ္ၿပီး ေနခဲ့ၾကေသးတာပဲဆိဳေတာ့ ဆက္ၿပီး မ်ိဳသိပ္သြားျခင္းက အေကာင္းဆံုးေရြးခ်ယ္မႈဟု ဇြဲထင္သည္။

ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ကိုတင္လတ္ကိုလည္းေက်ာေပးရက္ကသာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ဖိအိပ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္းက စိုစြတ္ေနမႈကို မျမင္ေစခ်င္။

"ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္..မင္းေပ်ာ္ေနရင္ရၿပီေနာင္''

#

လက္ထဲေရာက္လာသည့္ အျဖဴေရာင္ေဖြးစြတ္ေနေသာ ဖိတ္စာေလးေပၚမွာ ေရးထိုးထားသည့္ ပန္းစာလုံးေလးေတြက ေနာင္ျမတ္နိုးရသူ၏အမည္နာမ၊ျမတ္နိုးလြန္းလို႔ နာမည္အျပည့္အစုံေတာင္မေခၚရက္နိုင္ခဲ့တဲ့သူ။ေနာင့္ကိုမခ်စ္ခဲ့တာလည္းသိေနေပမယ့္ ခုလိုမ်ိဴး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕လက္ထပ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေနာင္မထင္ခဲ႔ေပ။လုပ္ရက္သလားလို႔လည္း မေမးရက္ပါ။ဘာေၾကာင့္ဆို ဇြဲကိုခ်စ္ေၾကာင္းမေဖာ္ျပနိုင္ခဲ့သည့္အျပင္ ျပန္လာမယ္လို႔ေျပာခဲ့သည့္အခ်ိန္ကလည္း သိပ္ကိုၾကာသြားခဲ့၏။