ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

8(Z & U)

Zawgyi

တေရြ႔ေရြ႔ကုန္ဆံုးသြားေသာအခ်ိန္ေတြၾကား ဇြဲမြန္သာပင္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္လာေလၿပီ။ဆရာမ၏ ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္မႈျဖင့္ ဒီအေျခအေနအထိေရာက္လာသည္ဆိုလည္းမမွားေပ။သူ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ  ဆရာမ အေျပာင္းပါသြားခဲ့ေပမယ့္ ယေန႔အထိ သူလိုအပ္သည္ကို အေဝးမွလွမ္းေထာက္ပံ႔ေနဆဲ။

အေမ့က်န္းမာေရးကလည္း ပိုမိုဆိုးသည္ထက္ဆိုးလာၿပီး သူ႔ကိုပင္ တစ္ခါတရံ ဘယ္သဴလဲဟု အေမးထုတ္တတ္သည္။အေဖ့ကိုေတာ့ လံုးဝေမ႔သြားတာမဟုတ္သည္႔တိုင္ ေၾကာက္စရာလူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ စိတ္ထဲစြဲေနပံုရ၏။ဒီေတာ့ ျခံကိစၥလည္း သူ၊အိမ္ကိစၥလည္းသူ၊အစအရာရာသူ႔ေခါင္းေပၚသာ။

"ဟိုေကာင္ေလး အိပ္ေတာ့ေလ။အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး''

တေရးႏိုးလာဟန္႐ွိေသာ အေမက သူ႔ကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ေထာင္ၾကည့္ၿပီး အိပ္ဖို႔ေဆာ္ၾသလာေလသည္။

"စာခဏဖတ္ဦးမယ္။ျပန္အိပ္ ျပန္အိပ္ အေမ''

"ေအးေအး''

သိပ္မၾကာခင္ အ​ေမ႔ဆီမွေဟာက္သံက်ယ္က်ယ္ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာေလသည္။အေမေသာက္ရသည့္ေဆးေတြက အိပ္ဖို႔အေထာက္အကူျပဳသတဲ့။သူကေတာ့ အိပ္၍မျဖစ္ေသး။ေက်ာင္းတစ္ဖက္ျခံတစ္ဖက္အျပင္ အေမ့ဗာဟီရပါအစ အကုန္လုပ္ေနရသည္မို႔ ေက်ာင္းစာက်က္ခ်ိန္က ယခုလိုညဘက္မွသာအဆင္ေျပသည္။

ဆရာမပိုက္ဆံျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရသည္မို႔ က်သြား၍မျဖစ္။ဒီႏွစ္မေအာင္လ်ွင္ေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔လည္း အစီအစဥ္မ႐ွိေပ။ျခံအလုပ္ကိုသာ ဖိစီးလုပ္ၿပီး အေမ့ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ့မည္၊ေျပာသာေျပာရပါသည္၊ေအာင္ေတာ့ေရာ အေမ့ကိုထားၿပီး တကၠသိုလ္ဆိုတာကို သူတက္လို႔ျဖစ္မတဲ့လား။

ေလပူတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးမႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းတစ္ခုလံုးေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ခါထုတ္ပစ္လိုက္သည္၊ေတြးေနလို႔ကေတာ့ အဆံုးသတ္မည္မဟုတ္ေသာ ကံမေကာင္းျခင္းေတြပါေလ။

"စာက်က္ စာက်က္ ဇြဲမြန္သာေရ။ဆယ္တန္းေလးေတာ့ ေအာင္မွေပါ့..ဟူး..''

#

မၾကားဝံ႔မနာသာ ဆဲဆိုသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထလိုက္သည္။အေဖ အျပင္ဘယ္သူ႐ွိမလဲ။မိုးေတာင္မလင္းေသး အိမ္ေ႐ွ႕လာၿပီး ေသာင္းက်န္းေနေလၿပီ။အေမကေတာ့ ထရံေပါက္ကေန တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ အေဖ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေလသည္။