ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

18(Z & U)

Zawgyi

တုပ္ေကြးရာသီမို႔ လူနာေတြဆိုတာ ေဆးရံုေပၚ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ျဖစ္ေနၿပီး ေဆးဝန္ထမ္းေတြဆိုတာလည္း အင္အားကနည္းေတာ့ တစ္ေယာက္မွကိုမအားလပ္ရေပ။ထိုအထဲ ေနာင္လည္းအပါအဝင္ေပါ့။ဒီၾကားထဲ ဟိုမာေရေၾကာေရ၏ ဒဏ္ရာကို စိတ္ပူရသည္ကတစ္လုပ္။တစ္ရက္ျခားဆိုသလို ေနာင့္ဆီပံုမွန္လာေပးေနလို႔သာ ေတာ္ပါေသးသည္။အရင္ကေလ ေနာင့္ကိုေနာင္ စကားနည္းလွၿပီထင္ခဲ့တာ ယခု သူႏွင့္ယွဥ္လာခ်ိန္က်မွ ေနာင့္ထက္ေလေခြၽတာသူရိွမွန္းသိလိုက္ရေတာ့သည္။ဒီေန႔ေတာ့ ဒဏ္ရာလည္းေပ်ာက္ၿပီမို႔ မလာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။

အထင္ႏွင့္အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေလၿပီ။ျခံေ႐ွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ကို ေဘးတေစာင္းအေနအထားျဖင့္ မွီရပ္ေနရင္း အိမ္အျပန္ေနာက္က်သည့္ေနာင့္ကိုေစာင့္ေနပံုပါ။ခပ္ျမင့္ျမင့္စုစည္းထားေသာဆံသားတို႔က ေသေသသပ္သပ္မဟုတ္ေပမဲ့ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။

"ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား..sorryပါကြာ..လူနာေတြမ်ားေနလို႔''

"ခဏပါ''

"အင္း ငါကမင္း မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတာ။ဒဏ္ရာလည္းေပ်ာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ေလ''

သူက လက္ဆြဲအိတ္ေလးတစ္လံုးကို ေနာင့္ေ႐ွ႕ လွမ္းေပးရင္း..

"ဒါျပန္လာေပးတာ။ေသခ်ာျပန္ေလ်ွာ္ေပးထားတယ္။ေနာက္ၿပီး ဒီအေတာအတြင္းကုသခ''

ေနာင္ ဘာမွျပန္မေျပာရေသးခင္ သူ႔ဆိုင္ကယ္က ေမာင္းထြက္သြားေလၿပီ။မာေရေၾကာေရႏိုင္ရသည့္ၾကားက စိတ္ကလည္းျမန္လွသည္။အိတ္ကိုအသာဟၾကည့္ေတာ့ မာဖလာအနီေလးႏွင့္အတူ ေငြစကၠဴတစ္အုပ္က အခန္႔သားတည္ရွိေနျပီး ေစတနာကို ေငြေၾကးနဲ႔တန္ဖိုးအျဖတ္ခံရတာလားဆိုေသာ စိတ္ေၾကာင့္ လူကအေမာပင္မေျပေတာ့ေပ။

"ဟက္ခ်ိဳး..''

အားရပါးရႏွာေခ်ၿပီး ႏွာေခါင္းဝမွ စီးက်လာေသာ ႏွာရည္မ်ား။နဖူးကို အသာျပန္စမ္းၾကည့္ေတာ့ အပူကေငြ႔ေငြ႔။ေနာင္လည္း စၿပီထင္၏။အင္းေပါ့ေလ။ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒီတုပ္ေကြးပိုးနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံေနရမွေတာ့ မျဖစ္ဘဲေနေတာ့မလား။ေျပာရရင္ေနာင္ကေလ..လူကသာဆရာဝန္ျဖစ္လာေပမယ့္ အေတာ္ပင္ခ်ဴခ်ာသည့္လူ။အိမ္မွာဆို ေမႀကီးခမ်ာ တယုတယဘယ္ေလာက္ေတာင္ထားလိုက္ရသလဲ။ခုေတာ့ ပါရာတစ္လံုးေသာက္ၿပီး အိပ္ရာဝင္ရေပေတာ့မည္၊